Η Πούλια και ο Αυγερινός
Τότε που τα παραμύθια έστρεφαν τα βλέμματα των παιδιών ψηλά στον ουρανό για να ακολουθήσουν τον δρόμο των αστεριών.
Πάρε αλάτι,σαπούνι και μια χτένα…ό,τι και να γίνει ..μην πιείς νερό…
.
Έφυγα από το ψέμμα για λίγο και αντίκρυσα την πραγματικότητα, την τωρινή, σκορπισμένη, άβολη, άναρχη, αβέβαιη
Εφόδιο μια μυρουδιά, ένα κλάμμα που γύρησε πίσω, κινήσεις οικείες, ένας δρόμος που έχτισαν οι παλαιοί, βλέμματα αναγνώρισης
Συνεχίζεις. Ακολουθείς και χάνεσαι, προχωράς μόνος, αλλάζεις κατέυθυνση,
σταματάς για να κάνεις μια παύση.
Επαναπροσδιορισμός.
κοιτάς αριστερά,
κοτάς δεξιά
Τελικά αγαπάω το χρώμα. Υπάρχει μέσα στο σκοτάδι
Παιχνίδι. παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια αισθήσεων. Δεν εντοπίζεται το ψέμμα ούτε η αλήθεια
Κάλεσμα.Ένας γκιώνης ανταποκρίνεται. Ψαχνόμαστε. Ελπίδα. Άκουσα μια φωνή. Αρα να μην είμαι μόνη??? Να μην είναι μόνος??? Που είναι ο Αυγερινός?
