Στα μονοπάτια των παιδικών μου χρόνων: Η παλαιά ντισκοτέκ, πάνω στην παραλία, απαγορευμένο μέρος για ένα κορίτσι από καλή οικογένεια, ωστόσο κοιμόμασταν με το ρυθμό της μουσικής, η οποία ακουγόταν για χιλιόμετρα, τα υπόλοιπα συνέβαιναν στο χώρο της φαντασίας. Πέρα από τις μυρωδιές από θάλασσα και γιασεμί, βούτυρο-μέλι και υποβρύχιο, βουτιές και αστερίες, δώρα θείων και εξάδελφων, υπήρχε και μια "άπιαστη ζωή"...τώρα σουλατσάρω με το ποδήλατο, το μαγαζί έχει κλείσει, η μουσική σταμάτησε, το κτίριο αμπαρώθηκε με λαμαρίνες...άπιαστη ζωή και σήμερα
στο Λουτράκι, πάσχα 2012
