Τελευταία διαδρομή

την τράβηξα πριν από χρόνια, στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ για την κατάργηση της παλαιάς γραμμής Βόλου-Καλαμπάκα: χάρη, τσαχπινιά, θάρρος, αδυναμία,...προστατευμένη από τις αξίες μιας κοινωνίας που από τότε άλλαξε για να δώσει χώρο σε μια κοινωνία του απρόσωπου, αποτελεματικού και απάνθρωπου που νομίζει ότι τα αγοράζει όλα....μόνο που αυτά που χάθηκαν, δεν αγοράζονται με κανένα χρήμα.

Οι φωτογραφίες είναι μέρος μιας έκθεσης με τίτλο "Τελευταία διαδρομή"

Αποχαιρετισμός

Για τον Σπύρο που έφυγε την ίδια μέρα


«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας»

Συγνώμη...

Αυτο απο εναν φιλο που εφυγε για τα ξενα...σημερα..

"Th. Th.Ποτε δεν εχω γραψει κατι στο διαδικτυο. Μονο κατι μικροσχολια που και που. Μια σκηνη ομως με στοιχειωνει απο εχθες το απογευμα που σε συνδυασμο με την συναισθηματικη φορτιση που κουβαλω τουτες τις μερες γιατι φευγω απο τον τοπο μου στην αλλη ακρη του κοσμου, με κανει να θελω να στην πω.Περπατωντας στην Τσιμισκη, μια γλυκυτατη με ροδοκοκκινα μαγουλα γριουλα, καθημενη οκλαδον στο πλακακι, παρακαλουσε για βοηθεια πουλωντας χαρτομαντηλα. Αρχικα την προσπερασα, μα γυρισα σε δευτερολεπτα πισω και προσπαθωντας να τοποθετησω ενα ευρω στο χερι της, μου αρπαζει το χερι και επιχειρει να μου το φιλησει. Η ντροπη που ενιωσα με εκανε να προλαβω να την αποτρεψω και γονατισα διπλα της. Αμεσως ξεσπωντας σε λυγμους, μου ειπε "Σ'ευχαριστω πολυ αγορι μου, ο θεος να σ'εχει καλα, ντρεπομαι για αυτο που κανω, μια ζωη ζουσα καλα τωρα με βγαζουν απ'το σπιτι, δεν εχω να πληρωσω". Ταραχτηκα, την αγκαλιασα και προσπαθησα να την παρηγορησω,"γιαγια, τοσα περασες, μια φουρτουνα ακομα εναι, θα τα καταφερουμε, ολοι ετσι ειμαστε, να εγω στα σαραντα μου αναγκαζομαι να φυγω, να δοκιμασω να ζησω μακρια".Προσεξα πως ηταν καλοντυμενη, με μαλλινο χειροποιητο σαλι που πιθανοτατα ειχε πλεξει η ιδια,αρχισα να της χαιδευω τους ωμους. Κανα δυο περαστικοι σταματησαν βλεποντας την σκηνη, νομιζοντας πως "ειχε παθει κατι". Τι αλλο να παθαινε η κακομοιρα; Και αραγε αν δεν εβλεπαν εμενα εκει θα εδιναν σημασια στο πλασμα αυτο που θα ειχε απλωμενο το χερι, η μηπως θα κοιταγαν αδιαφορα τις βιτρινες, πιο πολυ για να μην διασταυρωθει το βλεμμα τους με το δικο της;Η γιαγια πλεον ειχε λευτερωθει, μ'αγκαλιασε και αρχισε πια να κλαιει ηχηρα. Συντομα της εκανα παρεα και στο κλαμα. Δεκα λεπτα αργοτερα ολα ειχαν παρει τον δρομο τους.Το κλαμα, η γιαγια κι εγω. Θυμαμαι το γλυκο της χαμογελο που μου'δωσε αμιλητη στο τελος. Θυμαμαι και την πικρια μου στη συνεχεια. Θυμαμαι και την οργη μετα. Συγνωμη γιαγιουλα που δεν τους εκαψα και τους αφησα να ξεσκισουν τις ζωες μας. Συγνωμη που δεν πηρα τα οπλα οργανωμενα και εξαγοραζα την συνειδηση μου στα αμφιθεατρα και στις πορειες. Που νομιζα πως κρατωντας το οριο της αξιοπρεπειας μου ψηλα, απεναντι στους ανθρωπους θα "εκανα το καλυτερο που μπορουσα". Που κατεπνιξα μεσα μου το αισθημα του δικαιου γιατι το εκαναν και οι αλλοι. Συγνωμη που δεν επελεξα να τους απαντησω με βια στη βια τους, με προσχημα το οτι θα πρεπει να συμβει οργανωμενα και μαζικα. Που ανεχτηκα τους λογαδες του κινηματος, οσο κι αν καταλαβαινα πως ειναι εξισου βλαβεροι για τον κοσμο, οσο και οι εχθροι, γιατι ηταν κυμματοθραυστης της λαικης οργης. Με συγχωρεις τελος γιαγια για την πληρωμη που παιρνεις στο τελος της ζωης σου, επειδη παντα εβγαζα την ουρα μου εξω απο τα λαθη, για τον εγωισμο μου που εν'τελει με εκανε να απεχω και να τους αφησω να καταστρεψουν τα παντα.Συγνωμη για την ξεφτιλα που ζεις.Την Τριτη το βραδυ θα παταω στην Βραζιλια, χωρις να ξερω ακριβως που παω και τι κανω, δοκιμαζοντας μια καινουργια αρχη. Πεστε το φυγη, αλλα για μενα δεν ειναι ετσι, απλως ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΠΙΑ!"

ανάρτηση από το fb

On every Sunday

On every sunday.....βγαίνουν τα παιδιά έξω, με τα μηχανάκια, τα ποδήλατα, τα skate,  τα μεγάλα δείχνουν στα μικρά, η μπαμπάδες στα δαιδιά, το αγόρι στο κορίτσι, ο δάσκαλος στους μαθητές....

Διδάσκουμε τεχνικές, μεταφέρουμε εμπειρίες, δείχνουμε ήθος, εφαρμόζουμε την αριστοτελική αρχή: ότι και αν ξέρουμε, το μεταφέρουμε στους άλλους....Παιδεία...!!!!

γράφω με φώς

Με τα δικά μου μάτια: καδράρω την καθημερινότητα, τους ανθρώπους, στην δουλειά τους...κάδρο στο κάδρο...εν προκειμένου η δουλειά είναι να δημιουργήσουν εικόνες που με την σειρά τους άλλοι άνθρωποι θα απολαμβάνουν σε άλλη καθημερινότητα...άνθρωποι που γελάνε και κλαίνε...που φωτίζονται από την ίδια την ζωή...γράφω με φώς:φωτο-γραφίζω

 

Εικόνες απότα γυρίσματα της ταινίας "Ειμαρμένοι" του Α. Μαριανού