2013...

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ....

Καλή χρονιά!!

 

δύο στάλες μέλι

και ξαναθυμάμαι το κειμενάκι...

Kάποτε · Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.·Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS · Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.· Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι τηςγειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζομε έναρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά... · Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε«Αυτός φταίει»...· Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.· Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.· · Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.· Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα....Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν ΖΩΗ...

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ

Κάποτε στον Υμηττό...

ενας φίλος έγραψε με αφορμή αυτή την φωτογραφία:

Καλησπερα ...στο βουνο αυτο εζησα απο τα ποιο ομορφα παιδικα και προπολεμικα μου χρονακια...ατελειωτες διαδρομες στην γαλοπουλα τουμπες και χανζαπλαστ ,νερακι απο την πηγη,ατελειωτη απολαυση ονειροπολωντας απο τα ρανταρ πιατο ολο το Πεκανοπεδιο,κλαματα και οδυρμους , αποπλανηση και παραπλανηση,ραχατι και απαξιωση και ολα τα καλα του Θεου...εκει γεννηθηκα!!και εκει αγαπησα...εμεις αγαπαμε τον τρελο ακομη ποιο τρελα και απο τον Χατζη,Χατζηδακι'μ...ροκαραμε ατελειωτες ωρες μεσα στις πλανες μας ,,και μαθαμε να μην χρωσταμε σε κανενα π@@στη,τιποτα!!τωρα αλλαξα βουνο και με εχει συνεπαρει αυτο το εξ ισου πανεμομορφο της Πεντελης...μια απο τα ιδια με μικρες παραλλαγες....ειναι πολυ ποιο χαροκαμμενο απο τους αχρηστους της ζησης,,,,αλλα εγω εξακολουθω και θυμαμαι ολα τα δεντρα μου...δεν κανω ρουπι χωρις αυτα ...οσο και να νιωθω μονος μες την πλουσια καθημερινη μου ζηση γεματες υποχρεωσεις...και εγινα και Νησιωτης...αλλα εγινα και μηχανοβιος ταξιδιαρης ...την τυχη μου...!και παρεπιπτοντως αυτοι οι τυποι παιζανε στο βουνο και μου διωχνανε τα Μελισσια και δεν εγινα Μελισσοκομος ....αλλα ξερω πως δεν ειμαι ενας κηφηνας οσο και να σκουζει η Γατα μου...!!χαχα.μαλλον κοιματε στα βαθεια της τα ονειρα ακομη...και τα μπερδευει με την πραγματικοτητα της....ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ,,,εγω μια ζωη σαν τον Απικο εμαθα να ειμαι...Να φανταστεις πως καπου στα δεκαξι μου...Ο Αειμνηστος Νταραλας...(καμια σχεση με τον απογονο του) μας ειχε τραγουδησει ''το βουνο'' ΡΕΑΛ χωρις εισητηριο!!ειχε μια αγαπητικια που λατρευε και ποθουσε....ολοι οι Παστρικοι της πιατσας την λεγανε που@@να αλλα εμεις οι μικροι την Λατρευαμε γιατι ηταν Κυρια....οπως κι αυτη !!και μολις ο Λουκας το ενιωσε εγινε Παταγος...ερχοταν συχνα πρωι-πρωι.04:30 το ξημερωμα και επινε ουζα στο Καφενειο (το μοναδικο)που ανοιγε τετοια ωρα στην αφετηρια των λεοφωρειων στην Μεταμορφωση,,,κι εμεις περιμενα με το πρωτο για να παμε για δουλεια ....και οπως καταλεβαινεις η κοπανα εγινε το αιμα μας...!!ΑΥΤΑ που λες με το Βουνο...μας εμαθε πως οι ανθρωποι και αγαπανε και πονανε ...περα απο τις προσωπικες μας ανησυχιες...(οικογενεια μας δηλ.)..γιατι κι απο εκει πηρα τα πιο ομορφα στην καρδια μου για φυλακτο πιστευω ακραδαντα,!!

Η ΑΠΆΝΤΗΣΗ Με πέτυχε στο κέντρο στη καρδιά....εκεί που αγαπάω και πονάω...Οι στιγμές που έχω ζήσει στα βουνά είναι ο πλούτος μου και δεν θα'θελα να τις άλλαζα με τίποτα, ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου...αλλά εκεί έξω που τριγυρνάω στις μέρες μας και μέσα στην σκληρότητα και εισπράττω παρ'όλα αυτά ένα χαμόγελο κάθε μέρα, με γυρίζει σε εκείνα τα μέρη...το βουνό είναι σκληρό, αλλά δεν είναι μίζερο...ανταποδίδει...κάποτε...
Τώρα τα βράδυα ζηλέυω την γάτα μου που κουλουριάζεται και ονειρευεται...επειδή επικίνδυνα αρχίζουν τα δικά μου όνειρα να στρέφονται προς τα πίσω αντί για πρός τα εμπρός...και αυτό με τρομάζει...
Το μόνο που μου δίνει δύναμη να μην φοβάμαι είναι αυτό που έμαθα σε αυτές τις στιγμές: μια πηγή που σου δίνει νερό...παρέα γύρο από την φωτιά...νύχτες με ξάστερο ουρανό...ανατολή πάνω από βουνοκορφές...φωλιές κάτω από τον ίσχυο για μεσημεριανούς ύπνους...την Αθήνα πιάτο στα πόδια μου...τούμπες αμέτρητες...μονοπάτια παλιά και φρεσκοανοιγμένα...χαμόγελα κούρασης και ένα τσιγαράκι καθισμένη σε έναν βράχο...βατόμουρα και κούμαρα...μυρωδιές που μαθαίνεις να ξεχωρίζεις...όπως τους ανθρώπους
Χάρτες, διασταυρώσεις, αποφάσεις...καλώς τους ταξιδιώτες...φέρνουμε νέα...περιγραφές για να μην χαθούμε...την τόσο σημαντική ερώτηση:από πού έρχεσαι και που θέλεις να πάς...
Πόνος για ανθρώπους αγαπημένους που χάθηκαν, πόνος που πέταξα στον ανοιχτό ουρανό...σύννεφα που τρέχουν με τα πουλιά...συναντήσεις...φιλαράκο, κάτι μοιραζόμαστε...

Where children sleep...

Από την Κένυα στο Κεντάκι και από τα σκουπίδια σε ροζ δωμάτια. Παιδιά απο όλο το κόσμο , διαφορετικές κουλτούρες και
κοινωνικές τάξεις, όλα μαζί,  κάτω από τον φακό του φωτογράφου James Mollison.
'Ενα σοκαριστικό έργο, που δείχνει την ανισότητα αναμέσα σε παιδιά. Αν είναι να κανουμε μια σημαντική αλλαγή, πρέπει να
ξεκινήσουμε από τα παιδιά.
Το βιβλίο του ονομάζεται "Where Children Sleep"
Όταν ζητήθηκε από το φωτογράφο James Mollison να κάνει ένα project σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών, του ήρθε στο
μυαλό το παιδικό του δωμάτιο.  Η εξέλιξη αυτής της ιδέας ήταν το "Where Children Sleep".

Οι φωτογραφίες που έβγαλε απεικονίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.


Ιndira (7 ετών) απο το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Απο 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολειο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.
 
Kaya (4 ετών) απο το Τόκυο. Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρό διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες. Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια οταν μεγαλώσει.

Dong (9 ετών) απο Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα μαθήματα του για το σχολείο. Το όνειρό του είναι να γίνει αστυνομικός.

Joey (11 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Οταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικα του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του ειναι μια σαύρα, με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.

Jasmine (4 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογέεια της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά
με προσωπικό εκπαιδευτή.
 
Lamine( 12 ετών) απο τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεββάτια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια, σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα απο τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου
διαβάζουν το Κοράνι.

Thais (11 ετών) απο την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο, όπως πολλά κορίτσια απο τη Βραζιλία.

Douha (10 ετών) απο την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.
 
Jamie (9 ετών) απο την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρεύεται να γίνει δικηγορος, σαν τον πατέρα του, και πηγαίνει σε δημοφιλές ιδιωτικό σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.

Roathy(8 ετών) απο την Καμπότζη. Το στρώμα του, όπου και μένει, είναι σε σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινο. Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν φύγει για τη δουλειά του, όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες, τα οποία και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.

Tzvika, nine, lives in an apartment block in Beitar Illit, an Israeli settlement in the West Bank. It is a gated community of 36,000 Haredi (Orthodox) Jews.
 
Nantio (15 ετών) απο την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille . Μένει σε σκηνή φτιαγμένη απο πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτoριδεκτομή. Καθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.

Άστεγο παιδί απο τη Ρωμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρούν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.


Μετάφραση /Επιμέλεια: Natalie Sampas
www.childit.gr


Ευχαριστώ τον φίλο μου Αυγουστή που μου το'στειλε
μέρος του βιβλίου στο issuu

Τελευταία διαδρομή

την τράβηξα πριν από χρόνια, στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ για την κατάργηση της παλαιάς γραμμής Βόλου-Καλαμπάκα: χάρη, τσαχπινιά, θάρρος, αδυναμία,...προστατευμένη από τις αξίες μιας κοινωνίας που από τότε άλλαξε για να δώσει χώρο σε μια κοινωνία του απρόσωπου, αποτελεματικού και απάνθρωπου που νομίζει ότι τα αγοράζει όλα....μόνο που αυτά που χάθηκαν, δεν αγοράζονται με κανένα χρήμα.

Οι φωτογραφίες είναι μέρος μιας έκθεσης με τίτλο "Τελευταία διαδρομή"

Αποχαιρετισμός

Για τον Σπύρο που έφυγε την ίδια μέρα


«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας»

Συγνώμη...

Αυτο απο εναν φιλο που εφυγε για τα ξενα...σημερα..

"Th. Th.Ποτε δεν εχω γραψει κατι στο διαδικτυο. Μονο κατι μικροσχολια που και που. Μια σκηνη ομως με στοιχειωνει απο εχθες το απογευμα που σε συνδυασμο με την συναισθηματικη φορτιση που κουβαλω τουτες τις μερες γιατι φευγω απο τον τοπο μου στην αλλη ακρη του κοσμου, με κανει να θελω να στην πω.Περπατωντας στην Τσιμισκη, μια γλυκυτατη με ροδοκοκκινα μαγουλα γριουλα, καθημενη οκλαδον στο πλακακι, παρακαλουσε για βοηθεια πουλωντας χαρτομαντηλα. Αρχικα την προσπερασα, μα γυρισα σε δευτερολεπτα πισω και προσπαθωντας να τοποθετησω ενα ευρω στο χερι της, μου αρπαζει το χερι και επιχειρει να μου το φιλησει. Η ντροπη που ενιωσα με εκανε να προλαβω να την αποτρεψω και γονατισα διπλα της. Αμεσως ξεσπωντας σε λυγμους, μου ειπε "Σ'ευχαριστω πολυ αγορι μου, ο θεος να σ'εχει καλα, ντρεπομαι για αυτο που κανω, μια ζωη ζουσα καλα τωρα με βγαζουν απ'το σπιτι, δεν εχω να πληρωσω". Ταραχτηκα, την αγκαλιασα και προσπαθησα να την παρηγορησω,"γιαγια, τοσα περασες, μια φουρτουνα ακομα εναι, θα τα καταφερουμε, ολοι ετσι ειμαστε, να εγω στα σαραντα μου αναγκαζομαι να φυγω, να δοκιμασω να ζησω μακρια".Προσεξα πως ηταν καλοντυμενη, με μαλλινο χειροποιητο σαλι που πιθανοτατα ειχε πλεξει η ιδια,αρχισα να της χαιδευω τους ωμους. Κανα δυο περαστικοι σταματησαν βλεποντας την σκηνη, νομιζοντας πως "ειχε παθει κατι". Τι αλλο να παθαινε η κακομοιρα; Και αραγε αν δεν εβλεπαν εμενα εκει θα εδιναν σημασια στο πλασμα αυτο που θα ειχε απλωμενο το χερι, η μηπως θα κοιταγαν αδιαφορα τις βιτρινες, πιο πολυ για να μην διασταυρωθει το βλεμμα τους με το δικο της;Η γιαγια πλεον ειχε λευτερωθει, μ'αγκαλιασε και αρχισε πια να κλαιει ηχηρα. Συντομα της εκανα παρεα και στο κλαμα. Δεκα λεπτα αργοτερα ολα ειχαν παρει τον δρομο τους.Το κλαμα, η γιαγια κι εγω. Θυμαμαι το γλυκο της χαμογελο που μου'δωσε αμιλητη στο τελος. Θυμαμαι και την πικρια μου στη συνεχεια. Θυμαμαι και την οργη μετα. Συγνωμη γιαγιουλα που δεν τους εκαψα και τους αφησα να ξεσκισουν τις ζωες μας. Συγνωμη που δεν πηρα τα οπλα οργανωμενα και εξαγοραζα την συνειδηση μου στα αμφιθεατρα και στις πορειες. Που νομιζα πως κρατωντας το οριο της αξιοπρεπειας μου ψηλα, απεναντι στους ανθρωπους θα "εκανα το καλυτερο που μπορουσα". Που κατεπνιξα μεσα μου το αισθημα του δικαιου γιατι το εκαναν και οι αλλοι. Συγνωμη που δεν επελεξα να τους απαντησω με βια στη βια τους, με προσχημα το οτι θα πρεπει να συμβει οργανωμενα και μαζικα. Που ανεχτηκα τους λογαδες του κινηματος, οσο κι αν καταλαβαινα πως ειναι εξισου βλαβεροι για τον κοσμο, οσο και οι εχθροι, γιατι ηταν κυμματοθραυστης της λαικης οργης. Με συγχωρεις τελος γιαγια για την πληρωμη που παιρνεις στο τελος της ζωης σου, επειδη παντα εβγαζα την ουρα μου εξω απο τα λαθη, για τον εγωισμο μου που εν'τελει με εκανε να απεχω και να τους αφησω να καταστρεψουν τα παντα.Συγνωμη για την ξεφτιλα που ζεις.Την Τριτη το βραδυ θα παταω στην Βραζιλια, χωρις να ξερω ακριβως που παω και τι κανω, δοκιμαζοντας μια καινουργια αρχη. Πεστε το φυγη, αλλα για μενα δεν ειναι ετσι, απλως ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΠΙΑ!"

ανάρτηση από το fb