καρτ ποστάλ από το μπέργκεν
 |
| photo: ©isuvo |
ήταν αποκαμωμένος. στεκόταν στην αποβάθρα στηρίζοντας όλο του το κορμί με την πλάτη στο κάγκελο. είχε κλείσει τα μάτια περιμένοντας ν’ ακούσει τον ήχο του τρένου πάνω στις ράγες. μόνο τότε θα τα άνοιγε.
ήθελε να επιστρέψει. γιατί οι άνθρωποι θέλουν να επιστρέφουν εκεί που ανήκουν. ακόμα κι αν ποτέ δεν ένιωσαν να ανήκουν κάπου περιμένουν μήπως η επόμενη στάση γίνει τελικά και ο σταθμός τους. ακόμα κι αν το εκεί είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. ακόμα κι αν αυτή η επιστροφή είναι απλά μια μικρή μείωση της απόστασης από τον τελικό επιθυμητό προορισμό.
είχε όλες τις σωστές λύσεις στο μυαλό του μα απέναντι του όλα τα λάθος προβλήματα. θα μπορούσε να σηκώσει το χέρι του και να παραμορφώσει την πραγματικότητα της στιγμής, την πραγματικότητα της άκρης του κόσμου γιατί δεν είχε καμιά πίστη, καμία προσδοκία για την ορθή απεικόνισή της. θα μπορούσε να παραμορφώσει όλες τις οριοθετήσεις σαν ένας μικρός εξπρεσιονιστής.
δεν σκεφτόταν τη συναισθματική φόρτιση. είχε μια αγωνία να ανοίξει τα μάτια, να ακούσει τον ήχο του τρένου επιτέλους. δεν ξέρω αν ήταν ήρωας του ίψεν ή απόγονος των βίκινγκ, ξέρω πως έτσι όπως καθόταν εκεί το αρκτικό φως ήταν σε σύγχυση με τη δύση και την ανατολή να μπλέκονται η μία πάνω στην άλλη χωρίς καμιά να μπορεί να επικρατήσει. σαν την ολονύχτια μάχη του πραγματιστή με τον ρεαλιστή, κάνεις δεν βρέθηκε το ξημέρωμα ικανοποιητικά νεκρός.
ο ήχος του τρένου ακούστηκε μαζί με τον ήλιο του μεσονυκτίου. αποφάσισε να χάσει το τρένο και συνέχισε να περιμένει. εξάλλου η αξία της αναμονής σχετίζεται άρρηκτα με το πόσο άτρωτους μας κάνει να νιώθουμε αυτός που μας περιμένει, χωρίς να απαλείφει τα τρωτά μας σημεία.
ήθελε να επιστρέψει. γιατί οι άνθρωποι θέλουν να επιστρέφουν εκεί που ανήκουν. ακόμα κι αν ποτέ δεν ένιωσαν να ανήκουν κάπου περιμένουν μήπως η επόμενη στάση γίνει τελικά και ο σταθμός τους. ακόμα κι αν το εκεί είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. ακόμα κι αν αυτή η επιστροφή είναι απλά μια μικρή μείωση της απόστασης από τον τελικό επιθυμητό προορισμό.
είχε όλες τις σωστές λύσεις στο μυαλό του μα απέναντι του όλα τα λάθος προβλήματα. θα μπορούσε να σηκώσει το χέρι του και να παραμορφώσει την πραγματικότητα της στιγμής, την πραγματικότητα της άκρης του κόσμου γιατί δεν είχε καμιά πίστη, καμία προσδοκία για την ορθή απεικόνισή της. θα μπορούσε να παραμορφώσει όλες τις οριοθετήσεις σαν ένας μικρός εξπρεσιονιστής.
δεν σκεφτόταν τη συναισθματική φόρτιση. είχε μια αγωνία να ανοίξει τα μάτια, να ακούσει τον ήχο του τρένου επιτέλους. δεν ξέρω αν ήταν ήρωας του ίψεν ή απόγονος των βίκινγκ, ξέρω πως έτσι όπως καθόταν εκεί το αρκτικό φως ήταν σε σύγχυση με τη δύση και την ανατολή να μπλέκονται η μία πάνω στην άλλη χωρίς καμιά να μπορεί να επικρατήσει. σαν την ολονύχτια μάχη του πραγματιστή με τον ρεαλιστή, κάνεις δεν βρέθηκε το ξημέρωμα ικανοποιητικά νεκρός.
ο ήχος του τρένου ακούστηκε μαζί με τον ήλιο του μεσονυκτίου. αποφάσισε να χάσει το τρένο και συνέχισε να περιμένει. εξάλλου η αξία της αναμονής σχετίζεται άρρηκτα με το πόσο άτρωτους μας κάνει να νιώθουμε αυτός που μας περιμένει, χωρίς να απαλείφει τα τρωτά μας σημεία.
