Σκέψεις για έναν ανερχόμενο εντουρά...

Βρήκα τις σκέψεις για έναν ανερχόμενο Base-jumper, αλληλογραφία ενός νέου με εναν παλιό και δάσκαλο...

Βάλτε στη θέση του Base Jumper εναν νέο που θέλει να ασχοληθεί με το χώμα...τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι ακίνδυνο, αλλά όλα μπορεί να μάθει κανείς, αν ασχοληθεί με ψυχή και σώμα...και ρωτάει - ακούει - πράττει

Ελάτε στη παρέα των ανήσυχων, απροάρμοστων, και όμως με την ικανότητα να προσαρμοστούν στις συνθήκες και απαιτήσεις του χώρου που επέλεξαν...τα βουνά, το off-road,...το έξω από της περπατημένες...

Εδώ βοηθιώμαστε, γελάμε, κλαίμε, παίζουμε, ανταγωνιζόμαστε, περηφανευόμαστε, στηρίζουμε...προσπαθούμε ξανά και ξανά...

 

Thoughts For an Aspiring Base Jumper

Steph,
First off I love your blog! I check it at work and it lets me escape the
office for a little bit each day. Keep up the good work and know that
your really influencing people to dream and LIVE life not just idle by.
I have been thinking about base jumping quite a bit recently. Here is my
situation:

I am 19, I started skydiving this August and have 39 jumps. BASE has
always fascinated me and as of lately I have really gotten to thinking
seriously about BASE jumping some day. The other day there was a jumper
named Steve flying his wingsuit out at Lost Prairie, my home dropzone
here in Montana. I was talking to him about base as we packed and he had
some of the same suggestions as you. Go to apex base and learn on the
perrine. He also suggested that it would be wise to have more like 500
skydives before getting into BASE. I have kept this number in my mind
alot as I see these 100 jump suggestions come up. I have also been
thinking alot about the dangers that are involved with BASE. I don’t
want to put a number on what I have to reach before I can learn to BASE
jump and still be unprepared. Would you say there was a point in your
skydiving that you knew that you were ready to move on to BASE jumping?
The second question I have is the dangers of BASE. It seems to me that
if you have plenty of skill, experience, good decision making skills,
and training that you should be able to stay safe in the sport. At the
same time I look at the base fatality list and read names of some of the
best base jumpers. I know that ultimately it will be my decision to
start or not. What is your opinion on the dangers of base jumping for a
aspiring base jumper like myself? I know this is much too broad, I simply
cant form this into a single question and I think it is ultimately
something I need to really think about but I would love to hear your two
cents if you would like to give them to me.
Sorry if I rambled on a bit, if I don’t hear back I wish you safe jumps
and blue skies.
Thanks again for being an inspiration,
Vince Arnone

Dear Vince,
I’m sorry it’s been some time since you wrote. I hope you’ve been jumping a lot, and having great holidays. Well, I would have to say the more skydiving you do before starting to base jump, the better. And as I’m sure you’ve noticed, most base jumpers get really unhappy/uncomfortable when young jumpers such as yourself want to start base jumping. It is really dangerous, and no one wants to see a youngster get smashed. I guess no one wants to see anyone get smashed, but you know what I mean. There really is no way to avoid danger.
One thing I would say is that being able to function in high pressure situations is helpful. This is something you know about yourself–some people do and some people don’t. Another thing I would say is that having extremely good canopy skills will get you out of a big percentage of bad situations in base. From my own personal experience, I could have avoided all of the base-related injuries I’ve had if I had had better canopy skills at the time. Doing 500 skydives will inherently give you better canopy skills than doing 100, of course, and doing 1000 will give you even better skills….
For me, I was set on learning to BASE jump pretty quickly after I started skydiving. I live in Moab which is a mecca for base. I spend most of my time on big cliffs in other places too, and I like sports that are self-sufficient and self-driven. As much as we love skydiving, it is definitely more expensive and logistically inconvenient (due to needing airplanes and other jumpers to fill them) than base, especially depending on where you live. Since you live close to a good DZ, you don’t have that problem as much (except for the expensive part). I was living in Colorado in order to skydive, and I looked forward to being at home in Moab, and just being able to walk up to a cliff whenever I felt like doing a jump. So I started paying attention to accuracy landings, and trying to do some helicopter jumps, right away in skydiving, knowing I’d be going to the Perrine in a few months–for my lifestyle, base makes a lot of sense. I actually have to make a bigger effort to go skydiving than to go base jumping, but this is pretty unusual for most people.
Regardless of your age, you’ve got to look sharp, pay attention, and listen to your instincts. It sounds to me like you do all those things. And so as you know, ultimately everything is up to you.
Be careful, I know you will!
xx Steph


from stephdavis, HighPlaces

Κάποτε...το'λεγαν ζωή

Kάποτε
  ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.· Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.· Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.· Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξο...υμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.· Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.· Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

· Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.· Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμεδύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.· Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμεραζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...· Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.Σήμερα μας το λέει ο navigator.· Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμεεμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.

· Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλαγια να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.· Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δενπάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες καιεπιχειρηματίες.· Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον ναδούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.· Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι καιαισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό τουδωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

· Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.· Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν απότον Καρβέλα.· Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνειο...Μακρόπουλος.· Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτιάλλο.· Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναιένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας τοκεφάλι του άλλου.· Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τονΣεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monstersμε όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.· Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι τηςγειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζομε έναρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στοΝτουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

· Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε«Αυτός φταίει»...· Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.· Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.· Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.· Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγουδακια κουτσομπολιό. Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.· Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.· Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.· Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.· Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.· Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο γιακανένα....Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν ΖΩΗ...

Πλούτος

παρέμβαση σε μία πρόβα.....

το αποτέλεσμα, μια άλλη άποψη.

Μaking-of της παράστασης "ΠΛΟΥΤΟΣ" του Αριστοφάνη

και της συνάντησης της ομάδας "πείρα(γ)μα"

 

photo-album : http://isuvo.wordpress.com/gallery/

_______________________________________________________________

Παραστάσεις:  ΠΛΟΥΤΟΣ" ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΑΣΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΟ "ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ" ΤΗΛ. ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ 210-9315600 
Μία διαδραστική λαϊκή κωμωδία βγαλμένη από τα σπλάχνα του ελληνικού 20ου-21ου αιώνα, με τεντζερέδια, μπρίκια, νταούλια, κατσαρόλια, κρασί, ποτό και δείγμα ..."κατοχικού" μεζέ. ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΟΝΟ 6 ΕΥΡΩ

The meaning of 9/11's most controversial photo

Thomas Hoepker's photo of New Yorkers apparently relaxing as the twin towers smoulder says much about history and memory

 

 

 

• from the guardian, framing the dabate

 

Thomas Hoepker chose not to publish this photograph in a book about 9/11. Photograph: Thomas Hoepker/Magnum

 

In the photograph Thomas Hoepker took on 11 September 2001, a group of New Yorkers sit chatting in the sun in a park in Brooklyn. Behind them, across brilliant blue water, in an azure sky, a terrible cloud of smoke and dust rises above lower Manhattan from the place where two towers were struck by hijacked airliners this same morning and have collapsed, killing, by fire, smoke, falling or jumping or crushing and tearing and fragmentation in the buildings' final fall, nearly 3,000 people.
Ten years on, this is becoming one of the iconic photographs of 9/11, yet its history is strange and tortuous. Hoepker, a senior figure in the renowned Magnum photographers' co-operative, chose not to publish it in 2001 and to exclude it from a book of Magnum pictures of that horribly unequalled day. Only in 2006, on the fifth anniversary of the attacks, did it appear in a book, and then it caused instant controversy. The critic and columnist Frank Rich wrote about it in the New York Times. He saw in this undeniably troubling picture an allegory of America's failure to learn any deep lessons from that tragic day, to change or reform as a nation: "The young people in Mr Hoepker's photo aren't necessarily callous. They're just American."
In other words, a country that believes in moving on they have already moved on, enjoying the sun in spite of the scene of mass carnage that scars the fine day. Indeed, I can't help thinking the five apparently unmoved New Yorkers resemble the characters in the famous 1990s television comedy Seinfeld, who in the show's final episode are convicted under a Good Samaritan law of failing to care about others.
(...)

It is now established as one of the defining photographs of that day – with the 10th anniversary of the World Trade Centre's destruction approaching, the Observer Review republished it this August as the 9/11 photograph.It is the only photograph of that day to assert the art of the photographer: among hundreds of devastating pictures, by amateurs as well as professionals, that horrify and transfix us because they record the details of a crime that outstripped imagination – even Osama bin Laden dared not expect such a result – this one stands out as a more ironic, distanced, and therefore artful, image. Perhaps the real reason Hoepker sat on it at the time was because it would be egotistical to assert his own cunning as an artist in the midst of mass slaughter.
Today, the meaning of this photograph has nothing to do with judging individuals. It has become a picture about history, and about memory. As an image of a cataclysmic historical moment it captures something that is true of all historical moments: life does not stop dead because a battle or an act of terror is happening nearby. Artists and writers have told this truth down the ages. In his painting The Fall of Icarus, the Renaissance painter Pieter Bruegel depicts a peasant ploughing on as a boy falls to his death in the sea beyond: it is a very similar observation to Hoepker's. WH Auden's lines on this painting in his poem Musée des Beaux Arts apply perfectly to the photograph: "In Breughel's Icarus, for instance: how everything turns away / Quite leisurely from the disaster …"
(...) 

As Tony Blair – whose own response to this act of inhuman cruelty was to have such historic consequences – says of that day in his book A Journey, "It is amazing how quickly shock is absorbed and the natural rhythm of the human spirit reasserts itself … We remember, but not as we felt at that moment."(...)
And so, 10 years on, the meaning of this photograph is that memories fade fast. The people in the foreground are us. We are the ones whose lives went on, touched yet untouched, separated from the heart of the tragedy by the blue water of time, which has got ever wider and more impossible to cross. A 10-year-old event belongs to history, not the present. To feel the full sorrow of it now you need to watch a documentary – and then you will switch to something lighter, either because it is painfully clear that too much blood has been spent around the world in the name of this disaster, or simply because changing channels is what humans do. The people in this photograph cannot help being alive, and showing it.

Φωτογραφικές εξερευνήσεις...του ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε.

Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, επειδή μοιραζόμαστε φωτογραφίες μας στην έκθεση, επειδή έχουμε ταξιδέψει μαζί, επιδή έχουμε καιρό να τα πούμε από κοντά.... να μια (μικρή) ευκαιρία να συναντηθούμε με ένα ποτήρι κρασί....
...είναι μικρός ο κόσμος...και ίσως οι αποστάσεις να μην είναι τόσο μεγάλες..και ο χρόνος τόσο λίγος...

_____________________________________

Εκθεση Φωτογραφίας

"14 Φωτογραφικοί Διαγωνισμοί του ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε. με θέμα την μοτοσυκλέτα" & "Φωτογραφικές Εξερευνήσεις" μελών του ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε.

Αρχές καλοκαιριού του 2011 ο ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε. οργάνωσε το 1ο GATOULIS CAMP, μια τριήμερη μοτοσυκλετιστικη & πολιτιστική εκδήλωση. 

Πέρα από την παρέα σε έναν κατασκηνωτικό χώρο μέσα στο δάσος, το πρόγραμμα περιελάμβανε για τους συμμετέχοντες και επισκέπτες:

- σεμινάρια γύρο από θέματα οδιγικής ασφάλειας,

- μια κινηματογραφική γωνία με ταινίες Ελλήνων με θέμα την μοτοσυκλέτα,

- προβολή αρχειακών φωτογραφιών από αρχεία ιδιωτών και του περιοδικό Μοτό,

- έκθεση φωτογραφίας με επιλεγμένες φωτογραφίες των 14 Φωτογραφικών Διαγωνισμών του ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε. 

και των φωτογραφικών εξερευνήσεων μελών του ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε.,

- έκθεση με περίπτερα ενημέρωσης των χορηγών,

- μουσική, συναυλία των No Offense

κ.α.

Τώρα που χειμωνιάζει η έκθεση φωτογραφίας θα ταξιδέψει στην Αθήνα, και συγκεκριμμένα στο

ΚΑΦΕ- ΜΕΖΕΔΟΠΩΛΕΙΟ “ΤΟ ΤΡΙΚΥΚΛΟ”

που βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Πυθέου πλάι στο πάρκο του λόφου Λαμπράκη, Θ. Γεωμέτρου 1 & Πυθέου 34 Ν.Κόσμος τηλ. 2109232384,

από τις 5/12/2011 έως τις 15/01/2012, εγκαίνια Δευτέρα 5/12 στις 20:00

και στο καφέ-μπάρ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΑ ,

Αρκάδων 4 Πλ. Μερκούρη Άνω Πετράλωνα τηλ. 2117108428

απο τις 1/12/2011 έως τις 31/12/2011 , εγκαίνια Τέταρτη 7/12 στις 20:00 

  Η σχέση της φωτογραφίας με την μοτοσυκλέτα μετράει δεκαετίες στην Ελλάδα...από τους πρώτους ερασιτέχνες που καμαρώνανε τις μηχανές τους , τους πρώτους επαγγελματίες φωτορεπόρτερ που ασχολιόντουσαν με το μοτοκίνητο αθλητισμό μέχρι τις μέρες μας. Εκεί όπου η πρόσπάθεια του ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε. να βγάλει την φωτογραφική ενασχόληση με την μοτοσυκλέτα από το μηχανικό-αγωνιστικό γκέτο των σχετικών εντύπων και να το φέρει στο συγκινητικό, καλλιτεχνικό μέσω έκφρασης, κορυφώνεται σε μια αναδρομική έκθεση με επιλεγμένες φωτογραφίες από τους περασμένους 14 φωτογραφικούς διαγωνισμούς.



.