Ντίνος Κατσουρίδης

 Τελικά μου προκαλεί ένα χαμόγελο η ανάμνηση...

δάσκαλος, πρότυπο των φοιτητικών μου χρόνων, ένας άνθρωπος του οποίου τις συμβουλές έπαιρνα στα σοβαρά, υποστηρικτής των νέων (εμάς, τότε....), εργατικός, ανήσυχος, παραγωγικός, με ιδιαίτερο χιούμορ, σκληρό καρύδι, ευαίσθητο μέσα στο τσόφλη του, μεγάλος ο "maitre".....

Ντίνος Κατσουρίδης: μόνο σινεμά

28 ΝΟΕ 2011 

Ενεργός κινηματογραφιστής μέχρι και το τέλος της ζωής του, ο Ντίνος Κατσουρίδης έφυγε από τη ζωή στην ηλικία των 84 ετών, παίρνοντας μαζί του ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Ντίνος Κατσουρίδης δεν ήταν ποτέ μόνο σκηνοθέτης, μόνο παραγωγός, μόνο συνδικαλιστής... Γενικά δεν ήταν ποτέ μόνο ένα πράγμα. Λες και το σινεμά δεν ήταν γι' αυτόν μια σειρά από ιδιότητες και θέσεις – κλειδιά, αλλά κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο προσωπικό, κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσε να εκφραστεί μόνο με εφήμερους τίτλους και αρκετές σελίδες στη μικρή ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. .....

από FLIX

 ================================

 ΕΡΤ ΑΡΧΕΙΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΟΥ 

ΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗΣ 1971

όλη η ταινία:

 http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=8186&mst=00:02:18:00&autostart=1

Ο σκηνοθέτης και κινηματογραφιστής ΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗΣ, στη σειρά ντοκιμαντέρ «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΟΥ», περιγράφει το δικό του 1971 μέσα από την πορεία της δημιουργίας της ταινίας του «ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΘΑΝΑΣΗ;». Η ταινία του, που γυρίστηκε την εποχή της δικτατορίας και δυο χρόνια πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, εξιστορεί την περιπέτεια ενός καθημερινού ανθρώπου που μετατράπηκε σε ήρωα την περίοδο της Κατοχής. Ο σκηνοθέτης μιλάει για όλους τους συντελεστές της ταινίας και για τον αγώνα του να προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες παρ’ όλες τις δυσκολίες της εποχής. Ο ΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗΣ αναφέρεται στην απήχηση της ταινίας του στο κοινό με αφορμή το έμμεσο αντιδικτατορικό της μήνυμα. Όλη η εκπομπή εμπλουτίζεται με αποσπάσματα από την ταινία, με πλάνα από τους χώρους που γυρίστηκε και με πλούσιο αρχειακό υλικό

================================

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο Ντίνος Κατσουρίδης με τα δικά του λόγια

Πέντε ιστορίες για πέντε ταινίες του σκηνοθέτη που απεβίωσε 84 ετών

«Η Αγνή του Λιμανιού» (1951) του Γιώργου Τζαβέλλα 

«Αλήθεια, πώς γινόταν τότε το μοντάζ;

Πολύ απλό. Με κόπια εργασίας (μαυρόασπρη φυσικά) και μπάντα ήχου το negative της ”φωνής”. Καλά διαβάσατε: το πρωτότυπο αρνητικό ήχου(!). Μα είναι δυνατόν; Ναι, ήταν. Σε μια μουβιόλα χειροκίνητη, μπρος πίσω με μια μανιβέλα του χεριού. Εκεί έκανα εγώ “ποντίκια”. Και η συνέχεια στα “τέσσερα ταμπούρα”, όπου κάθε ψαλιδιά είχε βάρος και κάθε λάθος τιμωρία: τη μη επανορθώσιμη ζημιά στο αρνητικό του ήχου. Μιλάμε για μεροκάματο του τρόμου, αλλά και για ανεπανάληπτη άσκηση ακρίβειας.

Από τότε πέρασαν “αιώνες:. Αλλαξε όψη ο κόσμος. Αλλαξαν τα εργαλεία και μαζί τους άλλαξαν οι άνθρωποι (πολύ!). Η εικόνα και ο ήχος έγιναν μαγνητικοί και σήμερα πια ψηφιακοί. Το μοντάζ όμως, ακόμα και ψηφιακό, έμεινε εκεί ίδιο κι απαράλλαχτο στην ουσία του: να μπορείς να βλέπεις, να “ακούς” την εικόνα. Κι ανάλογα να πράττεις.»....

από http://www.tovima.gr/culture/

================================

NTINOΣ KATΣOYPIΔHΣ : Ένας ακούραστος εργάτης του Σινεμά O Nτίνος Kατσουρίδης, μια μοναδική περίπτωση στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου, είναι ο άνθρωπος που τα έχει κάνει όλα ή σχεδόν όλα. Aπό το πλευρό του Γρηγόρη Γρηγορίου, ως βοηθός σκηνοθέτης, στα studio της Φίνος Φιλμ, βοηθός οπερατέρ και φωτογράφος πλατώ, και χρόνια αργότερα διευθυντής φωτογραφίας, παραγωγής, παραγωγός και σκηνοθέτης. Mε αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων της διαρκούς και γόνιμης παρουσίας του στο χώρο του ελληνικού σινεμά, το Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης του απονέμει το τιμητικό βραβείο του Φεστιβάλ, τον Xρυσό Aλέξανδρο. H ειδική βραδιά απονομής θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 18 Nοεμβρίου στην αίθουσα ΠAYΛOΣ ZANNAΣ. Για το έργο και την προσφορά του Nτίνου Kατσουρίδη θα μιλήσουν ο Σύμβουλος Kινηματογραφίας του YΠΠO, Γιάννης Mπακογιαννόπουλος, ο Διευθυντής του Φεστιβάλ, Mιχάλης Δημόπουλος και οι σκηνοθέτες Παντελής Bούλγαρης και Bασίλης Bαφέας. Tον Xρυσό Aλέξανδρο θα του απονείμει ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Θόδωρος Aγγελόπουλος, ενώ στη συνέχεια θα προβληθεί ένα 15λεπτο αυτοβιογραφικό βίντεο, που έχει γυρίσει ο Nτίνος Kατσουρίδης. H βραδιά θα κλείσει με την ταινία Aδίστακτοι, την οποία θα παρακολουθήσει ο Nίκος Kούρκουλος, βραβευμένος το 1965 με το βραβείο A' Aνδρικού Pόλου για την ερμηνεία του στην ταινία αυτή. O Nτίνος Kατσουρίδης γεννήθηκε το 1927 στη Λευκωσία της Kύπρου. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 ήρθε στην Aθήνα για σπουδές στην Iατρική Σχολή, αλλά βρέθηκε τελικά στην νεοιδρυθείσα Σχολή Σταυράκου, όπου μπαίνει στο τμήμα σκηνοθετών και μετά από έξι μήνες διδάσκει ως καθηγητής φωτογραφίας. H πρώτη του επαγγελματική ενασχόληση με τον κινηματογράφο, είναι ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου, Πικρό Ψωμί, ενώ λίγο αργότερα θα κάνει ένα πέρασμα από τον Σπέντζο, ως τεχνικός στο Aμάρτησα για το Παιδί μου. Στη συνέχεια και για τα επόμενα οκτώ χρόνια θα βρεθεί στην Φίνος Φιλμ όπου, ως οπερατέρ και φωτογράφος πλατό, θα δουλέψει σε 21 συνολικά ταινίες και θα συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογράφου και του θεάτρου εκείνης της εποχής: Tζαβέλλας, Σακελλάριος, Aυλωνίτης, Λογοθετίδης, Σταυρίδης. Tο 1960 υπογράφει την πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης, μεταφέροντας στον κινηματογράφο το θεατρικό έργο του M. Σκουλούδη Eίμαι Aθώος. Aκολουθεί το Έγκλημα στα Παρασκήνια, μια ταινία στα πρότυπα του φιλμ νουάρ, η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης και βραβεύθηκε με το βραβείο φωτογραφίας (Kαρύδης -Φουκς) και το βραβείο β' γυναικείου ρόλου (Zωρζ Σαρρή). Aκολουθούν, με την ίδια εμπορική επιτυχία, ο Kύριος Πτέραρχος, Tης Kακομοίρας, Oι Aδίστακτοι, ενώ παράλληλα ως διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ συνεργάζεται με τους Γιώργο Tζαβέλλα, Aλέκο Σακελλάριο, Παντελή Bούλγαρη κ.α. Tις τελευταίες δύο δεκαετίες συνεχίζει ακούραστα να δουλεύει και να συνεισφέρει με την πολύτιμη πείρα και εμπειρία του στους νέους κινηματογραφιστές. Mία από τις πιο σημαντικές, αν όχι η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του αποτέλεσε η διετία 1971-72 όταν γύρισε τις ταινίες Tι Έκανες στον Πόλεμο Θανάση; και Θανάση Πάρε το Όπλο σου. Δύο ταινίες ορόσημο για τον εγχώριο κινηματογράφο, μέσα από τις οποίες ο Nτίνος Kατσουρίδης έδωσε ένα σθεναρό μήνυμα αντίδρασης στα μαύρα χρόνια της επταετίας. Παράλληλα, ανέδειξε το ταλέντο ενός από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, του Θανάση Bέγγου, σ'ένα σπάνιο ρόλο ενός ανθρώπου που από την κακομοιριά και την ηττοπάθεια, εκτοξεύεται στην αξιοπρέπεια και την μαχητικότητα. από 41 INTERNATIONAL FILMFESTIVAL THESSALONIKI

================================

Συντελεστές - Φιλμογραφία




Κατσουρίδης, Ντίνος



- Τόπος Γέννησης: Λευκωσία, Κύπρος
- Hμερομηνία Θανάτου: 28 Νοεμβρίου 2011
- Σύζυγος: Μαυράκη, Ισαβέλλα



- Φιλμογραφία:

Γυναικείες Συνωμοσίες - Women`s Conspiracies (2007) Μοντάζ

Ενας Ανθρωπος Παντός Καιρού - All-Weather Man (2004) Ηθοποιός ....ο ίδιος

Μάτια από Νύχτα - Eyes of Night (2003) Μοντάζ

Μην Περνάς, Ανάβει Κόκκινο (2003) Κινηματογραφιστής Μοντάζ Παραγωγός

Το Καναρινί Ποδήλατο - The Canary Yellow Bicycle (1999) Μοντάζ

Οι Αριθμημένοι - Numbered (1998) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Ολα Είναι Δρόμος - It`s a Long Road (1998) Μοντάζ

Ακροπόλ - Acropole (1996) Κινηματογραφιστής

Τράνζιτο - Transito (1995) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Γυναίκες Δηλητήριο - Poisonous Women (1993) Κινηματογραφιστής

Ησυχες Μέρες του Αυγούστου - Quiet Days in August (1991) Κινηματογραφιστής Μοντάζ Παραγωγός

Κόκκινη Μαργαρίτα - The Red Daisy (1990) Κινηματογραφιστής

120 Ντεσιμπέλ - 120 Decibels (1987) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Ονειρο Αριστερής Νύχτας (1987) Κινηματογραφιστής Μοντάζ Σκηνοθετης

Πρωινή Περίπολος - Morning Patrol (1987) Κινηματογραφιστής

Sweet Country - Γλυκειά Πατρίδα (1986) Μοντάζ

Ο Ερωτας του Οδυσσέα (1984) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Οι Απόμαχοι (1983) Μοντάζ

Ο Θανάσης και το Καταραμένο Φίδι (1982) Παραγωγός Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Βέγγος ο Τρελλός Καμικάζι (1980) Παραγωγός Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Ο Παλαβός Κόσμος του Θανάση (1979) Μοντάζ Παραγωγός Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Ο Φαλακρός Μαθητής (1979) Παραγωγός Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Από Πού Πάνε για τη Χαβούζα - Which Way to the Septic Tank? (1978) Μοντάζ

Ο Θανάσης στη Χώρα της Σφαλιάρας (1976) Μοντάζ Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Ο Ανθρωπος που Ετρεχε Πολύ - The Man Who Ran a Lot (1973) Κινηματογραφιστής Μοντάζ Παραγωγός

Ο Επισκέπτης (1973) Μοντάζ Παραγωγός Σεναριογράφος

Θανάση Πάρε τ`Οπλο σου - Thanasis, Take Your Gun (1972) Μοντάζ Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Το Προξενιό της Αννας - The Engagement of Anna (1972) Μοντάζ Παραγωγός

Τι Εκανες στον Πόλεμο Θανάση - What Did You Do in the War, Thanassi? (1971) Μοντάζ Παραγωγός Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Τι Κάνει ο Ανθρωπος για να Ζήσει - What a Man Has to Do to Survive (1971) Κινηματογραφιστής

Ενας Βέγγος για όλες τις Δουλειές (1970) Μοντάζ Παραγωγός Σεναριογράφος

Ο Θανάσης η Ιουλιέττα και τα Λουκάνικα (1970) Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Σκιές στην Αμμο (1970) Μοντάζ

Αλτ! Και σ`Εφαγα. Εδώ Προκόπης... (1969) Μοντάζ

Ενα Ασύλληπτο Κορόιδο - An Unbelievable Sucker (1969) Μοντάζ

Ενας Αφραγκος Ωνάσης - One Penniless Onasis (1969) Μοντάζ

Η Ωρα της Αληθειας (1969) Μοντάζ

Θου Βου φαλακρος Πρακτωρ (1969) Μοντάζ

Κακός Ψυχρός και Ανάποδος (1969) Κινηματογραφιστής

Ποιος Θανάσης! - Which Thanasis! (1969) Μοντάζ

Δόκτωρ Ζι-Βέγγος - Doctor Zivengos (1968) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Η Ωρα της Οργής (1968) Μοντάζ

Ο Μεγάλος Διχασμός - The Big Split (1968) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Ο Τυχεράκιας (1968) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Το Μαύρο Στάχυ (1968) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Τι κι αν Γεννήθηκα Φτωχός (1967) Μοντάζ

Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια - My Daughter, the Socialist (1966) Μοντάζ

Ο ζεστός Μήνας Αύγουστος (1966) Μοντάζ

Σύντομο Διάλειμμα - A Brief Intermission (1966) Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Τζίμης ο Τίγρης (1966) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Αδίστακτοι - The Ruthless (1965) Κινηματογραφιστής Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Απαγωγη (1964) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Μονεμβασιά (1964) Διευθυντής Ήχου

Τα Δίδυμα - The Twins (1964) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Τρια Κοριτσια απο την Αμερικα (1964) Μοντάζ

Ο Δρόμος με τα Κόκκινα Φώτα (1963) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Ο Κος Πτέραρχος - Mr. Wing-Commander (1963) Σκηνοθετης

Πολιορκία - Dawn on the third Day (1963) Κινηματογραφιστής

Της Κακομοίρας - Mayhem (1963) Μοντάζ Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Εταιρία Θαυμάτων - The Company of Miracles (1962) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Αλλοίμονο στους Νέους - What a Pity for the Young! (1961) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Αντιγόνη - Antigone (1961) Κινηματογραφιστής

Εγκλημα στα Παρασκήνια - Murder Backstage (1960) Μοντάζ Σκηνοθετης

Είμαι Αθώος (1960) Μοντάζ Σκηνοθετης Σεναριογράφος

Το Ποτάμι - The River (1960) Μοντάζ

Αστέρω (1959) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Ο Ηλίας του 16ου - The Policeman of the 16th Precinct (1959) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Το Ξύλο Βγήκε απ`τον Παράδεισο (1959) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Η Κυρά μας η Μαμμή (1958) Κινηματογραφιστή Μοντάζ

Μια Ζωή την Εχουμε - We Have Only One Life (1958) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Η Θεία από το Σικάγο - The Auntie from Chicago (1957) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο (1957) Κινηματογραφιστής Μοντάζ Διευθυντής Ήχου

Το Αμαξακι - The little Coach (1957) Κινηματογραφιστής

Η Αγνωστος (1956) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Η Καφετζού (1956) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Γκόλφω (1955) Μοντάζ

Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο (1955) Μοντάζ

Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας - The Shepherdess` Lover (1955) Κινηματογραφιστής Μοντάζ

Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά - No Harm`s Done (1955) Μοντάζ

Η Ωραία των Αθηνών (1954) Μοντάζ

Χαρούμενο Ξεκίνημα (1954) Μοντάζ

Μπροστα στο Θεο (1953) Μοντάζ

Οι Ουρανοί είναι Δικοί μας (1953) Μοντάζ

Το Σωφεράκι (1953) Μοντάζ

Ετσι εσβησε η Ζωη μου (1952) Καλλιτεχνικός Διευθυντής ....ντεκορ

Η Αγνή του Λιμανιού (1952) Διευθυντής Ήχου

Ο Γρουσούζης (1952) Μοντάζ

Πικρό Ψωμί (1951) Βοηθός Σκηνοθέτη

---

 από http://www.cine.gr/people

Προχθές στην Πεντέλη....

Προχθές στη Πεντέλη αντιμετοπίσαμε τα ακόλουθα: Ονειρεμένες διαδρομές σε κρανίου τόπου, δρόμοι που ξαφνηκά χανόντουσαν προς από τα μάτια μας, διάβρωση, πεσμένα δέντρα....σαν τίποτε να μηνήθελε πλέον να κρατηθεί εκει...

Πρόκληση εντουράδικη, δε λέω, τα καταφέραμε, αλλά μαζί με την μουντάδα του καιρού μας άφησε μια βαριά και θλιμμένη αίσθηση...

Σαν απάντηση και αισιοδοξία βρήκα αυτό:

Τα βουνά μας μπορούν να ξαναπρασινίσουν
Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011 00:00 Offroader
E-mail Εκτύπωση PDF

Η σπορά με μίγμα σπόρων τυλιγμένων σε στρώμα από αργιλόχωμα μπορεί να δώσει, στο άμεσο μέλλον, τη λύση για την αναβλάστηση των βουνών και λόφων της χώρας. Μέθοδος που έχει καρπίσει στη μικρή κοινότητα Κρανιά Ελασσόνας.

Διάβρωση των εδαφών, πλημμύρες, κατολισθήσεις, ταπείνωση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, μείωση του οξυγόνου της ατμόσφαιρας, σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και μετατροπή εύφορων εκτάσεων σε ερήμους: Το βαρύ τίμημα του «δάσους που χάνεται». Μια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή που για τη χώρα μας τουλάχιστον μπορεί να αποτυπωθεί σε μερικά μόνο νούμερα. Μέσα σε 27 χρόνια (1962 – 1988) χάθηκαν 4.726.305 στρ. δάσους, το 16% δηλ. της δασικής μας έκτασης. Από την άλλη πλευρά η αναδάσωση προχωρά με εξαιρετικά χαμηλούς ρυθμούς σε σύγκριση με άλλες χώρες, 50 – 55. 00 στρ. το χρόνο, ενώ υπολογίζεται ότι για να μπορέσει να αποκατασταθεί σε μερικές δεκαετίες η οικολογική ισορροπία στην Ελλάδα, θα πρέπει να αναδασώνεται έκταση πάνω από 1,2 εκ. στρ. το χρόνο.(.....)

Όταν η σκέψη γίνεται πράξη

«(....)Έχοντας ζήσει έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα στην Ιαπωνία και τη Βραζιλία και έχοντας δει πανέμορφα μέρη με οργιώδη βλάστηση και νερά, ένιωσα πόνο για το «κατάντημα» της χώρας μας, μιας χώρας που έχει ξεγυμνωθεί ουσιαστικά από πλευράς βλάστησης, ενώ το κλίμα της γίνεται ολοένα πιο ερημικό. Δεν μπορούσα παρά να γελώ πικρά όταν άκουγα φίλους και γνωστούς να ισχυρίζονται ότι η χώρα μας είναι η πιο όμορφη του κόσμου. Ταξιδεύοντας και βλέποντας τα γυμνά βουνά και τους λόφους της, φανταζόμουν ότι έσπερνα όλες αυτές τις εκτάσεις για να πρασινίσουν ξανά.(....)

Η βροχή δεν πέφτει από τον ουρανό …

(....)«Ενώ βρισκόμουν σε μια έρημο στην Αμερική, κατάλαβα ξαφνικά ότι η βροχή δεν πέφτει από τον ουρανό, πηγάζει από αυτό το ίδιο το έδαφος. Οι έρημοι δε σχηματίζονται επειδή δεν υπάρχει βροχή, μάλλον η βροχή παύει να πέφτει επειδή έχει εξαφανιστεί η βλάστηση. Η κατασκευή ενός φράγματος στην έρημο είναι μια προσπάθεια να θεραπεύσουμε τα συμπτώματα της ασθένειας, αλλά δεν είναι η στρατηγική που θα αυξήσει τις βροχοπτώσεις. Πρώτα θα πρέπει να μάθουμε πώς να αποκαταστήσουμε τα παλιά δάση.

Δεν έχουμε όμως χρόνο να ξεκινήσουμε μια επιστημονική μελέτη για να καθορίσουμε γιατί οι έρημοι εξαπλώνονται κατά πρώτον. Ακόμη κι αν το προσπαθούσαμε, θα διαπιστώναμε πως όσο πίσω στο παρελθόν κι αν πάμε ψάχνοντας για αιτίες, από αυτές τις αιτίες προηγούνται άλλες αιτίες σε μια ατέλειωτη σειρά από συνυφασμένα γεγονότα και παράγοντες που ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνατότητες κατανόησης. Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος μπορούσε με αυτό τον τρόπο να μάθει ποιο φυτό ήταν το πρώτο που πέθανε σε μια γη που μετατράπηκε σε έρημο. Και πάλι δε θα γνώριζε αρκετά για να αποφασίσει αν θα αρχίσει φυτεύοντας τον πρώτο τύπο βλάστησης που εξαφανίστηκε ή τον τελευταίο που επέζησε. Ο λόγος είναι απλός, στη φύση δεν υπάρχει αιτία και αποτέλεσμα».

Σβόλοι από σπόρους για το πρασίνισμα της υπαίθρου

Τι εννοούμε όμως λέγοντας σπορά με μίγμα σπόρων τυλιγμένων με στρώμα από αργιλόχωμα και σε τι εξυπηρετεί μια τέτοια τεχνική; Στο ερώτημα αυτό ο κ. Μανίκης μας είπε: «Η κάλυψη με αργιλόχωμα προστατεύει τους σπόρους ώστε να μη φαγωθούν από πουλιά και τρωκτικά, ενώ η επιλογή της εποχής σποράς μέσα στην περίοδο των βροχών εξασφαλίζει στους σπόρους τις καλύτερες συνθήκες για να βλαστήσουν.

Γενικά είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν σπόροι από δασικά δέντρα, οπωροφόρα, φυτά χλωρής λίπανσης, λαχανικά και δημητριακά. Ειδικότερα σε περιπτώσεις, που η σπορά γίνεται σε πολύ άγονες και ερημικές περιοχές προκειμένου να δημιουργηθούν σταθεροί ελαφροί και σκληροί σβόλοι μπορεί να προστεθεί αφαλατωμένο νερό και κόλλα ή συνθετικές ρητίνες. Τέλος, γόνιμο χώμα δάσους (εμπλουτισμός σε μικροοργανισμούς) και σβησμένη άσβεστος δίνει στα φυτά καλύτερες δυνατότητες ανάπτυξης σε πολύ φτωχά εδάφη.

Ένα χρόνο μετά την σπορά, μερικά από τα φυτά θα έχουν επιζήσει δίνοντας μια ένδειξη για το τι ταιριάζει στη συγκεκριμένη γη και κλίμα. Σημειώνεται ότι στην περίπτωση μεγάλων εκτάσεων, η σπορά μπορεί να γίνει και με αεροπλάνα.
Μεγάλη ποικιλία σπόρων για καλύτερο αποτέλεσμα

Σπέρνοντας μια μεγάλη ποικιλία σπόρων, μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι κάποιοι θα βλαστήσουν όσο κακές και αν είναι οι συνθήκες. Αν έστω και για μικρό χρονικό διάστημα καλυφθεί η επιφάνεια της γης με βλάστηση, θα επιτευχθεί μείωση της θερμοκρασίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο ρόλος των φυτών – πιλότων είναι να βοηθήσουν στη δημιουργία συνθηκών που θα επιτρέψουν και σε άλλα φυτά να βλαστήσουν.

Ένας δεύτερος λόγος για τον οποίο σπέρνουμε ποικιλία φυτών και μικροοργανισμών είναι για να αφυπνίσουμε την κοιμώμενη ουσιαστικά γη. Η γη δεν επανέρχεται στη ζωή με το φύτεμα μόνο ωφέλιμων φυτών σε μια άγονη και γυμνή γη. Τα φυτά δεν αναπτύσσονται απομονωμένα. Για να αναπτυχθούν για παράδειγμα δένδρα και να φτάσουν σε ένα μεγάλο ύψος χρειάζεται αρκετό έδαφος για το αντίστοιχο ριζικό σύστημα. Ακόμη απαιτούνται χαμηλότερα δέντρα για να προστατεύσουν τη βάση των ψηλότερων, ενώ αναγκαία είναι επίσης η παρουσία κάτω από αυτά θαμνωδών και ποωδών φυτών, καθώς και μικροοργανισμών.

Ένα μεγάλο δέντρο είναι η αποκρυστάλλωση της συνεργασίας πολυάριθμων έμβιων. Όταν δημιουργηθεί ένα μεγάλο δάσος με ψηλή πυκνότητα βλάστησης τότε θα αρχίσει να πέφτει και η βροχή. Σύννεφα θα σχηματιστούν πάνω από το βουνό και θα υψωθούν πάνω από τις κοιλάδες. Οι πρωταρχικοί παράγοντες στο δάσος δεν είναι μόνο τα ψηλά δέντρα. Οι φτέρες, τα βρύα, τα πεσμένα φύλλα, όλα παίζουν το ρόλο τους».

Στο σημείο αυτό αξίζει να παραπέμψουμε στον Fukuoka: «Αντί να προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε νερό και να προκαλέσουμε βροχή χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη γνώση, θα έπρεπε να πάψουμε να αγνοούμε το νου της φύσης. Τότε η γη θα καλυφθεί με φυσικό τρόπο με πλούσια πράσινη βλάστηση. Ο νους της φύσης είναι ο πυρήνας ή η καρδιά της φύσης. Αν δε γνωρίσουμε την καρδιά της φύσης, τη θεμελιώδη πηγή της δημιουργίας του σύμπαντος, τότε όσο κι αν παρατηρούμε την εξωτερική άποψη της φύσης, θα είναι αδύνατο στη φύση να αναλάβει».(....)

krisis-the trailer

This is the trailer for the feature length documentary called Krisis connected to theprism.tv. A collective multimedia documentation of Greece in 2010-2011.



Krisis, is a feature documentary film connected to the Prism GR2011 project, a collective documentation of Greece during the economic crisis, shot with DSLR cameras during 2010-11. Through a process of creative collaboration, a group of 14 photojournalists and videographers, were mentored, enabling them to make the transition to a multimedia storyteller. 'Krisis' is the synthesis of these different stories into a feature documentary that explores how Greece and the Greeks are handling the crisis. In addition, The Prism is a testament to how creativity an innovation can occur in the darkest of hours.

should I stay or should I go???

Από το debate της intelligencesquared με θέμα

ΦΕΥΓΩ.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ

 

Συγκινητική και βαθειά ανθρώπινη η προσέγγηση του Αρίστου Δοξιάδη:

 

 

 

...με χιούμορ, ειλικρίνεια και αγάπη για τις ανθρώπινες αδυναμίες ο τελευταίος λόγος του Αποστόλου Δοξιάδη, ολοκληρώνοντας τις απόψεις των προηγούμενων ομιλητών :

 

Pindus Masterpiece Collection

Ολόκληρο το ταξιδιωτικό από Ορεινή Ναυπακτεία για Γράμμο μέσω χωμάτινων διαδρομών...

πρωΪνή θέα από τημ Αετομιλίτσα

Προσωπικά βρήκα την παρέα τις 2 τελευταίες μέρες για το γύρο του Γράμμου.
Με καινούργιο μηχανάκι σε ένα ιδιαίτερο βουνό της Ελλάδος....

"...Η μονιμη ερωτηση ξεκινωντας να γραψεις ενα ραπορτο μετα απο ενα τετοιο ταξιδι...
Πως να χωρεσεις τοσες πολλες εικονες,τοσες εμπειριες,τοσα χαμογελα σε μερικες αραδες κειμενου?
Η απαντηση ειναι η γνωστη,απλα ΔΕΝ χωρανε!
Οποτε ζητω την κατανοηση σας εκ των προτερων μιας και οπως καταλαβατε 1000+ χλμ διαδρομων στα Ελληνικα βουνα δεν περιγραφονται ευκολα...
Κοκκινη κλωστη δεμενη λοιπον,ας αφησω λιγο τις εντυπωσεις να ερχονται παλι μπροστα...

Προσδεθειτε,γιατι το Υπουργειο Υγειας προειδοποιει:Υπερβολικη καταναλωση ορεινων διαδρομων κανει ΣΟΒΑΡΟ καλο στην υγεια!!!


Ας κουρδισουμε λιγο την μηχανη του χρονου..."

.....το ταξιδιωτικό του Γιάννη εδώ 

Δασικός δρόμος κοντά στο Στενό

στα σύνορα Ελλάδας-Αλβανίας

"Για το επισημο Ελληνικο κρατος φαινεται οτι η τοποθεσια της Αλεβιτσας,με το ιστορικο φορτιο που κουβαλαει,δεν ειναι κατι που θελει να θυμομαστε.Απολυτη ελλειψη πινακιδων σε ενα δρομο γεματο δευτερευουσες διασταυρωσεις,κανουν την ευρεση του προορισμου μας εναν εφιαλτη
Αφου ψαξαμε,τσεκαραμε το GPS,πηγαμε περα-δωθε καμποσες φορες σε δευτερευοντες δρομους,τελικα βρηκαμε τον ξεχασμενο,χορταριασμενο δρομο που περναει απο το μισογκρεμισμενο κτιριο της "διμοιριας" και τελικα μας ανεβαζει επιτελους στο παρατηρητηριο-οχυρο της Αλεβιτσας στα 1600μ"

στα βοσκοτόπια πάνω από την Γράμμουστα

"....Mεσα σε ωραια ατμοσφαιρα(συνεβαλαν και τα τσιπουρα σε αυτο!) η ωρα ειχε περασει απο 7 και ο ηλιος ειχε αρχισει να πεφτει για τα καλα
Αντε να ανεβουμε στα μηχανακια να παμε Αετομηλιτσα απο τον κεντρικο πατημενο χωματοδρομο που παει απο τα Μουτσαλια,και ειχαμε κανει εχτες...
Ή μηπως οχι?Εναλλακτικη διαδρομη?Ο χαρτης δεν εδειχνε δρομο,αλλα εκει στο χωριο μας ειπαν οτι εχουν ανοιξει τον "παλιο" δρομο-μονοπατι που παει
Αετομηλιτσα...απο τα κορφοβουνια!Κι απο που παμε?
"Ανεβαινετε τον δρομο που σας δειχνω με το χερι και μετα τα μαντρια κανετε αριστερα!"
Βουρ λοιπον,αρχιζουμε να ανεβαινουμε τον ζορικο χωματοδρομο,γεματο λουκια και κοφτη πετρα.Περναμε κατι μαντρια,καλα παμε λεμε,και συνεχιζουμε,συνεχιζουμε,συνεχιζουμε...
Μεχρι που φτανουμε σε ενα πλατωμα παρεα με κατι γελαδια,οπου ο δρομος ειναι εμφανες οτι σταματαει!
Εχει ερχισει να νυχτωνει για τα καλα και κανουμε βολτες στο αγνωστο με βαρκα την ελπιδα(και τα φωτα των μοτοσυκλετων μας!)
Το μερος μαγικο,αλλα ασχετο με εκει που θελουμε να παμε.Προ πολλου εχουμε βγει απο καθε δρομο που εχει το GPS και αποφασιζουμε να γυρισουμε προς την Γραμμοστα
και απο εκει να παρουμε τον ευκολο δρομο για Αετομηλιτσα...
O...δρομος ηταν καπως ετσι!"

 Γράμμος περιγραφή

Συμπέρασμα:

Πολυ-πολυ γρηγορα καποια στοιχεια του ταξιδιου!

*Τα συνολικα χλμ(για μενα,οι υπολοιποι απο Αθηνα εκαναν προφανως διαφορετικα) ξεπερασαν τα 1200
με μια κατα προσεγγιση ημερησια κατανομη ως εξης:

1η μερα 140 ασφαλτος/140 χωμα/280 συνολικα
2η μερα 175/78/253
3η μερα 70/115/185
4η μερα 84/69/153
5η μερα 358/8/366

Συνολικα 827 ασφαλτος/427 χωμα/1237 συνολο

*Περασαμε κατα σειρα-ανεβαινοντας προς τα βορεια- κατα σειρα:Oρη Ναυπακτιας/Βαρδουσια/Οξια/Σαρανταινα/Αννινο/(ολιγη απο)Κραββαρα/Καλιακουδα/Αγραφα/Β.Αγραφα/Τζουμερκα
Δοκιμι/Βουνα περιξ της Βαλια Καλντα/Βασιλιτσα/Σμολικα/Γραμμο

*Οι ανεφοδιασμοι ηταν: Πατρα - Αρτοτινα(απο 20λιτρο μπιτονι) - Κρεντη(στο Πλιου) - (στην)Πραμαντα - Κρανια Μετσοβου - Νεστοριο - Τσοτυλι - Νεαπολη Λαρισσας
Με διαφορά το μεγαλυτερο εξοδο ηταν τα καυσιμα(με τις τσιμπημενες τιμες πχ στην Ευρυτανια,εφτασα να βαλω...20 ευρω για να γεμισω το ΚΤΜ!)

*Ευτυχως κουβαλησαμε εξοπλισμο κατασκηνωσης.Δεν μειναμε σε σκηνες...καμμια μερα!Ετυχαν οι συγκυριες και ολες τις μερες βρηκαμε και κοιμηθηκαμε σε καταλυματα
Ειναι καλα παντως που ειχαμε τις σκηνες για back-up μιας και αν δεν βγαιναν τα προγραμματα,θα ειχαμε την ευκαιρια να μεινουμε οπου μας επιανε το βραδυ

*Αβαριες στα μηχανακια(περαν της σπασμενης ντιζας συμπλεκτη του Βασιλη και της σπασμενης βασης των βαλιτσων μου την πρωτη μερα) δεν ειχαμε.Τα μηχανακια απο οτι φαινεται
απολαμβαναν και αυτα την ομορφια των διαδρομων και δεν μας απασχολησαν με μικροβλαβες!

*Συνεχιζεται το επιτυχημενο σερι ελλειψης σκασμενου λασιχου απο τοτε που σταθερα χρησιμοποιω χοντρες σαμπρελες στα μηχανακια μου.35000χλμ με το DRZ κι αλλα 40000 με το ΚΤΜ
και ουτε ΕΝΑ σκασμενο λαστιχο!Τα συγχαρητηρια μου στην Michelin για τις σαμπρελες!
(και περασαμε και κατι σπαστηρια,με κοφτερη πετρα ανευ προηγουμενου...)

*Η πλοηγηση που μας εκανε το Garmin Nuvi 510 αγγιξε το τελειο.Μεσα απο ενα εκατομμυριο δασικους δρομους μας εβγαζεσ τον σωστο.Απλα οπου υπηρχε πολυ πυκνο δασος,επρεπε να παω 100μ
τον δρομο ωστε να βρει καλο σημα και να δω οτι οντως αυτος ειναι ο σωστος δρομος
Το εχω εκπαιδευσει τοσο καλα το Garmin μου που εχει παρει και τα χουγια μου φαινεται,και μας πηγαινε παντα απο την πιο εντουραδικη διαδρομη.Ειδικα εναν κατεστραμμενο δρομο μεσα στο
Περιβολι Ιωαννινων απορω που τον βρηκε(τρελλο ανηφορι,σπασμενος δρομος,με πανεμορφα λουκια με βαθος κανα μετρο!)
Οποιοι πιθανα ανεβουν στα μερη εκει μονο με χαρτη,ας ετοιμαστουν για ΠΟΛΥ χασιμο λογω των εκατονταδων παραδρομων...

«ζήσε σήμερα σα να είναι η τελευταία μέρα της ζωή σου»  

Κοινωνικός Δαρβινισμός και άλλα θηρία… «

Το βρήκα σήμερα και εκφράζει πολλά από αυτά που σκεφτομαι η θα'θελα να σκεφτώ, αν και δεν το ολοκληρώνει. Τροφή για σκέψη είναι...το αναδημοσιεύει ο //Παραλληλόγραφος//από το blog La Scapigliata ....οι φωτογραφίες είναι δικές μου, μιας που προτιμώ να μιλάω με εικόνες....

 

 

Κοινωνικός Δαρβινισμός και άλλα θηρία… //ΠαραλληλοΓράφος//

Αναδημοσιεύει από το blog La Scapigliata , ο risinggalaxy:

***

Ένας τοίχος πάνω στον οποίο πέφτεις κάθε φορά, που αποτολμάς να κάνεις συζήτηση για μια ιδανική κοινωνία, είναι το : μα είναι στη φύση του ανθρώπου ο ανταγωνισμός!

Θα προσπαθήσω με το παρόν, να ξεπεράσω το ανακάτεμα, που μου προκαλεί αυτή η άνευ εξέτασης παραδοχή, και να την αναλύσω, με σκοπό φυσικά να την αποδομήσω.

Συνήθως ακούς τα εξής:

• - Ο ανταγωνισμός είναι στη φύση του ανθρώπου. Υπάρχει παντού στη φύση. Το δίκιο είναι του ισχυρού. Και εσύ και εγώ ζηλεύουμε, όταν ο άλλος έχει καλύτερο αμάξι, δουλειά, γκόμενα κλπ.
• - Ο ανταγωνισμός προωθεί τις εξελίξεις. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων. Ο ανταγωνισμός μας πάει μπροστά.

Για το πρώτο σκέλος : αρκεί η λέξη “φύση” για να καταλάβουμε το ιδεαλιστικό του επιχειρήματος. Υπάρχει η “φύση” που τα έχει κανονίσει έτσι τα πράγματα. Ποιος είσαι εσύ, που θα μας τα πεις αλλιώτικα; – Σε αυτό το σημείο συνήθως βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο, και είναι ήδη πολύ νωρίς.
Σε άλλη εποχή ο ίδιος άνθρωπος, θα έλεγε έτσι τα κανόνισε ο Θεός. Σήμερα λέει φύση, και το παίζει και προοδευτικός, φιλελεύθερος, πώς δεν τον πιάνει κανένας κορόιδο κλπ.

Νιώθω την ανάγκη να ορίσω τί είναι φύση, και αν είναι κακό να πηγαίνουμε ενάντια σε αυτή. Συνήθως αποκαλούμε φύση το σύνολο της ζωής και του μη ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Μάλιστα θεωρούμε φυσικό, ότι είναι εκτός της ανθρώπινης παρέμβασης. Ανήκει ο άνθρωπος στη φύση; Από την αρχή της ένταξης του ανθρώπου σε μια κοινωνία, ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τους φυσικούς κανόνες, και δρα και αναπτύσσεται μέσω των κοινωνικών. Αλλά η διάκριση μεταξύ των δύο, γίνεται τόσο θολή όταν δεις, για παράδειγμα, ζώα που ζουν σε κοινωνικό περιβάλλον, όπως μυρμήγκια, μέλισσες, γορίλες, πίθηκοι, δελφίνια. Μάλιστα στα ανθρωποειδή ήδη ξεφεύγουμε από τους ενστικτώδεις τρόπους συμπεριφοράς, και βλέπουμε ψήγματα “πολιτισμού”, με την έννοια ότι κάποιοι κανόνες πχ χρησιμοποιήσεως εργαλείων μεταφέρονται εντός μιας συγκεκριμένης ομάδας, μέσω μιας εσωτερικής “παράδοσης”, που δεν την έχει άλλη ομάδα.

Η κάθε κοινωνία ζώων διέπεται από τους δικούς της κανόνες. Πχ στους γορίλες υπάρχει μια πατριαρχική οργάνωση, ο ισχυρός αρσενικός και το χαρέμι του. Στους χιμπατζήδες μπονόμπο από την άλλη, υπάρχει μια μητριαρχική οργάνωση. Οι θηλυκές οργανώνονται σε ένα κοπάδι, και ζουν μακριά από τα μοναχικά αρσενικά, τα οποία αφήνουν να πλησιάσουν μόνο στην περίοδο ζευγαρώματος. Το ίδιο κάνουν και τα δελφίνια.

Επομένως η φύση είναι σαφώς πιο περίπλοκη, από το ντετερμινιστικό “το μεγάλο ψάρι τρώει το μεγάλο”. Πολλές φορές οι “αδύναμοι” μαζεύονται σε μεγάλα κοπάδια, για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των “δυνατών”, για παράδειγμα.

Και αν ήδη στη φύση έχουμε ποικίλες κοινωνικές δομές, στην ανθρώπινη κοινωνία, που είναι ιστορικά συνεχώς εξελισσόμενη γιατί επιμένουμε ότι ένα μοντέλο (του ανταγωνισμού) είναι το “φυσικό”; Τη στιγμή μάλιστα, που πολλά αρχαιολογικά δεδομένα συνηγορούν ότι η ανθρωπότητα ξεκίνησε με ένα μητριαρχικό κοινωνιστικό μοντέλο;

Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ο ανταγωνισμός και όχι η αλληλεγγύη, ήταν η δύναμη πίσω από τη δημιουργία των πρώτων κοινωνιών; Απλά φανταστείτε, σε ποιο στάδιο θα βρισκόμασταν αν δεν φροντίζαμε τους “αδύναμους”, τους γέρους και τα παιδιά. Ή αν οι μικρές ομάδες ανθρώπων ανταγωνίζονταν αέναα η μια την άλλη, χωρίς να συνενωθούν ποτέ. Ο πολιτισμός δεν θα ξεκινούσε ποτέ.

Επομένως: η συνεργασία και αλληλεγγύη είναι το ίδιο “φυσική” για τον άνθρωπο, γιατί είναι πρωτίστως κοινωνικό ον.

Ο ανταγωνισμός όπως είδαμε είναι το ίδιο φυσικός για τον άνθρωπο, όσο η συνεργασία. Αλλά σε ποιες περιπτώσεις ενεργοποιείται;

Τα διάφορα είδη ανταγωνίζονται μέσα στο φυσικό περιβάλλον, για περιορισμένους φυσικούς πόρους. Το πιο κατάλληλα προσαρμοσμένο στις υπάρχουσες συνθήκες κερδίζει έναν πόντο έναντι των υπολοίπων, και υπερισχύει. Τα λιγότερο καλά προσαρμοσμένα εξαφανίζονται. Αυτό περιγράφει σε γενικές γραμμές τη διαδικασία της φυσικής εξέλιξης.

Αλλά τί συμβαίνει εντός της ανθρώπινης κοινωνίας; Και γιατί θα πρέπει τα ανθρώπινα όντα, που ανήκουν στο ίδιο είδος να ανταγωνίζονται μεταξύ τους;

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στην ανάπτυξη αυτού, που οι ψυχολόγοι καλούν ενσυναίσθηση.

Ενσυναίσθηση χονδρικά είναι η ικανότητα μας, να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, και να βιώνουμε την κατάσταση του σαν δική μας. Έχει αποδεικτεί πειραματικά, ότι ο εγκέφαλος μας είναι εξοπλισμένος, με “νευρώνες-καθρέπτες”, οι οποίοι μας δημιουργούν την ικανότητα, να βιώνουμε τον πόνο του άλλου, σαν δικό μας. Για παράδειγμα, βλέποντας κάποιον να χτυπάει, νιώθουμε συχνά την ανατριχίλα και το φόβο, σαν να χτυπάμε εμείς οι ίδιοι. Όλα τα ευγενή συναισθήματα, όπως αλτρουϊσμός, συμπόνοια, αλληλοκατανόηση πηγάζουν από αυτήν την ικανότητα.
Η ενσυναίσθηση πέρα του βιολογικού της υποβάθρου, όμως είναι μια ικανότητα, η οποία καλλιεργείται. Κάποιοι την έχουν περισσότερο, ή λιγότερο ανεπτυγμένη. Και μάλιστα είναι μια ικανότητα, που εξελίσσεται και διευρύνεται ιστορικά.

Οι πρωτόγονοι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές ομάδες, τις οποίες τις συνένωναν, δεσμοί αίματος. Ο πρωτόγονος ένιωθε ενσυναίσθηση για τα άτομα, του πολύ κοντινού του περιβάλλοντος, και φόβο και ανταγωνισμό, για άλλες ομάδες.

Στο πέρασμα όμως της ιστορίας, καθώς οι άνθρωποι συνενώνονταν σε όλο και μεγαλύτερες κοινωνίες, οι δεσμοί αυτοί διευρύνονταν. Οι άνθρωποι αισθάνονταν “δικούς τους”, όχι μόνο τους συγγενείς τους, αλλά και με όσους αισθάνονταν ότι είχαν κοινούς πολιτιστικούς και οικονομικούς δεσμούς. Στην Αρχαία Ελλάδα πχ υπήρχαν δεσμοί διευρυμένης συγγένειας αίματος. Οι πολίτες συμμετείχαν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με βάσει την καταγωγή τους. Αργότερα με την επιβολή των μονοθεϊστικών θρησκειών, οι δεσμοί αυτοί διευρύνθηκαν σε όσους άνηκαν στην ίδια θρησκευτική ομάδα. Στα πρόσφατα χρόνια της δημιουργίας του έθνους – κράτους, δημιουργήθηκαν δεσμοί ανάμεσα σε ανθρώπους, που κατοικούν εντός στα σύνορα μιας χώρας, και οι οποίοι θεωρείται, ότι αποτελούν ένα κοινό έθνος. Αυτό επέτρεψε την άνοδο του πατριωτισμού και του εθνικισμού. Ταυτόχρονα, όμως άφησε το μονοπάτι ανοικτό, για πιο σκληρούς και αιμοβόρους ανταγωνισμούς, καθώς περιλαμβάνει μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων, που ανταγωνίζονται, για όλο και πιο περιορισμένους πόρους.

Παρατηρούμε δηλαδή ότι η ενσυναισθητική ικανότητα διευρύνεται σε αναλογία, με το βαθμό της περιπλοκότητας της οργάνωσης της κοινωνίας. Όσο διευρύνονται τα όρια του συνόλου της κοινωνίας, η οποία θεωρούμε ότι μας περιλαμβάνει, τόσο αυξάνονται και οι δεσμοί μας με τους άλλους ανθρώπους. Οι δεσμοί αυτοί είναι δυναμικοί, και ιστορικά εξελισσόμενοι.

Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, με τη ανάπτυξη των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων, μας είναι πλεόν δυνατόν, η ενσυναίσθηση μας να περιλαμβάνει ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στην άλλη άκρη του πλανήτη. Στο τσουνάμι της Ιαπωνίας, ή στο σεισμό της Αϊτής, εκατομμύρια άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν και να βοηθήσουν, για τον πόνο ανθρώπων, που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συναντήσουν ποτέ. Εξελισσόμαστε δηλαδή σιγά σιγά σε μια παγκόσμια κοινότητα, και αυτό έχει πλέον επιπτώσεις στον τρόπο, που αντιλαμβανόμαστε τους κοινωνικούς δεσμούς.

Επιμένως: Το συμπέρασμα, που προκύπτει είναι ότι ιστορικά, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον ανταγωνισμό, και την αλληλεγγύη, δεν είναι στατικός. Μάλιστα διαπιστώνουμε μια ευθεία αύξηση των ανθρώπων, με τους οποίους δημιουργούμε ενσυναισθητικούς δεσμούς.

Δείτε και εδώ : Ο “ενσυνασθητικός” πολιτισμός

Είπαμε ήδη ότι ο ανταγωνισμός δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο φυσικός από την αλληλεγγύη. Επίσης είπαμε, ότι οι ενσυναισθητικοί δεσμοί, και αντίστοιχα οι λόγοι, προς τα οποία αισθανόμαστε ανταγωνισμό και φόβο μεταλλάσσονται ιστορικά και κοινωνικά.

Χονδρικά μπορούμε να πούμε ότι ο ανταγωνισμός, και ο φόβος αντιστοιχούν σε κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Σε ένα πείραμα (“behavioural sink” -Calhoun 1962) είχαν τοποθετήσει πολλά ποντίκια σε έναν κλειστό χώρο.

Όσο μειωνόταν o διαθέσιμος χώρος, τόσο αυξανόταν η επιθετικότητα, καθώς τα ποντίκια, έπρεπε να ανταγωνιστούν για λιγότερους διαθέσιμους πόρους.

Σας θυμίζει κάτι;

Όσο παγκοσμιοποιείται η οικονομία, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, όπου πρέπει να διαχειριστούμε τους πεπερασμένους γήινους πόρους, με τον πιο αποδοτικό τρόπο. Και εμείς τί κάνουμε αντίστοιχα; Σε ένα όργιο ανταγωνισμού και υπερκατανάλωσης, τους σπαταλάμε.

Θεωρούμε τον πόλεμο πηγή κερδοφορίας. Καταστρέφουμε το οικοσύστημα το οποίο μας συντηρεί. Πολεμάμε μεταξύ μας για το πετρέλαιο, τη γη, την εξουσία. Και αυτό θεωρείται “λογικό” και “φυσικό”.

Συνήθως όσοι μιλάνε για τα καλά του ανταγωνισμού, έχουν στο μυαλό τους δυο εταιρίες, οι οποίες στο πλαίσιο ευγενούς άμιλλας, ανταγωνίζονται και βγάζουν τα καλύτερα προϊόντα. Μακράν από την πραγματικότητα βέβαια: η εμπειρία μας δείχνει ότι κερδίζει όποιος καταπατήσει πιο πολλούς εργατικούς και οικολογικούς νόμους, ή μασήσει κρατικό χρήμα, επί το ελληνικότερον. Ο φιλελεύθερος θα πετακτεί εδώ και θα πει, αν δεν υπήρχαν νόμοι και κράτος, και ήταν η κάθε εταιρεία ελεύθερη να κάνει ότι θέλει, η αγορά μέσω του ανταγωνισμού, θα αυτορρυθμιζότανε, και στο τέλος θα μέναν μόνο οι “καλές εταιρίες”. Εδώ τον σπρώχνεις πάλι στην τρύπα του, γιατί δεν είναι δυνατόν να συζητάς με τρελούς, στο τέλος θα σε τρελάνουνε.

Αλλά ας πούμε για χάριν επιχειρήματος, ότι έχουμε μόνο καλές και ηθικές εταιρίες, που δεν εκμεταλλεύονται κανέναν, και δεν ρίχνουν τα απόβλητα τους ανεπεξέργαστα στο νερό που πίνουμε (σε ένα παράλληλο σύμπαν λέμε…). Ο ανταγωνισμός εν μέσω καπιταλισμού έχει πράγματι προωθήσει πολλές φορές την τεχνολογία και την ανάπτυξη. Αλλά πάρα πολλές φορές έχει σταθεί και τροχοπέδη. Αυτό που παραγνωρίζεται δηλαδή, είναι ότι πολλές από τις τεχνολογικές ανακαλύψεις, έχουν γίνει στο πλαίσιο κρατικής χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, ενώ η ιδιωτική χρηματοδότηση, βάζει εμπόδια στην πρόοδο, γιατί προωθεί μόνο έρευνα, η οποία θα μπορούσε να έχει άμεση εμπορική εκμετάλλευση. Δύσκολα θα έβγαινε ένας Άινσταιν από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια σήμερα, γιατί πολύ απλά, δεν θα φαινόταν να υπάρχει άμεσο κέρδος, σε μια θεωρία για τη σχετικότητα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Apple. Είναι γνωστό ότι έχει πατεντάρει λογισμικό στο παρελθόν, που ήταν Linux, δηλαδή δωρεάν διαμορφωμένο υλικό, από την παγκόσμια κοινότητα. Επίσης οι πατέντες της σε κάθε απειροελάχιστο κομμάτι των gadget της έχουν παρακωλύσει την διάδοση της τεχνολογίας. Παρόλα αυτά πίνουμε νερό στο όνομα της, για την προσφορά της στο χώρο της τεχνολογίας.

Από την άλλη πλευρά το ελεύθερο και ελεύθερα διαμορφώμενο λογισμικό είναι ένα δυναμικό παράδειγμα, παγκόσμιας συνεργασίας. Που αμφισβητεί ευθέως την πρωτοκαθεδρία του ανταγωνισμού στη δημιουργία των εξελίξεων. Στην πραγματικότητα σήμερα, πολλά πράγματα γίνονται πρώτα στο Linux, και μετά ενσωματώνονται στα εμπορικά προγράμματα.

Συμπέρασμα: Ο ανταγωνισμός δεν είναι η απαραίτητη συνθήκη για την τεχνολογική ανάπτυξη. Άλλες φορές επιταχύνει τις εξελίξεις, άλλες φορές είναι τροχοπέδη. Ο ανταγωνισμός είναι ένα φοβικό αντανακλαστικό, από τα πιο πρωτόγονα μέρη του εγκεφάλου, που ενεργοποιείται, όταν έχουμε μειωμένους πόρους να μοιράσουμε. Η συνεργασία και αλληλεγγύη από την άλλη απαιτεί ανώτερες εγκεφαλικές διεργασίες, και είναι ακριβώς η δύναμη που πρέπει να ενεργοποιήσουμε αν θέλουμε να εξελιχτούμε και όχι να πάμε προς την καταστροφή. Η γη θα μπορούσε να μας θρέψει όλους, αν κάποιοι δεν θεωρούσαν τους ευατούς τους ανώτερους από τους υπόλοιπους, και δεν συσσώρευαν πλούτο, ο οποίος δεν τους χρειάζεται. Αυτό τελικά είναι κάτι που είτε σε ενδιαφέρει σαν πρόβλημα ηθικής, αν είσαι χορτάτος, ή σαν πρόβλημα επιβίωσης αν είσαι πεινασμένος.

Αναδημοσίευση από La Scapigliata