.
το νερό που αγαπάμε
το νερό που πίνουμε
το νερό που θεωρούμε δεδωμένο
το νερο που πληρώνουμε
το νερό που πουλάμε
το νερό που μαζεύουμε, το νερό που τιθασεύουμε, το νερό που εκμεταλλευόμαστε
Η Λίμνη του Μαραθώνα είναι μία τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε με σκοπό τη συγκέντρωση νερού για την ύδρευση της Αθήνας. Σχηματίσθηκε από την ανέγερση του Φράγματος του Μαραθώνα στη συμβολή των χειμάρρων Χαράδρου και Βαρνάβα και σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από την κωμόπολη Μαραθώνας Αττικής.
Η Λίμνη του Μαραθώνα ήταν το κυριότερο απόθεμα νερού για την ύδρευση της Αθήνας από το 1931, οπότε άρχισε να δίνει νερό, μέχρι το 1959. Το 1959 άρχισε να λειτουργεί σύνδεση παροχής από τη λίμνη Υλίκη, ενώ από το 1981 το περισσότερο νερό για την ύδρευση της ελληνικής πρωτεύουσας προέρχεται από την τεχνητή Λίμνη του Μόρνου. Σήμερα πλέον όλο το νερό της Λίμνης Μαραθώνα δεν θα επαρκούσε παρά μόνο για λίγες ημέρες υδροδοτήσεως της Αθήνας.
Η έκταση της λίμνης με το νερό στο ύψος του υπερχειλιστή είναι 2,45 τετρ.χιλιόμετρα
(2450 στρέμματα) και το μέγιστο βάθος της είναι 54 μέτρα. Η λίμνη
συγκεντρώνει νερά από μία περιοχή, που ονομάζεται λεκάνη απορροής,
εκτάσεως 118 τετρ. χιλιομέτρων, με μέση απόδοση 14.400.000 m³ ανά έτος, με μέση ετήσια βροχόπτωση της τάξης των 580 χιλιοστών. Ο μέσος όγκος
της λίμνης είναι 12.000.000 m³, ενώ ο μέγιστος όγκος (χωρητικότητα)
είναι 41.000.000 m³ (από τα οποία μπορούν να αντληθούν τα 34.000.000).
Η κορυφή του φράγματος βρίσκεται σε υψόμετρο 227 μέτρα πάνω από την
επιφάνεια της θάλασσας και ο πους (βάση) του σε υψόμετρο 173 μέτρα. Ο
υπερχειλιστής, όμως, βρίσκεται σε υψόμετρο 223 μέτρων και αυτό είναι το
μέγιστο υψόμετρο της επιφάνειας της λίμνης πάνω από το επίπεδο της
θάλασσας. Η παροχή του υπερχειλιστή ανέρχεται σε 520 m³/sec. Το φράγμα
κατασκευάσθηκε από την αμερικανική εταιρεία ULEN (η οποία διατήρησε, βάσει του συμβολαίου, την ιδιοκτησία της εταιρείας υδρεύσεως της πρωτεύουσας μέχρι το 1974). Η κατασκευή του φράγματος διήρκεσε από το 1926 μέχρι το 1929.(http://el.wikipedia.org/)
Historical background
The Marathon Dam was originally proposed, designed, funded and tendered in 1918, but was declared illegal by Prime Minister Dimitrios Gounaris, who succeeded Eleftherios Venizelos in late 1920, because there had been no public bidding for the project. With a strong influx of Greek refugees from Asia Minor following the defeat at the Greco-Turkish War of 1919–1922 (the "Asia Minor Disaster") and the 1923 Treaty of Lausanne, which led to the population exchange between Greece and Turkey,
Greek officials were searching for a means to supply Athens with more
water. An estimated 1.3 million refugees were returning and the
population of Athens would end up doubling between 1920 and 1928. At the
time, Greece underwent a period of political turmoil that saw the fall
of the monarchy and the establishment of a Second Hellenic Republic,
as well as several military coups and counter-coups. Near the end of
this period, all major water supply projects for Athens were reevaluated
and a five-volume report was published. The report described the
Marathon Dam as "the optimal solution" and the "last recourse" for
Athens.[1]
The dam was approved in 1923 and was to be implemented immediately. After a restricted public bidding, Ulen & Co. from New York
was selected to construct the project. On December 22, 1924, Ulen
signed a contract with the Greek government and the Bank of Athens to
construct the dam. This included the dam, reservoir, a 21.5 km (13 mi)
conveyance pipe and a water treatment plant. The Greek parliament also
approved the project and legislated the creation of the Hellenic Water
Company (EEY) to oversee construction and manage water for Athens,
amongst other Greek cities. The project's cost exceeded that of the National Bank of Greece
and was funded with a $10 million loan to be repaid to Ulen, who had
considerably more financial backing to complete the average-sized
project.[1] Under EEY, a Ulen-controlled consortium with the Bank of Athens and the Greek Government was formed.[2] (http://en.wikipedia.org/wiki/Marathon_Dam)
Η πρόσβαση στο νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα (ΟΗΕ 2010)
