22 December 2016

Der Rauch steigt Weiss zum Himmel auf

Photo series by isuvo


'Ολα είναι Transit, και ενώ οι εικόνες περνάνε, και τα τοπία, οι ανθρώπινες παρεμβάσεις, οι φθορές τους και η ιστορία τους, τελικά συνθέτουν ένα τοπίο αξιών, ονείρων, φιλοδοξιών και ματαιοτήτων.
'Οταν έγινε η επίθεση στο Christkindles Markt στο Βερολίνο, ήμουν σε transit, μάλλον στον αέρα. 
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, για να αγκαλιάσω τον πόνο, αλλά και την προσπάθεια να κατανοήσω και να αγαπήσω όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα που μεγάλωσα, ήταν αυτά τα φευγαλέα ανοίγματα σε μια ψυχή που κατά τα άλλα κρύβεται και κλείνεται.







Alles ist Transit, und während die Bilder vorueberziehen, und Landschaften, menschliche Eingriffe, deren Verfall und Geschichte, letztendlich eine Landschaft die Werte, Träume, Ambitionen und Eitelkeiten zum Inhalt hat. 

Als der Angriff, iauf dem Christkindles Markt in Berlin stattfand, war ich auf Transit, sozusagen in der Luft. 

Das erste, was mir in den Sinn kam, um den Schmerz zu umarmen, aber auch alle die versuche, zu verstehen und zu lieben, was in diesem Land geschieht, wo ich aufwuchs, waren diese flüchtigen Einblicke in eine Seele, die sich ansonst versteckt und geschlossen haelt.












καρτ ποστάλ από το Bergen

καρτ ποστάλ από το μπέργκεν



photo: ©isuvo


​​ήταν αποκαμωμένος. στεκόταν στην αποβάθρα στηρίζοντας όλο του το κορμί με την πλάτη στο κάγκελο. είχε κλείσει τα μάτια περιμένοντας ν’ ακούσει τον ήχο του τρένου πάνω στις ράγες. μόνο τότε θα τα άνοιγε.

ήθελε να επιστρέψει. γιατί οι άνθρωποι θέλουν να επιστρέφουν εκεί που ανήκουν. ακόμα κι αν ποτέ δεν ένιωσαν να ανήκουν κάπου περιμένουν μήπως η επόμενη στάση γίνει τελικά και ο σταθμός τους. ακόμα κι αν το εκεί είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. ακόμα κι αν αυτή η επιστροφή είναι απλά μια μικρή μείωση της απόστασης από τον τελικό επιθυμητό προορισμό.

είχε όλες τις σωστές λύσεις στο μυαλό του μα απέναντι του όλα τα λάθος προβλήματα. θα μπορούσε να σηκώσει το χέρι του και να παραμορφώσει την πραγματικότητα της στιγμής, την πραγματικότητα της άκρης του κόσμου γιατί δεν είχε καμιά πίστη, καμία προσδοκία για την ορθή απεικόνισή της. θα μπορούσε να παραμορφώσει όλες τις οριοθετήσεις σαν ένας μικρός εξπρεσιονιστής.

δεν σκεφτόταν τη συναισθματική φόρτιση. είχε μια αγωνία να ανοίξει τα μάτια, να ακούσει τον ήχο του τρένου επιτέλους. δεν ξέρω αν ήταν ήρωας του ίψεν ή απόγονος των βίκινγκ, ξέρω πως έτσι όπως καθόταν εκεί το αρκτικό φως ήταν σε σύγχυση με τη δύση και την ανατολή να μπλέκονται η μία πάνω στην άλλη χωρίς καμιά να μπορεί να επικρατήσει. σαν την ολονύχτια μάχη του πραγματιστή με τον ρεαλιστή, κάνεις δεν βρέθηκε το ξημέρωμα ικανοποιητικά νεκρός.

ο ήχος του τρένου ακούστηκε μαζί με τον ήλιο του μεσονυκτίου. αποφάσισε να χάσει το τρένο και συνέχισε να περιμένει. εξάλλου η αξία της αναμονής σχετίζεται άρρηκτα με το πόσο άτρωτους μας κάνει να νιώθουμε αυτός που μας περιμένει, χωρίς να απαλείφει τα τρωτά μας σημεία.

13 November 2016

20 October 2016

τα γιορτινά της καρδιάς

φωτογραφία από την σειρά TIMETRAVELLER

- Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια πηγαινοέρχομαι και θα ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε να ‘ναι, δεν θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της… Χρειάζεται τελετουργία.



- Τι θα πει τελετουργία; είπε ο μικρός πρίγκιπας.



- Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί, είπε η αλεπού

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ,"Ο Μικρός Πρίγκιπας" (1943)

07 October 2016

διαβάζει τα μάτια και τις ψυχές

Αντίο στον αγαπημένο ΑΝΤΩΝΗ ΣΟΥΡΟΥΝΗ (1942-2016)



Πέρασα ένα χρόνο με τον "πιτσιρικά" από το μονοπάτι στη θάλασσα, ανεβάζοντας ένα αποσπασματάκι του βιβλίο ως μονόλογο. Αγάπησα πολύ τον άνθρωπο που μπορεί να μιλάει (και αρα να σκέφτεται έτσι). δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω από κοντα. Άλλη μια συντροφιά από μακριά πλέον...


"Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα. Τα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Μουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί. Και τα ρούχα μας ήταν στενά και λίγα, αφού ο παπα Γιώργης που μας τα’ δινε, δεν μας μετρούσε με τη μεζούρα. Ο κόσμος ήταν κι αυτός μικρός κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου. Η ίδια η γη ήταν τόσο μικρή, που όταν πήγα σχολείο την είδα πάνω στο τραπέζι του δάσκαλου και μπόρεσα να την αγκαλιάσω. Τ’ αυτοκίνητα και τ’ αεροπλάνα ήταν τόσο λίγα, που όταν έβλεπες ένα χειροκροτούσες και το κοίταζες ώσπου να χαθεί, γιατί θ’ αργούσες πολύ να ξαναδείς άλλο. Τηλέφωνο ούτε ακούγαμε, ούτε βλέπαμε. Για να το δει κανείς, έπρεπε να φάει ξύλο. Αν ήταν μικρός, στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου, αν ήταν μεγάλος, στο γραφείο του διευθυντή της αστυνομίας. Το φαί ήταν τόσο λίγο, που όταν το είχαν οι άνθρωποι μπροστά τους, κάνανε το σταυρό τους σαν μπροστά σε εικόνισμα. Κλέφτες δεν υπήρχαν, γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα να τους κλέψεις. Το μόνο που έκλεβαν κάθε τόσο τα παλικάρια ήταν καμιά όμορφη κοπέλα κι αυτό γιατί ο μπαμπάς της τσιγκουνευόταν να τους τη δώσει κι αφού εκείνη προηγουμένως τους είχε κλέψει την καρδιά. Τα σπίτια δεν είχαν κλειδαριές, αλλά κανείς δεν έμπαινε από μόνος του, έπρεπε να πας εσύ ν’ ανοίξεις την πόρτα, για να καλωσορίσεις τον μουσαφίρη. Οι άνθρωποι ήταν κι αυτοί λίγοι κι αυτά που θέλανε ήταν τόσο μικρά, που στέλναν’ εμένα να τους τα φέρω. Τα μυαλά τους ήταν και μικρά και στενά και λίγα. 

Το άκουγα που το λέγανε συνέχεια ο ένας στον άλλο, ‘’στενόμυαλος είσαι’’, ‘’μικρό μυαλό έχεις’’, ‘’τα μυαλά σου είναι λίγα’’. Μου το λέγανε κι εμένα που ήμουν και μικρός και λίγος, πως το κεφάλι μου είναι άδειο και δεν έχει κουκούτσι μυαλό μέσα.
Όμως οι πιο πολλοί ήταν πρώτοι σε κάτι. Στο σπίτι μας όλοι ήταν πρώτοι σε κάτι. Ο μπαμπάς μου στο τάβλι, η μάνα μου στο ράψιμο και στην καλοσύνη, η θεία μου, η αδερφή της, στην καπατσοσύνη, ο θείος μου στις μπουνιές, ο νονός μου στην ομορφιά, η νονά μου στην τσαχπινιά, η καημένη η Κίτσα στην ασχήμια και στην κουτσαμάρα, ο αδερφός της ο Κολώνας στο κρασί και στη μουτζούρα, ο παππούς μου στη σειρά για να πεθάνει και η γιαγιά μου πρώτη σ’ όλα. Στα γράμματα ήταν τελευταία, ούτ’ ένα ήξερε, όμως δεν την ένοιαζε, επειδή αυτή, έλεγε, διαβάζει τα μάτια και τις ψυχές, ενώ με τα γράμματα διαβάζεις μόνο τις παλιοπατσαβούρες"


(«Μονοπάτι στη Θάλασσα»)


.

Ημερολόγιο από της πρόβες, ανάρτηση από τον Ιούνιο 2016

σαν ζεστή φραντζόλα ψωμί

Ημερολόγιο έμπνευσης για μια θεατρική ερμηνεία βασισμένη σε κείμενα από το βιβλίο "Το μονοπάτι στη θάλασσα" του Αντώνη Σουρούνη
Πολύ αγάπησα τον "πιτσιρικά" και λάτρεψα την γλώσσα του. 


Ι Υπήρχαν από παλιά οι εικόνες και τα συναισθήματα αρκεί να τα ανασύρω από 'κει.(25/5)
ΙΙ Παντού την συναντάω η παντού με βρίσκει εκείνη.πρόβα η ρόλος η πραγματικότητα?.(3/6)


ΙΙΙ Μεταφορά: ο καινούργιος χώρος προ(σ)καλεί να τον "γεμίσεις".(11/6)















IV πρόβα τζενεράλε.τρακ.(14/6)
V οι παραστάσεις: πρωτόγνωρη εμπειρία. όταν αρχίζεις και το διασκεδάζεις, κέρδισες το παιχνίδι (15-17/6)









ο "πιτσιρικάς" αυτονομήθηκε

 


 



σκηνοθεσία της παράστασης Ειρήνη Μελά/ομάδα Πείρα(γ)μα


03 September 2016

WHITE ELEPHANTS

Αξέχαστη δουλειά και έμπνευση, WHITE ELEPHANTS του Piotr Zbiersky

απολαύστε χωρίς σχόλιο/ enjoy with no comments

(νέος ελέφαντας μπήκε στην "παρέα"...για τους μυημένους)

WhiteElephants  from Piotr Zbierski 


(...)
 In White Elephants I’m making the questions about the changes that are visible in our reality being transform by emotions, personal issues. The series is making the doubt about becoming. Dissonance between memories and present as well as differences between real person, place and our imagination of it. 
White Elephants is about the balance between inconsistent states and feelings. The original idea of the series was to explore the state dissonance between feelings by looking with a sense of disappearing and longing; that is the thing which, in my opinion, makes the images important to our culture, and life: Photography exists in the way that we know it mainly because we have to die.
Also, images are the rope that ties the fragmented past back together. I believe that memories are somewhat impossible to be imagine, but a picture can create a genuine physicality and real consciousness. On the other side, there are emotions and the unknown, and together, they change everything. It is not a simple tribute to the past, but rather a story about feelings out of time; the interior projected to the exterior.

PIOTR ZBIERSKI
White Elephants - Pass by me

23 August 2016

πατρίδα λεν' είναι η παιδική ηλικία



επέστρεψα στα μέρη της παιδικής μου ηλικίας και ανακάτεψα προσωπικές αναμνήσεις με τον απόηχο των συναισθημάτων που βρήκα στο σήμερα



Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία....και πατρίδα είναι το μέρος που νιώθεις άνετα, οικεία. 


Δεν σε απασχολεί το καλό η το κακό, 


το "πολιτικαλλι κορεκτ" που λένε, ούτε το λαιφσταιλ. 



Απλώς είσαι, και σκαρφαλώνεις και πηδάς και ξανασκαρφαλώνεις και πέφτεις. 



Και αφήνεις το άγχος και τις διακρίσεις  για τους άλλους. Τους μεγάλους. Δεν δίνεις δεκάρα.


Μονο να νικήσεις τον φόβο θέλεις και κάνεις ότι σε προσκαλεί. Το πολύ θα ανοίξει κάνα γόνατο. Δεν θα κλαις.



 Δεν θα γίνεις ρεζίλη. Δεν θα ποζάρεις για καμμία φωτογραφία. 


Δεν είσαι περήφανος. Είσαι απλώς στον κόσμο σου, και είναι οικείος. 


Είναι ο παράδεισος, και κάποια στιγμή, αργότερα, θα σε διώξουν. Όταν μόλις αρχίσεις να καταλαβαίνεις, χωρίς να το θέλεις. 


Όταν πεισμώνεις και λες: θα τα καταφέρνω. Μόνος. 


Και τότε θα είναι αργά.


Φωτογραφίες από το body of work για το project-in-progress "Return"

13 June 2016

σαν ζεστή φραντζόλα ψωμί



Ημερολόγιο έμπνευσης για μια θεατρική ερμηνεία

βασισμένη σε κείμενα από το βιβλίο "Το μονοπάτι στη θάλασσα" του Αντώνη Σουρούνη

Πολύ αγάπησα τον "πιτσιρικά" και λάτρεψα την γλώσσα του. 


Ι Υπήρχαν από παλιά οι εικόνες και τα συναισθήματα αρκεί να τα ανασύρω από 'κει.(25/5)
ΙΙ Παντού την συναντάω η παντού με βρίσκει εκείνη.πρόβα η ρόλος η πραγματικότητα?.(3/6)



ΙΙΙ Μεταφορά: ο καινούργιος χώρος προ(σ)καλεί να τον "γεμίσεις".(11/6)















IV πρόβα τζενεράλε.τρακ.(14/6)
V οι παραστάσεις: πρωτόγνωρη εμπειρία. όταν αρχίζεις και το διασκεδάζεις, κέρδισες το παιχνίδι (15-17/6)









ο "πιτσιρικάς" αυτονομήθηκε













σκηνοθεσία της παράστασης Ειρήνη Μελά/ομάδα Πείρα(γ)μα







feel free to share with you friends