Για λίγο να μην σκέφτομαι τίποτα. Μόνο να υπάρχω, ανάμεσα από τοίχους, μάζι με τους ανθρώπους. Απλώς να υπάρχω. Με τα γέρικα σκυλιά, με τα παιδιά που σκούζουν από ενθουσιασμό, με τους εργάτες που κουβαλάνε, με τις μοναχικές γυναίκες, με τους έφηβους που γυρεύουν τα πάντα. Τα πάντα.
Εκεί που συγκρούονται, που ξεφεύγουν, που παλεύουν με την μοίρα που τους επιβλήθηκε. Εκεί που την αποδέχονται.
Εδώ που βγαίνει μια φωνή, από αγανάκτηση, που βγαίνει ένας βρόγχος, ένας στοιχος, ξεφεύγει, παίρνει αέρα, ανασαίνει
Εδώ που γεννιέται η ποίηση, ο ρυθμός, το Beatbox, η μουσική και ονειρεύεται, βγαίνει προς τα έξω και ποδοπατιέται
 |
| Προσθήκη λεζάντας |
