παίζω, άρα ζώ

...μία εικόνα που δεν έγινε φωτογραφία,όπως πολλές, που τελικά γράφονται ανεξίτηλα στην μνήμη, ίσως ποιό δυνατά και από αυτές που τράβηξα:

τέσσερα παιδιά, έφηβοι, κουκουλωμένοι με σκουφιά και κασκόλ, βραδάκι με κρύο, στην πλατεία Μοναστηρακίου, να παίζουν βόλλευ με όλα τα επιφωνήματα και "ηχητικά εφφέ", πάνω από ένα αόρατο φιλέ με μια αόρατη μπάλα...όλα τα λεφτά!!!

Δεν χρειάζονται λεφτά για να περνάμε καλά!!!! Παρέα θέλει και κέφη!! Ανοιχτή καρδιά για να ξεκλειδώσει το φόβο, ανοιχτό μυαλό να βρεί άλλους δρόμους, φαντασία, και ακομπλεξάριστα να βάλει ο καθένας αυτό που ξέρει....θα βγει, που θα πάει!!!