Προχθές στο συνεργείο, ανάμεσα απο μοτοσυκλέττες και εργαλεία, μυρωδιές λαδιού, καυσαερίου του δρόμου και καφέ στο χέρι, κουβέντες τεχνικές, διαπραγματεύσεις, κουβέντες για την κατάσταση, επαγγελματική, κοινωνική, χαιρετίσματα, νέα για γνωστούς και άγνωστους, αναλύσεις, προβλέψεις, βάρη οικονομικά, ανάμεσα σε συναισθήματα αγανάκτησης, ανταγωνισμών και αναστεναγμών η συνάντηση της μικρής μαυρούλας με το κουτάβι...
Παίζανε και επικοινωνούσαν μέσα από ένα τζάμι επί 5-10 λεπτά, με την άλλη γλώσσα, την γλώσσα της κίνησης, του παιχνιδιού, επικοινωνούσαν έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο των θαυμάτων, της χαράς, της τρυφερότητας, της αναζήτησης, "έλα μην φύγεις","απάντησέ μου", προκαλώντας ένα χαμόγελο στα χείλη όλων μας που παραμερίσαμε την "σκληρή πραγματικότητα" για λίγα λεπτά για να δώσουμε χώρο και ασφάλεια σε αυτό το συναίσθημα.
Ευτυχώς αγαπάμε τα παιδιά και τους δίνουμε χώρο. Τους δίνουμε λίγο χώρο, στην πραγματικότητα, αλλά και στη σκέψη μας. Μας κάνουν να βρούμε τα κρητήρια και το μέτρο. Τα παιδιά μας τα υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν, αλλά πρέπει να τα (ξανα)βρούμε εμείς. Εμείς είμαστε υπεύθυνη...
Τυχερή μέρα!!
