Tα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές.
Tα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύ άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς και να ακριβολογώ τα μυστήρια όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους τόνους , τις αποχρώσεις και τις ανεπαίσθητες διαφορές των πραγμάτων της ζωή εμας τις αντιλαμβάνονται ολο και λιγότεροι.. . Τις νιώθουν μόνο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος – έτσι καθώς δεν παύει να αναστρέφεται κάθε μέρα γεμάτος θάμπος για να μας ανταμείψει! Είναι τα όνειρα και οι ελπίδες που έχουμε εναπωθέσει ο ένας στο βλέμμα του άλλου , τις ώρε ςτης ατέρμονης σιωπής… και της αναμονής των ακουσμάτων μας.
Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας ατέλειωτης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό ή γαλαζο πράσινο σαν της Αρτίμου τα διαυγή νερά , και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.
