Και όμως μπήκε βαθιά ο Νοέμβρης, και από το χώμα βγαίνει η φωνή του τόπου, όλες οι φωνές των γενιών που το πάτησαν και το μύριζαν, το καλλιέργησαν, το ύμνησαν και το πρόδωσαν.
Πήγα να μαζέψω τις ελάχιστες ελιές, για να'χουμε το "δικό μας" λάδι. Και μες την καρδιά μου ακόμα ματώνουν οι τρύπες που άφησαν οι ρίζες των ελαιόδεντρων που είχε φυτέψει ο παππούς μου για την γιαγιά μου.
Θύμα χρηματιστηριακών σκέψεων και ανεβοκατεβασμάτων οικοπεδικών αξιών.
Η δουλειά μου πλέον δεν έχει σπίτι,
τραγουδάει ύμνους σε κωφούς,
τους μαθαίνω να ακούνε
όπως μιλάω - με εικόνες.
Αέναος ταξιδιώτης και
συλλέκτης ιστοριών,
που συνθέτουν το παζλ της ζωής.
Πολύ με εκφράζει το κείμενο του Γιώργου Τυρίκου-Εργά, όπως το
δημοσίευσε στην σελίδα του στο facebook.
δημοσίευσε στην σελίδα του στο facebook.
Όσο σκέφτομαι την τοποθεσία. Λέω το όνομά της, το λέω για να το ακούσω. Συκαμιά. Προσπαθω να εννοήσω τα μεγέθη. Τον Μυριβήλη τι έγραφε πριν ενενήντα τόσα χρόνια...Όσο βλέπω τη Παναγιά Γοργόνα και στα πόδια της, λέμβους προσφύγων ξανά, ξανά το έτος δυο χιλιάδες δεκαπέντε. Τι παιχνίδια είναι αυτά; Αν είχαν στόμα οι πέτρες οι πικρές, αν είχε στόμα αυτή η γη...Μόνο εμείς έχουμε στόμα όμως.
Οι άνθρωποι στη Λέσβο μαζεύουν αυτές τις μέρες τον ευλογημένο καρπό της ελιάς. Στα χωράφια προσκυνούν τη γη, άλλοι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι ας μη βγαίνει ολόκληρο το μεροκάματο, άλλοι γιατί απλά θέλουν να έχουν το δικό τους λάδι κρυμμένο σαν θησαυρό από τη γη των παππούδων και των γιαγιάδων τους, μια μυσταγωγία.
Κι όμως τα περισσότερα λιόδεντρα θα παραμείνουν αμάζευτα. Αυτός ο τόπος συνεχίζει τους κύκλους του και στην πραγματικότητα το μόνο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να συνταιριάσουμε αυτούς τους κύκλους με την πορεία του δικού μας σώματος. Με αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη, να ξέρουμε και να έχουμε, τα ελάχιστα. Έχουν σοφία αυτές οι πέτρες, αυτό το χώμα, αυτή η θάλασσα και μπορεί να μην έχουν στόμα, έχουν όμως μνήμη, σημάδια, ξεχωρίζουν συνέχεια το ουσιώδες από το άχρηστο. Η Παναγιά είναι γοργόνα, εδώ πνίγηκε η προσφυγοπούλα από τη Μικρά Ασία, εδώ πνίγεται ακόμα στο πρόσωπο της γυναίκας από τη Συρία.
Εδώ φυτεύτηκε η μουριά και η ελιά από τους κυνηγημένους, αυτούς που δεν τους ήθελαν στον οικισμό και τους έδιωξαν να μένουν κοντά στη θάλασσα, στο μάτι του καιρού, εδώ υπάρχουν ακόμα τα δέντρα, χαρακωμένα με ημερομηνίες, αμάζευτα, πλούτος για όλους. Εδώ η θάλασσα, εδώ η γη, εδώ οι άνθρωποι, ξανά.
Όσο κοιτάς τριγύρω τόσο σίγουρος είσαι : αυτός ο τόπος έχει να δώσει για όλους. Είναι τόσο πλούσιο το νησί της Λέσβου, είναι τόσος πλούσιος όλος ο πλανήτης να μην λείψει ποτέ κάτι σε κανέναν. Σε κάθε εποχή να είναι εδώ οι λύσεις και σε κάθε εποχή να μην υπάρχει κανένα έλεος για τον πιο αδύναμο...
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
