επέστρεψα στα μέρη της παιδικής μου ηλικίας και ανακάτεψα προσωπικές αναμνήσεις με τον απόηχο των συναισθημάτων που βρήκα στο σήμερα
Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία....και πατρίδα είναι το μέρος που νιώθεις άνετα, οικεία.
Δεν σε απασχολεί το καλό η το κακό,
το "πολιτικαλλι κορεκτ" που λένε, ούτε το λαιφσταιλ.
Απλώς είσαι, και σκαρφαλώνεις και πηδάς και ξανασκαρφαλώνεις και πέφτεις.
Και αφήνεις το άγχος και τις διακρίσεις για τους άλλους. Τους μεγάλους. Δεν δίνεις δεκάρα.
Μονο να νικήσεις τον φόβο θέλεις και κάνεις ότι σε προσκαλεί. Το πολύ θα ανοίξει κάνα γόνατο. Δεν θα κλαις.
Δεν θα γίνεις ρεζίλη. Δεν θα ποζάρεις για καμμία φωτογραφία.
Δεν είσαι περήφανος. Είσαι απλώς στον κόσμο σου, και είναι οικείος.
Είναι ο παράδεισος, και κάποια στιγμή, αργότερα, θα σε διώξουν. Όταν μόλις αρχίσεις να καταλαβαίνεις, χωρίς να το θέλεις.
Όταν πεισμώνεις και λες: θα τα καταφέρνω. Μόνος.
Και τότε θα είναι αργά.
Φωτογραφίες από το body of work για το project-in-progress "Return"
