Χειμώνας στην Αθήνα,
κοιτάζω ψιλά, για να θυμηθώ τα όνειρα, να θυμηθώ να ταξιδεύω,
κοιτάζω χαμηλά, να προσέχω που πατάω, να χαϊδεύω με το βλέμμα,
μόνο ευθεία δεν μπορώ να κοιτώ, αποπροσανατολίζομαι από τα βλέμματα που αποφεύγουν τα άλλα βλέμματα. δεν συναντιόμαστε πλέον.
Πως να γιορτάζεις?
Περπατάω στην πόλη
ώσπου συναντάω ένα βλέμμα
τις περισσότερες φορές είναι των παιδιών!
και απαντιέται το αμυδρό χαμόγελο
με μια νέα απορία:θα μου δείξεις κάτι καινούργιο,
κάτι ωραίο?
Καλές γιορτές!

Χωμάτινο 5ήμερο στη Βόρεια Πίνδο

Οι 7νάνοι & η χιoνάτη σε κείμενο του Λάμπρου, όχι μόνο ταξιδιωτικό - δεν έχω να προσθέσω τίποτα

Μόνο βουνά…

Η βόρεια Πίνδος έχει μια ιδιαίτερη θέση στη καρδιά μας για πολλούς λόγους.
Διατρέχεται από ατελείωτους χωματόδρομους και ορεινά περάσματα. Μαζί με τον ορεινό όγκο
της Ροδόπης διαθέτει τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στη χώρα. Φιλοξενεί μία σειρά από
Εθνικούς Δρυμούς και προστατευνένες περιοχές. Και οι άνθρωποί της, σμηλευμένοι από
τις δυσκολίες και την απομόνωση θα προσφέρουν τη φιλοξενία τους δίχως δεύτερη σκέψη.

Εκείνος που θα γνωρίσει αυτά τα βουνά και τους ανθρώπους τους,
δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά ο ίδιος στο σπίτι του.

Μέρα 1η: Αθήνα – Βόιο Κοζάνης

Η περιπλάνηση αυτή είχε σα σκοπό να ξεκινήσει από το Γράμμο και καβαλώντας τη ραχοκοκαλιά
της Πίνδου να φτάσει όσο πιο νότια γίνεται. Έτσι, τη πρώτη μέρα τη περάσαμε (κάπως βαρετά)
στην Εθνική οδό και σε επαρχιακούς δρόμους μέχρι το πρώτο καταλημά μας, τη Βουχωρίνα Βοίου,
στο νομό Κοζάνης όπου στο καφενείο του χωριού, ο Θωμάς και η Ζαχαρούλα μας περιποιήθηκαν και
με το παραπάνω!

Η βροχή μας συνόδεψε σχεδόν μέχρι τη Λαμία, αλλά οι υπολοιπες μέρες ήτανε καλοκαιρινές

Ο ποταμός Βενέτικος στα Γρεβενά.

Μέρα 2η: Βόιο-Γράμμος

Πρωινό ξύπνημα στη Βουχωρίνα Βοίου

Η βενζίνη ήτανε ένα μόνιμο πρόβλημα αφού λόγω κρίσης έχουν κλείσει πολλά βενζινάδικα στα χωριά.
Αργά το πρωί φτάσαμε στη κοιλάδα του Γράμμου όπου βολτάραμε τριγύρω, δοκιμάζοντας κάποιες
διαδρομές, αλλά δυστηχώς πολλά περάσματα ήτανε κλειστά.

Η Γράμμουστα

Ανασύνταξη στη Γράμμουστα. Ένα ατύχημα, ευτυχώς όχι σοβαρό, μας έδειξε την ανοιχτή καρδιά
των ανθρώπων που ζουν εδώ.

Η βρύση στη θέση Σγούρος. Στο δρόμο για τις λίμνες Αρρένες.(Μουτσάλια)

Στη λίμνη Μουτσάλια. Μαγευτική όλες τις εποχές του χρόνου.

Μέρα 3η: Σαμαρίνα – Βάλια Κίρνα – Βάλια Στάθη – Βάλια Κάλντα.

Η Φανή είναι ένας νέος άνθρωπος που δεν επέλεξε την ευκολία της πόλης, αλλά παλεύοντας με όλες τις
αντιξοότητες διατηρεί με πολύ όρεξη και μεράκι, ένα ωραίο καφέ-εστιατόριο στο χωριό Χρυσή.
Μας τάισε, μας φιλοξένησε και μας περιποιήθηκε σαν να μας ήξερε από χρόνια! Θρέφουμε απεριόριστο
θαυμασμό για ανθρώπους σαν τη Φανή και την ευχαριστούμε από τη καρδιά μας.

Πρωινό στης Φανής (Breakfast at Tiffany’s).
Του Θοδωρή γελάνε και τα μουστάκια του.

Το άδειο πια σχολείο στη Χρυσή.

Η γέφυρα Κουσιουμπλή. Στο δρόμο για Σαμαρίνα.

Κάποιοι κρέμασαν αυτή την άτυχη αλεπού από το λαιμό προκειμένου να ξoρκίσουν το χειρότερο
εφιάλτη τους: Το γεγονός ότι ο άνθρωπός δεν είναι κυρίαρχος πάνω σε αυτό το κόσμο. Αλίμονο…
Και το πιο συνοπτικό βιβλίο φυσικής ιστορίας να είχαν διαβάσει, θα γνώριζαν πως είμαστε απλά μια
στιγμή στη ζωή αυτου του πλανήτη.

Σαμαρίνα

Βάλια Κίρνα. Η κοιλάδα του διαβόλου.

Στη καρδιά της Βάλια Στάθη.

Δρόμος στη Βάλια Στάθη.

Στο δρόμο για Βάλια Κάλντα. Στο βάθος ο Σμόλικας.

Μαύρη πεύκη στον Εθνικό Δρυμό της Βάλια Κάλντα.

Τα βοσκοτόπια Τζίνα.

Το εγκατελειμένο βενζινάδικο στο χωριό Μηλιά. Δείπνο στο χωριό Παναγιά.

Από τη Παναγιά περνά τώρα η Εγνατία Οδός. Ο πολιτισμός μαζί με όλα τα καλά που φέρνει,
φέρνει και αλλοτρίωση στις σχέσεις των ανθρώπων. Πέρα από τη ψυχρότητα κάποιων κατοίκων,
η χρέωση που μας έκαναν στη ταβέρνα της κεντρικής πλατείας ήτανε υπερβολική.
Αλλά ταξίδι χωρίς απρόοπτα και κακοτοπιές δεν είναι ταξίδι. Απλά τώρα ξέρουμε…

Μέρα 4η: Ορεινά Τρίκαλα – Λίμνη Πλαστήρα.

Πρωινό ξύπνημα όπως πρέπει: Με κουδουνίσματα. Ο φύλακας πούλησε το κοπάδι για λίγο ψωμί με μερέντα…

Στο Κάμπο του Δεσπότη. Μπροστά μας ανοίγεται ο όγκος των ορεινών Τρικάλων.

Παιχνίδια και πορτραίτα στο χιονοδρομικό του Ανήλιου.

Στάση στο Κουκουφλί. Η Μονή Δολιανών με τους 12 τρούλους. Στον αυχένα του όρους Γκολέμι.

Στη βρύση Κόρπου.

Ο δρόμος που συνδέει την Άνω Παλαιοκαριά με την Ορεινή Αργιθέα.

Κατηφορίζοντας προς τη Παλαιοκαριά.

Αφού ο δρόμος για Αργιθέα δεν μας έκανε τη χάρη, αποφασίσαμε να πάμε ασφαλτάδα μέχρι τη λίμνη Πλαστήρα
και ίσως λίγο νοτιότερα για να έρθουμε πιο κοντά στην Αθήνα. Τελικά καταλήξαμε στο Σαραντάπορο και
στη ταβέρνα της Βούλας. Το ταξίδι μας δεν θα μπορούσε να είχε καλύτερη κατάληξη. Η Βούλα, μια αντίστοιχη
περίπτωση με τη Φανή, μας σκλάβωσε με την περιποίησή της, τη φιλοξενία της και το εκπληκτικό φαγητό της.

Μέρα 5η: Σαραντάπορο – Αθήνα.

Πρωινό καφεδάκι στη Βούλα.

Το ταξίδι πέρα από εμπειρία και γνώση είναι και σχέσεις: Σχέση του ταξιδιώτη με τους συνταξιδιώτες του,
σχέση με το μέσον που επιλέγει να ταξιδέψει, σχέση με το μέρος που επισκέπτεται, τη φύση και την ιστορία,
σχέση με τους ντόπιους και τους ανθρώπους που γνωρίζει.
Ευχαριστούμε θερμά τους Θωμά και Ζαχαρούλα από το χωριό Βουχωρίνα, τη Φανή από το χωριό Χρυσή και
τη Βούλα από το χωριό Σαραντάπορο. Όσο για εσάς τους αναγνώστες… Καλή αντάμωση στα βουνά της Πίνδου!