χωρίς λόγια

Χωρίς λόγια σήμερα...

το'λεγαν ζωή

 

Οι ρίζες μου εξακολουθούν να είναι τα θεμέλια των ονείρων μου

 

 

Kάποτε · Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.·Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS · Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.· Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι τηςγειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζομε έναρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά... · Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε«Αυτός φταίει»...· Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.· Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.· ·Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.· Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα....Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν ΖΩΗ...

Tα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές.

  αναδημοσίευση από Λιακαδα ©

 

Tα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύ  άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς και να  ακριβολογώ τα μυστήρια όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα.  Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους τόνους , τις αποχρώσεις και τις ανεπαίσθητες  διαφορές  των πραγμάτων της ζωή εμας τις αντιλαμβάνονται ολο και  λιγότεροι.. . Τις νιώθουν μόνο  αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος  – έτσι καθώς δεν παύει να αναστρέφεται κάθε μέρα γεμάτος  θάμπος  για να μας ανταμείψει! Είναι τα όνειρα και οι ελπίδες που έχουμε εναπωθέσει ο ένας στο βλέμμα του άλλου , τις ώρε ςτης ατέρμονης σιωπής… και της αναμονής των ακουσμάτων μας.
Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας ατέλειωτης  ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό ή γαλαζο πράσινο σαν της Αρτίμου τα  διαυγή νερά , και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

Rate this:

 

 

 

 

 

 

Rate This

το καλοκαίρι

το καλοκαίρι μεταμορφώνομαι σε λεονταρίνα που πάει για κυνήγι, καβαλάω το μηχανάκι μου και αναζητώ το βασίλειό μου. Μ'αρέσει να με φυσάει ο αέρας και να χάνομαι στα τοπία, ανακαλύπτοντας μαγικές γωνίες, ποτάμια, σχήματα, φώς και χρώματα

Σεμπρεβίβα, παιδιά την μαζεύαμε μπουκέτα και την βάζαμε στο σπίτι, και διατηρόταν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι

 το ποτάμι, καλοκαιριάτικα χωρίς νερό, βγαίνει από ένα φαράγγι και ανοίγεται σε πλατιά κοίτη, μές την οποία υπάρχει μια ειδική ζωή

στις όχθες το θαμνάκι σαν μικρογραφία από δέντρο

Και το απογευματάκι μετά από δροσιστικό μπάνιο στη θάλασσα χαλαρώνω με καφεδάκι και ουζάκι...παρέα...μέχρι να κουλουριαστώ σαν τη γάτα...