Είχα καιρό να ταξιδέψω έτσι. Με τα άκρως απαραίτητα. Εκτεθημένη στην βροχη, με άμεση επαφή με τις μυρουδιές και τα χρώματα. Παλεύοντας με λάσπες. Όπου το ανοιχτό καφενείο προσφέρει τροφή και ποτό για το σώμα και την ψυχή…κυρίως για την ψυχή. Αντιμέτοπη με τις αλήθειες του κόσμου που ζούμε. Με τις ελάχιστες εμπειρίες που έχουμε, τις χαρές και τις αποτυχίες, αξιοπρέπεια και ανθρωπιά. Αδιέξοδα, παρακάμψεις, ανασφάλειες και αποφάσεις. Πηγαίνοντας μπροστά και τον νου στο πίσω. Αναζητώντας το όνειρο, το μαγικό. Να με ζεσταίνει η παρέα, όσων ταξιδεύουν μαζί μου, πραγματικά η με την σκέψη…
