Σε Ταράτσες & Μπαλκόνια

 

στης ταράτσες της Αθήνας φτιάχνουμε κήπους & παραλίες, πίνουμε καφέ, είναι το γραφείο μας, κάνουμε φωτογράφηση, απολιγισμούς & λογαριασμούς, παρατηρούμε τον γείτονα, λέμε ιστορίες και παραμύθια, συναντιώμαστε και κάνουμε όνειρα για μακρινά ταξίδια

 

 

 

Εντούρο - έμπνευση της ψυχής

Ηλίας Κυριλής

 Υπάρχουν τρια είδη οδηγών:

Πρώτον εκείνοι που θεωρούν το εντούρο ως ένα είδος αθλητικής δραστηριότητας,

 που αποτελείται από απρόσωπες τεχνικές και φιγούρες.

Δεύτερον, εκείνοι που με την αυτοσυγκέντρωση οδηγούν το σώμα στο ρυθμό 

του επιθυμητού συναισθήματος, εκφράζοντας τη μνήμη 

ενός αρχέγονου συναισθήματος ελευθερίας της κίνησης και ταχύτητας.

Και, τέλος, αυτοί που μετατρέπουν το σώμα σε μια φωτεινή ρευστότητα, 

μια αρμονία με την μηχανή, 

παραδίδοντάς το στην έμπνευση της ψυχής.

(Ισιδώρα Ντάνκαν για τους χορευτές - ελεύθερη μεταφορά στο εντούρο)

το μονοπάτι

 

Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος. 

Τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας μας λέει ο Αντόνιο Ματσάδο. Την άποψη αυτή συμμερίζεται και ο Κωνσταντίνος Καβάφης με την «Ιθάκη» του. Αυτό που μετράει, λέει ο Έλληνας ποιητής, είναι το ταξίδι. Όχι ο προορισμός.

Έτσι και τα μονοπάτια. Αποτελούν από μόνα τους ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι ζωής. Ένα ταξίδι πλούσιο σε εμπειρίες. Καλές, λιγότερο καλές, άσχημες. Το σημαντικότερο όμως είναι πως τα μονοπάτια, το ταξίδι αυτό δεν σε αφήνουν να το κρατήσεις κρυφό. Σε προσκαλούν, σε αναγκάζουν μάλιστα πολλές φορές, το ταξίδι αυτό να το μοιραστείς με άλλους.

Ας μοιραστούμε λοιπόν κι εμείς ένα ταξίδι στα μονοπάτια.

Το ταξίδι αρχίζει με την επικοινωνία.

Ο άνθρωπος επικοινωνεί με τη φωνή, με την όραση, με τις κινήσεις. Το μονοπάτι όμως θα τον φέρει κοντά στον άλλο άνθρωπο. Θα του επιτρέψει να τον αγγίξει και να τον νιώσει. Διάλογος ο οποίος γίνεται και μεταξύ ανθρώπου και φύσης στο μονοπάτι.

Τα παλιά χρόνια, τα μονοπάτια ήταν η μοναδική οδός επικοινωνίας. Σήμερα, είναι η πιο πλούσια οδός επικοινωνίας, η πιο ευχάριστη, η πιο φλύαρη, και για πολλούς που γνωρίζουν πως να ταξιδεύουν, η πιο γρήγορη!

κείμενο soviof

το να κάνεις ντοκυμαντέρ είναι μια υπέροχη δουλειά...

συνέντευξη για την Αιγίς 

μέσα στίς δύσκολες μέρες...
ξαναθυμώμαστε το τι αγαπάμε και αυτά στα οποία έχουμε αφιερώσει μια ζωή...
ξαναθυμώμαστε πως αγωνιζόμαστε να το κάνουμε καλύτερα
ξαναθυμώμαστε τις αξίες και τι μας προσέφερε η εμπειρία
τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε, που μοιραζόμαστε όνειρα, προσπάθειες, τις γνώσεις, την μάθηση, την επικοινωνία, την επιβίωση ως άνθρωποι
να μεταφέρουμε αυτό που μάθαμε, να συνεχίσουμε να αγωνιώμαστε, να το κάνουμε ακόμα καλύτερα...

αέρας αισιοδοξίας και χαράς