Όταν κάψανε την Δυτική Πελοπόννησο και ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει τόσο που ο ήλιος φαινόταν κατακόκκινος και η στάχτη που έβρεχε στην Σπάρτη, απ'όπου πέρναγα εκείνη την ημέρα με το μηχανάκι μου, μύριζε ήδη ανθρώπινο κρέας, εκείνες τις μέρες έννιωθα ότι κάτι αλλάζει οριστικά. Πέρα από την ανθρώπινη συγκίνηση, την θλίψη, την αλληλεγγύη με τους πληγέντες, την ανάλυση των γεγονότων, τα όποια λάθη που είχαν γίνει. Είχα μια αίσθηση ότι ποτέ δεν θα υπάρξει αρκετό πράσινο να ξαναφυτρώσει, ποτέ δεν θα υπάρξουν αρκετοί μαστόροι να επισκευάσουν τις ζημειές, ποτέ ο πνευματικός και αληθινός έρας που αναπνέουμε δεν θα είναι πιά ίδιος.
.
Όταν κάψανε την Πάρνηθα, κάψανε το σπίτι μου. Το δάσος όπου ο παππούς μου πήγε την γιαγιά μου "βόλτα στην εξοχή", το βουνό στο οποίο έμαθα να οδηγάω εντούρο-μηχανάκι, όπου γνώριζα ανθρώπους που το ήξεραν καλύτερα και από την τσέπη τους και με την σειρά τους μου την έδειξαν και μένα, το βουνό το οποίο έβλεπα μέχρι πριν λίγα χρόνια από το παράθυρο της κουζίνας μου το πρωϊ (μέχρι που έχτισαν πολυκατοικίες στην θέση των τελευταίων εναπομείναντων μονοκατοικιών), ένα από τα βουνά τα οποία ήταν υπέυθυνα από αρχαιοτάτων χρόνων για το "καλό κλίμα της Αττικής".
.
Όταν έκλεισαν την Ολυμπιακή, έκλεισαν μια εταιρία "σήμα κατατεθέν" για την Ελλάδα.
Ήταν συνδεδεμένη με μεγάλα ονόματα και μεγάλα όνειρα.Τίποτα δεν εξυγειάνθηκε, πουθενά δεν επιδιορθώσαμε τα λάθη του παρελθόντος, ούτε τα αγαπήσαμε, πουθενά δεν είδα ανάπτυξη με βάση τις ρίζες μας, τις εμπειρίες και την ιστορία.
Ότι μου άφησε ο παππούς μου, είναι οι ιστορίες που άκουγα. Δεν υπάρχουν τα σπίτια, οι χόροι, οι εταιρίες, να τις παραλάβουμε και να τις δουλεύουμε καλύτερα, πιό σύγχρονα, με νέες ιδέες.
.
Πώς να φτιάχνεις μια καλύτερη, σύγχρονη τηλεόραη, αν δεν έχεις καν τηλεόραση? Που θα παίξουμε τα ντοκιμαντέρ, τι θα κάνουμε τα αρχεία της ΕΡΤ, υλικούς φορείς ενός μεγάλου μέρους του πολιτισμού και της μνήμης μας?
Των απλών αναμνήσεων μιας ζωής με την παρέα μας, τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας και είναι, στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο μονοπάτι, που σου'διναν ένα ποτήρι νερό και τους έδινες ένα χαμόγελο μετά από μια μέρα δουλειάς.
.
Με συγκίνησε η εικόνα χιλιάδων που ήρθαν για συμπαράσταση στην ΕΡΤ. Κουβεντιάζαμε με την παρέα μου, συναδέλφους, φίλους, γνωστους. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Αυτό που με τρόμαζε δεν ήταν ο αριθμός των δυόμιση χιλιάδων ανέργων. Αυτό που δεν χόραγε στο μυαλό μου ήταν η εικόνα που δεν είδα, κάποιων τεχνικών με ειδικές γνώσεις, περιφρουρισμένων από δυνάμεις ΜΑΤ, με την υπογραφή μιας υπουργικής απόφασης, ύπο την εντολή ξένων επιτηρητών, να ανεβαίνουν στον Υμηττό και να κατεβάζουν τον διακόπτη της δημόσιας τηλεόρασης. Black out.
