Der Rauch steigt Weiss zum Himmel auf

Photo series by isuvo

'Ολα είναι Transit, και ενώ οι εικόνες περνάνε, και τα τοπία, οι ανθρώπινες παρεμβάσεις, οι φθορές τους και η ιστορία τους, τελικά συνθέτουν ένα τοπίο αξιών, ονείρων, φιλοδοξιών και ματαιοτήτων.

'Οταν έγινε η επίθεση στο Christkindles Markt στο Βερολίνο, ήμουν σε transit, μάλλον στον αέρα. 

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, για να αγκαλιάσω τον πόνο, αλλά και την προσπάθεια να κατανοήσω και να αγαπήσω όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα που μεγάλωσα, ήταν αυτά τα φευγαλέα ανοίγματα σε μια ψυχή που κατά τα άλλα κρύβεται και κλείνεται.

Alles ist Transit, und während die Bilder vorueberziehen, und Landschaften, menschliche Eingriffe, deren Verfall und Geschichte, letztendlich eine Landschaft die Werte, Träume, Ambitionen und Eitelkeiten zum Inhalt hat. 

Als der Angriff, iauf dem Christkindles Markt in Berlin stattfand, war ich auf Transit, sozusagen in der Luft. 

Das erste, was mir in den Sinn kam, um den Schmerz zu umarmen, aber auch alle die versuche, zu verstehen und zu lieben, was in diesem Land geschieht, wo ich aufwuchs, waren diese flüchtigen Einblicke in eine Seele, die sich ansonst versteckt und geschlossen haelt.

καρτ ποστάλ από το Bergen

καρτ ποστάλ από το μπέργκεν

photo: ©isuvo

αναδημοσίευση κειμένου από:


By MrsFreud_

​​ήταν αποκαμωμένος. στεκόταν στην αποβάθρα στηρίζοντας όλο του το κορμί με την πλάτη στο κάγκελο. είχε κλείσει τα μάτια περιμένοντας ν’ ακούσει τον ήχο του τρένου πάνω στις ράγες. μόνο τότε θα τα άνοιγε.

ήθελε να επιστρέψει. γιατί οι άνθρωποι θέλουν να επιστρέφουν εκεί που ανήκουν. ακόμα κι αν ποτέ δεν ένιωσαν να ανήκουν κάπου περιμένουν μήπως η επόμενη στάση γίνει τελικά και ο σταθμός τους. ακόμα κι αν το εκεί είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. ακόμα κι αν αυτή η επιστροφή είναι απλά μια μικρή μείωση της απόστασης από τον τελικό επιθυμητό προορισμό.

είχε όλες τις σωστές λύσεις στο μυαλό του μα απέναντι του όλα τα λάθος προβλήματα. θα μπορούσε να σηκώσει το χέρι του και να παραμορφώσει την πραγματικότητα της στιγμής, την πραγματικότητα της άκρης του κόσμου γιατί δεν είχε καμιά πίστη, καμία προσδοκία για την ορθή απεικόνισή της. θα μπορούσε να παραμορφώσει όλες τις οριοθετήσεις σαν ένας μικρός εξπρεσιονιστής.

δεν σκεφτόταν τη συναισθματική φόρτιση. είχε μια αγωνία να ανοίξει τα μάτια, να ακούσει τον ήχο του τρένου επιτέλους. δεν ξέρω αν ήταν ήρωας του ίψεν ή απόγονος των βίκινγκ, ξέρω πως έτσι όπως καθόταν εκεί το αρκτικό φως ήταν σε σύγχυση με τη δύση και την ανατολή να μπλέκονται η μία πάνω στην άλλη χωρίς καμιά να μπορεί να επικρατήσει. σαν την ολονύχτια μάχη του πραγματιστή με τον ρεαλιστή, κάνεις δεν βρέθηκε το ξημέρωμα ικανοποιητικά νεκρός.

ο ήχος του τρένου ακούστηκε μαζί με τον ήλιο του μεσονυκτίου. αποφάσισε να χάσει το τρένο και συνέχισε να περιμένει. εξάλλου η αξία της αναμονής σχετίζεται άρρηκτα με το πόσο άτρωτους μας κάνει να νιώθουμε αυτός που μας περιμένει, χωρίς να απαλείφει τα τρωτά μας σημεία.