ενας φίλος έγραψε με αφορμή αυτή την φωτογραφία:
Καλησπερα ...στο βουνο αυτο εζησα απο τα ποιο ομορφα παιδικα και προπολεμικα μου χρονακια...ατελειωτες διαδρομες στην γαλοπουλα τουμπες και χανζαπλαστ ,νερακι απο την πηγη,ατελειωτη απολαυση ονειροπολωντας απο τα ρανταρ πιατο ολο το Πεκανοπεδιο,κλαματα και οδυρμους , αποπλανηση και παραπλανηση,ραχατι και απαξιωση και ολα τα καλα του Θεου...εκει γεννηθηκα!!και εκει αγαπησα...εμεις αγαπαμε τον τρελο ακομη ποιο τρελα και απο τον Χατζη,Χατζηδακι'μ...ροκαραμε ατελειωτες ωρες μεσα στις πλανες μας ,,και μαθαμε να μην χρωσταμε σε κανενα π@@στη,τιποτα!!τωρα αλλαξα βουνο και με εχει συνεπαρει αυτο το εξ ισου πανεμομορφο της Πεντελης...μια απο τα ιδια με μικρες παραλλαγες....ειναι πολυ ποιο χαροκαμμενο απο τους αχρηστους της ζησης,,,,αλλα εγω εξακολουθω και θυμαμαι ολα τα δεντρα μου...δεν κανω ρουπι χωρις αυτα ...οσο και να νιωθω μονος μες την πλουσια καθημερινη μου ζηση γεματες υποχρεωσεις...και εγινα και Νησιωτης...αλλα εγινα και μηχανοβιος ταξιδιαρης ...την τυχη μου...!και παρεπιπτοντως αυτοι οι τυποι παιζανε στο βουνο και μου διωχνανε τα Μελισσια και δεν εγινα Μελισσοκομος ....αλλα ξερω πως δεν ειμαι ενας κηφηνας οσο και να σκουζει η Γατα μου...!!χαχα.μαλλον κοιματε στα βαθεια της τα ονειρα ακομη...και τα μπερδευει με την πραγματικοτητα της....ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ,,,εγω μια ζωη σαν τον Απικο εμαθα να ειμαι...Να φανταστεις πως καπου στα δεκαξι μου...Ο Αειμνηστος Νταραλας...(καμια σχεση με τον απογονο του) μας ειχε τραγουδησει ''το βουνο'' ΡΕΑΛ χωρις εισητηριο!!ειχε μια αγαπητικια που λατρευε και ποθουσε....ολοι οι Παστρικοι της πιατσας την λεγανε που@@να αλλα εμεις οι μικροι την Λατρευαμε γιατι ηταν Κυρια....οπως κι αυτη !!και μολις ο Λουκας το ενιωσε εγινε Παταγος...ερχοταν συχνα πρωι-πρωι.04:30 το ξημερωμα και επινε ουζα στο Καφενειο (το μοναδικο)που ανοιγε τετοια ωρα στην αφετηρια των λεοφωρειων στην Μεταμορφωση,,,κι εμεις περιμενα με το πρωτο για να παμε για δουλεια ....και οπως καταλεβαινεις η κοπανα εγινε το αιμα μας...!!ΑΥΤΑ που λες με το Βουνο...μας εμαθε πως οι ανθρωποι και αγαπανε και πονανε ...περα απο τις προσωπικες μας ανησυχιες...(οικογενεια μας δηλ.)..γιατι κι απο εκει πηρα τα πιο ομορφα στην καρδια μου για φυλακτο πιστευω ακραδαντα,!!
Η ΑΠΆΝΤΗΣΗ Με πέτυχε στο κέντρο στη καρδιά....εκεί που αγαπάω και πονάω...Οι στιγμές που έχω ζήσει στα βουνά είναι ο πλούτος μου και δεν θα'θελα να τις άλλαζα με τίποτα, ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου...αλλά εκεί έξω που τριγυρνάω στις μέρες μας και μέσα στην σκληρότητα και εισπράττω παρ'όλα αυτά ένα χαμόγελο κάθε μέρα, με γυρίζει σε εκείνα τα μέρη...το βουνό είναι σκληρό, αλλά δεν είναι μίζερο...ανταποδίδει...κάποτε...
Τώρα τα βράδυα ζηλέυω την γάτα μου που κουλουριάζεται και ονειρευεται...επειδή επικίνδυνα αρχίζουν τα δικά μου όνειρα να στρέφονται προς τα πίσω αντί για πρός τα εμπρός...και αυτό με τρομάζει...
Το μόνο που μου δίνει δύναμη να μην φοβάμαι είναι αυτό που έμαθα σε αυτές τις στιγμές: μια πηγή που σου δίνει νερό...παρέα γύρο από την φωτιά...νύχτες με ξάστερο ουρανό...ανατολή πάνω από βουνοκορφές...φωλιές κάτω από τον ίσχυο για μεσημεριανούς ύπνους...την Αθήνα πιάτο στα πόδια μου...τούμπες αμέτρητες...μονοπάτια παλιά και φρεσκοανοιγμένα...χαμόγελα κούρασης και ένα τσιγαράκι καθισμένη σε έναν βράχο...βατόμουρα και κούμαρα...μυρωδιές που μαθαίνεις να ξεχωρίζεις...όπως τους ανθρώπους
Χάρτες, διασταυρώσεις, αποφάσεις...καλώς τους ταξιδιώτες...φέρνουμε νέα...περιγραφές για να μην χαθούμε...την τόσο σημαντική ερώτηση:από πού έρχεσαι και που θέλεις να πάς...
Πόνος για ανθρώπους αγαπημένους που χάθηκαν, πόνος που πέταξα στον ανοιχτό ουρανό...σύννεφα που τρέχουν με τα πουλιά...συναντήσεις...φιλαράκο, κάτι μοιραζόμαστε...
