Ο δρόμος των βατράχων

Ρήγανη, ανθήζει κάτω από το λιοπύρη, κρατιέται στα βράχια, την δέρνει ο άνεμος...έχεις λιώσει κάτω από το θώρακα...ανακαλύπτεις καινούργια (για σένα) μονοπάτια, παλιές ροδιές, κάτι μας εννώνει...το καμμένο από τις πυρκαγιές τοπίο φανερώνει κρυμμένα φαράγγια, οάσεις με λιμνούλες και πηγές...8 ιουρο βενζίνη, και έζησες μια μέρα γεμάτη, γύρισες με ένα χαμόγελο απ' το ένα αφτί στο άλλο, πήγαινες και για ψήφο...θα μαζέψουμε ρίγανη το σεπτέμβρη

 ...και ξαφνικά μέσα στο κρανίου τόπο ανοίγει η γή σαν μαχαιριά, και στο τελείωμα ακούγονται φωνές βατράχων...

Η παράξενη σκέψη της ημέρας

από: stoma-tou-lykou

Η παράξενη σκέψη της ημέρας

Κατεβαίνω με την Billie στην πολη, περναω αριστερα δεξια απ τα κουτακια. Ανθρωποι περπατανε πανω κατω στο δρομο, αδιαφοροι σε μενα κι εγω σ' αυτους. Θυμαμαι στην Αθηνα οταν οδηγουσα οτι.... κατα καποιο τροπο οι ανθρωποι ηταν ακομα πιο 'ανυπαρκτοι' σε μενα. Οτι δεν εδινα σχεδον καθολου σημασια σε οτι ηταν διπλα μου, οτι ηταν σαν να βαζω παρωπιδες και να πηγαινω στον προορισμο μου.

Αν ζουσα ομως σ' ενα χωριο, ολα θα ηταν σημαντικα. Ολα. Απο τα κτιρια μεχρι τους ανθρωπους γιατι θα τους γνωριζα ολους. Θα ηξερα. Θα ήταν μια πιο 'αυθεντικη' εμπειρια αν θελετε κι ο λογος θα ηταν - ενας απ τους λογους τουλαχιστον - οτι γνωστικα θα μπορουσα να την κοντρολλαρω. Να ξερω. Κανεις ανωνυμος.

Κι ολα θα ηταν σημαντικα γιατι θα ηταν μικρα. Θα ηταν λιγα. Κι οταν εχεις λιγα, ισως τα λιγα γινονται αναποφευκτα σημαντικα, ενω τα πολλα αργα ή γρηγορα γινονται αναποφευκτα ασημαντα.

Mικρός είχα κάποια στιγμή 4 αυτοκινητάκια Matchbox για να παιζω. Αυτα ήταν. Αυτά τα 4 αυτοκινητάκια ήταν η ζωή μου, δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασα. Αργότερα που έγιναν πολυ περισσότερα... έχασε κάπως το ενδιαφέρον του. Δεν μπορουσα ποτε να αφοσιωθω σε ολα οπως σ' αυτα τα 4. 

Σκεφτειτε το λιγο, ή παρτε αυτή την αρχη και κολλήστε την όπου θέλετε. Κρατήστε στη ζωή σας λίγους και σημαντικούς ή πολλούς και ασήμαντους.

Ίσως πολλοί και ασήμαντοι που σας θαυμάζουν να σας κάνουν να νιώσετε εσείς σημαντικός.

 Κι αν μπεις σ΄ ενα μικροκοσμο, αν φτιαξεις ενα, αν τον ζησεις, ειτε ειναι απο μουσικους, ειτε απο μοτοσυκλετιστες είτε από συλλέκτες βινυλίου, είτε ότι θέλεις, αυτόματα θα γίνει σημαντικός για σένα και θα σε γεμίσει νοήματα.

Γενικά μ αρέσει να διαλέγω το λιγο και το σημαντικο, απλά μεχρι σημερα, στην κινηση μεσα με το XLακι δεν το ειχα αποκρυσταλλωσει.

Kαι ίσως όσα χρειάζεται να ξέρουμε, δεν τα διδασκόμαστε, απλά ανακαλύπτουμε σιγά σιγα τι υπήρχε ήδη στο κεφάλι μας. Είχα την τύχη στις σπουδές μου να έχω ανθρώπους που βοήθησαν αυτό το 'ξυπνημα'. Πάμε πάλι στην οδήγηση γιατί θα στουκάρουμε. 

Με το 1300 η σημερινη σκεψη θα ηταν δύσκολη, θα οδηγουσα αλλιως, θα χρειαζομουν περισσοτερη προσοχη. Το 185 είναι 'λιγο και σημαντικό.'

Μετά απλά συνέχισα να οδηγάω.

Καλημέρα σε όλους και ειδικά σε όσους έβγαλε νόημα το παραπάνω :)

ΘΥΜΑΣΑΙ ?

 
Έλεγες ότι θα στεριώσεις σ’ αυτή την χώρα. Έκανες τα πάντα για να στεριώσεις. Μέχρι και το πατρικό του παππού σου στήριξες για να έχουν μεγαλύτερο βάθος οι ρίζες σου.

Θυμάσαι;

Ξεκίνησες την δουλειά σου και έλεγες θα την κάνεις μεγαλύτερη, θα μεγαλουργήσεις στον χώρο σου.
Έβλεπες τα χωράφια που έσφυζαν από εργάτες, αγρότες και έλεγες έχει μέλλον αυτή η χώρα.
Οι βιοτεχνίες έπαιρναν νέο προσωπικό και από αυτό έβγαιναν καινούργιοι βιοτέχνες με δικές τους δουλειές.
Φεύγοντας για σπουδές ήξερες ότι θα γυρίσεις πίσω για να δημιουργήσεις.

Ξεκίνησες κι εκεί κάπου στα μισά άρχισες να βλέπεις παραταγμένες κλούβες με πορτοκάλια να οδηγούνται στην χωματερή.
Στοιβαγμένους τόνους βαμβάκι να σαπίζουν μέσα στην βροχή.
Οι μικρές βιοτεχνίες αλλά και οι πρώτες βιομηχανίες να μπαίνουν σε πλειστηριασμούς τραπεζών.
Κι οι εργάτες να κάνουν ουρές στα γραφεία πρώην λιγδιάρηδων δικηγορίσκων και μηχανικών που πλέον είχαν γίνει βουλευτές κόμματος και αργότερα υπουργοί κυβερνήσεων.

Το Δημόσιο ήρθε και στην πόλη σου.
Οι άνθρωποι που θυμάσαι να κουβαλούν κλούβες με ντομάτες ή να σου λένε ότι κάποτε θα έκαναν την δική τους δουλειά, με το μάτι τους να λάμπει ακόμη κι αν το μεροκάματο ήταν φθηνό, έγιναν σαν κινούμενα μανιτάρια, συνταξιούχοι στα 45 να ξημεροβραδιάζονται στο καινούργιο φαινόμενο «καφετέρια στις 10 το πρωί».

Θυμάσαι;

Η πόλη είχε σπίτια με αυλή και κήπο.
Το βουνό πάνω της ήταν πευκόφυτο, τώρα πια μπετόφυτο.
Ήταν αργά να φύγεις και απόμεινες να βλέπεις τις μπουλντόζες των ντόπιων να καταστρέφουν ό,τι έμεινε από τον γερμανικό βομβαρδισμό.
Διαμέρισμα στον 8ο όροφο με θέση πάρκινγκ.
Ακόμη αναρωτιέσαι πώς άνθρωποι που μεγάλωσαν σε αλάνες μπορούν να χωρέσουν την ζωή τους σε 90 τετραγωνικά.

Είχε και μια θάλασσα αυτός ο τόπος.
Τώρα την έχουν μόνο για θέα, όσοι τρώνε σε κακόγουστες ψαροταβέρνες που προσφέρουν ψάρι από τον Ειρηνικό, αφού η δική τους έχει μεταλλαχθεί από βιομηχανίες που ξεπλένουν μαζί με τα χημικά και χρήματα πολιτικών του έθνους.

Είχε και ποτάμια που τώρα τα στένεψαν σε ρυάκια φτιάχνοντας φράγματα για να εξάγουν ρεύμα αλλά εσύ πληρώνεις το ρεύμα σαν εισαγόμενο τραβώντας καλλιτεχνικές φωτογραφίες από τα βυθισμένα χωριά που ξεπροβάλλουν όταν τα νερά λιγοστεύουν.

Είχε χωριά στα ορεινά που έβλεπες καπνό από όλες τις καμινάδες των πέτρινων σπιτιών.
Που έβλεπες κήπους με μαρούλια και κοπάδια από αιγοπρόβατα να σουλατσάρουν στις βουνοπλαγιές.
Τώρα αντί για σπίτια βλέπεις το νέο επιδοτούμενο ξενοδοχείο, «Η στρούγγα», που γεμίζει τις αργίες από κινούμενα μανιτάρια, εγχώρια και εισαγόμενα.

Ο τόπος σου δεν είχε μεγάλους δρόμους.
Ο τόπος σου δεν είχε δήθεν χλιδή.
Δεν είχε τίποτε από αυτό που σήμερα έχει.
Είχε όμως αυτό που την ξεχώριζε.
Γι’ αυτό γύρισες.

Θυμάσαι;

Ήταν ο κόσμος σου....

Πηγή: Θυμάσαι; - RAMNOUSIA