Κυριακάτικη βόλτα

StreetArt η Site specific η πάμε μια βόλτα να βλέπουμε θαύματα και να παίξουν μαζί μας...πες το όπως θέλεις και ονόμασε το παλιομοδίτικα, μεταμοντέρνα η ποιητικά. Σημασία έχει να βγεις σε μια Κυριακάτικη βόλτα και θα τους συναντήσεις.

Καλλιτέχνες και παιδιά παίζουν στο δρόμο, πειράζουν ο ένας τον άλλον, εκφράζουν με κίνηση αυτά που θέλουν να πουν. Ναι, σήμερα θα ασχοληθώ με την κίνηση, και να συνοδεύονται όλα αυτά από ήχους: Ήχους πουλιών και αυτοκινήτων, ομιλίες, τραγούδι, κρουστά από μακριά, κιθάρες ακούγονται από πιο κοντά. Μια χορωδία τραγουδάει "μια πόλη μαγική".

Αν κινηθείς, μπορείς να τους βρεις. Αν είσαι παιδί (μέσα σου) μπορείς να παίξεις μαζί τους, να κοντοσταθείς, να χαζεύεις, να φλερτάρεις μαζί τους. Να εντυπωσιαστείς και να κουνηθείς.

Αν είσαι μεγάλος να είσαι εύγνωμον που σου'φεραν ένα χαμόγελο και ενθαρρυντικός να συνεχίσουν την προσπάθειά τους

...και αν σου άρεσε δώσε πίσω την ενέργεια - με ένα χειροκρότημα, με ένα χαμόγελο η ένα τάλαρο

.....

Διονυσίου Αρεοπαγίτου Ι

Οι πιο έντεχνες σαπουνόφουσκες που έχω δεί, φτιαγμένες από  ένα κουβά σαπουνάδα με μια διχάλα με κορδόνι. Και κίνηση, μαεστρία, βουβή, τροφοδοτούμενη από την χαρά των παιδιών και το βλέμμα των περαστικών.

.....

Διονυσίου Αρεοπαγίτου ΙΙ 

Breakdance

(χωρίς brandname/επιχωρηγήσεις)
Εξαιρετικοί χορευτές, εξαιρετικοί συνεργασία μεταξύ τους, παιχνιδιάρικη "δραματουργία", κεφάτη επικοινωνία με το κοινό τους - απόλαυση
(Δώστε και κάνα φράγκο, νηστικό αρκούδι δεν χωρεύει, φωνάζει ένας παππούς!!)
Τα παιδιά με έμφυτη ευγένεια και έχοντας δώσει ένα καλά δουλεμένο πρόγραμμα ρώτησαν το κοινό αν τους άρεσε αυτό που βλέπουν! Και ζήτησαν "ενέργεια" να συνεχίσουν...!!!Δώστε   τους!!!

.....

Πάρκο Ελευθερίας

Inner move project

Σε ωραίο περιβάλλον, μες' το πράσινο, νέοι χορευτές σε sitespecific παράσταση. Όμορφο και γύρο-γύρο στους λόφους χαλαρή ατμόσφαιρα. Νεολαία με όνειρα, μεσήλικες με υποχρεώσεις και γιαγιάδες να καμαρώνουν τα εγγόνια τους. Όταν φεύγουν, χαζεύω τους περαστικούς. Πάλι βιαστικοί...

...κάτι είχαν να μας πουν τα παιδιά

Η ζωή είναι ένα όνειρο

Εικόνες μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, όπως η ίδια η ζωή, που δεν ξέρουμε πια αν πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως (κακό) όνειρο η ως πραγματικότητα, αν πρέπει να την ζήσουμε στην πραγματικότητα η στην φαντασίωση που είχαμε από αυτήν. Εκεί που αδυνατούμε πλέον να προστατέψουμε ότι αγαπήσαμε και ονειρευτήκαμε, προσπαθούμε να υποτάξουμε. Υποτάσσεται το όνειρο ή διαφορετικά: Ποιος είναι πλέον ο φευγάτος...

(Η συλλογή κειμένων είναι από μια ανάρτηση (2011) του Roadartist )

"...Όνειρο βλέπω κι εγώ πως βρίσκουμαι εδώ φορτωμένος

με τις αλυσίδες τούτες, 

και πριν ώρας

καλοτυχιά και δόξα ονειρευόμουν.

Τι είναι η ζωή;

Μια φρεναπάτη.

Τι είναι η ζωή;

Μια παραίστηση, ένας ίσκιος, ένας μύθος!

Του κόσμου το τρανότερο από τα αγαθά, 

κι αυτό' ναι τιποτένιο,

αφού η ζωή είναι ένα όνειρο μονάχα

κ' είναι όνειρο 

και τα όνειρα τα ίδια."

Καλντερόν ντε λα Μπάρκα (1600 – 1681),

Η ζωή είναι ένα όνειρο.

«Υπάρχει μια ιστορία που λέει πως, σε καιρούς περασμένους, κάθε βράδυ προτού πάει να κοιμηθεί, ο Σεν-Πολ-Ρου συνήθιζε να κρεμάει μια ταμπέλα στην εξώπορτα του σπιτιού του στο Καμαρέ, η οποία έγραφε: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ».

Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν βασιλιάς. Και ήταν τόσο παράξενο, εγώ το αγρίμι, ο αποστεωμένος ερημίτης που πέρασα όλη μου τη ζωή σε μια φυλακή, ξεχασμένος από θεούς και ανθρώπους, να αισθάνομαι πάνω στο ταλαιπωρημένο κεφάλι μου τη λάμψη του χρυσού στέμματος της χώρας, το ύψιστο αυτό σύμβολο εξουσίας έκαιγε σχεδόν τα βρώμικα, μπλεγμένα μαλλιά μου και πίστεψα πως μεταμορφώνομαι σε πράσινο φτερωτό άλογο μανιασμένο και ανεξέλεγκτο, έτοιμο να κλωτσήσει με τα δυνατά πόδια του όλους τους ταπεινούς υπηκόους και να χαθεί με μεγαλοπρέπεια στον ουρανό, στη φλογερή αγκαλιά του ήλιου.

«Το μυαλό του ανθρώπου που ονειρεύεται είναι πλήρως ικανοποιημένο από αυτό που του συμβαίνει. Το αγωνιώδες ζήτημα των πιθανοτήτων δεν τον αφορά πια. Σκότωσε, πέτα πιο γρήγορα, αγάπησε όσο επιθυμεί η καρδιά σου. Και αν τυχόν πεθάνεις, δεν νιώθεις σίγουρος ότι θα ξαναξυπνήσεις ανάμεσα στους νεκρούς;».

Εγινα πράγματι βασιλιάς. Το υπέροχο εκείνο στέμμα ήταν αληθινό και το φόρεσα γιατί μου ανήκει, γιατί είμαι ο διάδοχος του θρόνου. Ετσι μου λένε τώρα, αλλά εγώ δεν μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα. Προσπαθώντας να θυμηθώ, αδυνατώ να δω καθαρά - λες και ένας καταρράκτης πέφτει ανάμεσα σ' εμένα και στο θέατρο της ζωής μου. Τι είναι αυτό που κάνει τα όνειρα να φαντάζουν τόσο φυσικά και την πραγματικότητα τόσο φανταστική; Ποιο από τα δύο θα με οδηγήσει στην αλήθεια;

«Πιστεύω στη μελλοντική σύνθεση των δύο αυτών καταστάσεων, του ονείρου και της πραγματικότητας, που είναι φαινομενικά τόσο αντίθετες, σε ένα νέο είδος απόλυτης πραγματικότητας, μιας υπερ-πραγματικότητας, αν μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς έτσι» γράφει ο Αντρέ Μπρετόν το 1924 στο πρώτο Μανιφέστο του Σουρεαλισμού - από όπου και όλα τα προηγούμενα αποσπάσματα σε εισαγωγικά. 

Ο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα από τη Μαδρίτη είχε ίσως ένα παρόμοιο όραμα όταν έγραφε πριν από τρεις αιώνες - το 1635 - αυτό το θεατρικό παραμύθι για φυλακισμένους πρίγκιπες, σκληρόκαρδους βασιλιάδες, ατιμασμένες δεσποσύνες, μονομαχίες και μαγικά φίλτρα. H ζωή είναι ένα όνειρο, το όνειρο ένας λαβύρινθος στην παλάμη της μοίρας και μόνη σωτηρία η δύναμη της ανθρώπινης βούλησης.

«Το θαυμάσιο είναι πάντοτε όμορφο, οτιδήποτε θαυμάσιο είναι όμορφο, στην πραγματικότητα μόνο το θαυμάσιο είναι όμορφο».

Αντρέ Μπρετόν

Όλες οι φωτογραφίες είναι από το διάστημα 2015-16 στην Ελλάδα τραβηγμένες με μια αίσθηση βαριού συναισθηματικού σοκ.