Για λίγο “εκτός”

Ούτε μια λέξη σε χαρτί.

Ένα μισοτελειωμένο βιβλίο και ένας καφές που δεν πρόλαβα να πιώ... Και λίγο πιο πέρα πρέπει να 'ναι η φωτογραφία που δεν τράβηξα, τα λόγια που δεν άκουσα, κάτι που είδα μα ουσιαστικά δεν κοίταξα, τα άρθρα που έμειναν στα “αγαπημένα”, δεν τα διάβασα. Αυτός που ήρθε από ταξίδι, περπάτησε δίπλα μου τυχαία, διασχίσαμε την Β. Όλγας μιλώντας κι ούτε καν ρώτησα το όνομά του.

Με συνεπήρε ο ήχος από τις ρόδες της βαλίτσας του πάνω στο πεζοδρόμιο. Πάντα προσέχω τις βαλίτσες του κόσμου, ειδικά το χαρτάκι των αεροδρομίων στις χειρολαβές!

Αλλάζοντας τα καλοκαιρινά με τα χειμωνιάτικα ρούχα, βρήκα κομφετί στο παλτό μου. Χρώματα υπάρχουν διαρκώς, είναι ξεθωριασμένα. Για να έχουν ζωή απαιτούν και εμάς.

Θεωρητικά ζούμε στιγμές που εξελίσσονται ΤΩΡΑ, ωστόσο αυτό που ονομάζουμε παρόν είναι μυστήρια φάση· άλλοτε μας εκστασιάζει η έννοια του απρόσμενου από το οποίο χαρακτηρίζεται κι άλλοτε αυτό που κάνουμε είναι να προσπαθούμε στο παρόν να χωρέσουμε όλα εκείνα που θα μας εξασφαλίσουν κάτι ακόμη για να το 'χουμε αύριο, μεθαύριο, πάντα..; Και το παρόν μας προσπερνά. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάνοντας μόνο όνειρα για το αύριο, βιώνοντας το παρόν σαν παρελθοντική ανάμνηση σε χρόνο μέλλοντα. Ενεστώτας πουθενά.

Καμιά φορά, όταν κι εγώ δε ζω στο παρόν, σημαίνει πως το σύστημα – συνειδητά – έχει μπεί στον αυτόματο πιλότο. Επανέρχεται συνήθως γρήγορα, αφού όλα πηγαίνουν κατά διαόλου χωρίς εμένα. Ίσως θα πρέπει να αλλάξω πιλότο!

Μιλώντας σοβαρά, χρειαζόμαστε διαλείμματα, ενίοτε επιβάλλεται να είμαστε αφηρημένοι, να λέμε “όχι”, να διαγράφουμε.