Ξαναφουσκώνει ο χρόνος
Πήγες να πιεις μια μπύρα στην γειτονιά που έτυχε να βρεθείς. Απέφυγες τα μέρη που είναι γνωστά. Σαν ξένος νιώθεις, ψάχνωντας για κάποιο μαγαζί σε ένα μέρος που κάποτε είχες περάσει χρόνο λόγο δουλειάς. Τίποτα δεν θυμίζει πιά κάτι από την αναπτυξιακή πλάνη της τελευταίας 10ετίας, μια σχεδόν γνώριμη αίσθηση εγκατάληψης πληγώνει την μνήμη σου. Πιό μακριά απ’όσο υπολόγισες, βλέπεις φώτα και καρέκλες. Ήρεμη ατμόσφαιρα, ντρέπεσαι για τον θόρυβο που κάνει το μηχανάκι.
Δεν περίμενες ότι θα έπινες μια μπύρα σε τέτοια ατμόσφαιρα! Από την ρακί κέρασμα/τσόυγγρισμα με αφορμή την πρώτη κουβέντα, τις νεανικές παρέες δίπλα, από την μουσική που ακούγεται από το εσωτερικό του μαγαζιού όπου πιάνεις με μια περίεργη ματιά που ρίχνεις από μακριά ότι οι τοίχοι είναι γεμάτες φωτογεραφίες, από τις απλές και άμεσες ματιές και κουβέντες με τον άνθρωπο που φέρνει την μπύρα σου, καταλαβαίνεις πως έπεσες σε δώρο. Δώρο ως αμοιβή που άντεξες την ξηρασιά, το ψέμμα, την καλυμμένη βία, την εγκατάληψη, τον φόβο και τις απειλές, την προδοσία και την προσβολή. Που αναρωτιώσουν κάποια δευτερόλεπτα, μήπως….
Και πέφτεις σε μια γειτωνιά, οπου κατεβάζουν γλάστρες στο δρόμο, παντού αυτοσχεδιάζουν, άναρχα, ανθρώπινα, και δημιουργούν αισθητική και χάος, ζεστασιά, ηρεμία. Εδω ξαποσταίνεις στα αλήθεια. Σταματάει ο χρόνος, φουσκώνει, γίνεται σημαντικός. Τον ρουφάς με όλες τις αισθήσεις. Αυτό σου θυμίζει, αυτή την αίσθηση, πως ρουφάς τον χρόνο με όλες σου τις αισθήσεις, όπως παλιά, και έτσι γράφεται στα κύτταρά σου. Και σε πάει χρόνια πίσω, πότε απολάμβανες τελευταία φορά εν μέσω πιέσεων τόσο απλά και ανεπίδευτα, τον χρόνο σου? Ακόμα και οι πρώτες σταγόνες βροχής απλά σε τρέπουν σε ήρεμη αναχώρηση. Μια ρακή για το δρόμο. Να ξανάρθεις. Και καβάλλα στη μηχανή, προσεκτικά με την γλίτσα στους δρόμους, αφήνεις χώρω να απλωθει αυτή η αίσθηση και όσες περασμένες εικόνες σου φέρνει στο νου. Αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν, από δω η από κει, και όσα μοιράστηκες μαζί τους, που δεν μπορεί να σ’τα πάρει κανείς.
Είμαστ’ ακόμα εδω, θα’μαστε και αύριο. Χαμόγελο. Σπίτι φτιάχνω μια κρέμα. Δροσιά στο μπαλκόνι. Σαν τα αστέρια στον ουρανό, έτσι σκορπισμένοι είναι οι όμοιοι. Αρκεί να είναι εκεί για να τους βρείς.
