VIEW FULL SCREEN
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Παρασκευή χαράματα, σκοτάδι, χαράζει πίσω από τα σύννεφα, ατμόσφαιρα θρίλερ με τα φώτα των μηχανών να γυαλίζουν στην άσφαλτο, φύγε, κολλάει το roadbook, βροχή, σκοτάδι!! Και εκεί που ξημερώνει μπαίνουμε στο χώμα, ξεμουδιάζουν τα χέρια, όρθια, να ζεσταθώ, να βρώ τον ρυθμό....και σπλάαατσ, μές τη λάσπη. Μπροστά μου γλυστράν και φεύγουν, αλλά το δικό μου γκάζι δεν ξεκολλάει, ανεβαίνω σπινιάροντας, ουρπσ! κόλλησα! Μην τα πολυλογώ, πέρασα 1,2 ώρες με την βοήθεια άλλων συμπασχόντων σπρόχνοντας , ξελασπώνοντας, περπατώντας σαν παπιες, στις λάσπες ,ύπό βροχή, κάποια φωτογραφία ενθύμιο, κολλάει ο συμπλέκτης, μετά κρύο ξαναδουλεύει, τα καταφέρνω να βγώ στις ροδιές των τζίπ που είχαν γίνει ρυάκια. Ευχαριστώ την "λασποπαρέα" για όλες τις λασποδουλειές, χειρονακτικές η συμβουλευτικές! Με το Μπάμπη απ΄το Καρπενήση περάσαμε την υπόλοιπη μέρα περιμένοντας στην άσφαλτο πλέον--το τρεϊλερ της παρέας του και ψάχνοντας 2 σετ δίσκους(!!τους είχαμε κάψει στη λάσπη!!) τηλεφωνικώς από Αθήνα. Η υποστήριξη και αλληλεγγύη συγκινητική, τα βρήκαμε όλα και το βράδυ είχαμε δίσκους, και άλλαξα με το σύστημα της αντιγραφής τους δίσκους συμπλέκτη. Τελείωσα με όλες τις δουλειές πλήν φαγητού στις 10 το βράδυ. Ύπνος φοβερός στη κατασκήνωση στον προφίτη Ηλία Ελάτιας. Περιποίηση από μάγειρα και διασώστες σούπερ, παρεϊστικο κλίμα, όμορφα.
Α, και δεν έτρεχα για κατάταξη, συμμετείχα έκτος συναγωνισμού, λόγο απόφασης τελευταίας στιγμής. Οπότε χωρίς το αγωνιστικό άγχος, μόνο το στοίχημα να βγάλω την διαδρομή.
Η οποία την 2η μέρα ήταν όμορφη στο Καλλίδρομο, αλλά καταπληκτική στην Οίτη.Απ'όλα τα εδάφη, με λίγες λασπίτσες και γλίτσες, κόκκινες, κίτρινες, μαύρες και γκρί, και ένα πολύ διασκεδαστικό παιχνιδάκι διασχίζοντας 3-4φορές τον Σπερχειό.
Απέναντι πρός Ταρζάν άρχισε να βρέχει και η γλίτσα άρχισε να γλυστράει και να δυσκολεύομαι ως άσχετη στην λάσπη και έπεσε ο ρυθμός μου και άρχισα να κουράζομαι (αν θυμάμαι καλά γύρο στα 120 χλμ).Με προσπερνάνε σιγάσιγά και τα τζιπ και το βενζινάδικο που είχα υπολογίσει είναι κλειστό(για πάντα). Συνεχίζω, τα τοπία αγριεύουν και τα χοριά λιγοστεύουν και για ώρα δεν συναντώ ανθρώπινη παρουσία. Μέχρι που γυρίζω ρεζέρβα και αγχώνομαι, μην μείνω στο βουνό και με φάνε οι λύκοι. Στην παλαιά Γιαννιτσά τα παιδιά στο ΣΕΧ προσπαθούν να μου βρούν βενζίνη, αλλά δε....
Οπότε παίρνω βαριά την απόφαση να φύγω από ασφαλτο κατηφόρα και σβηστή για Μακρακόμη και ασφάλτινα για Καρπενήση. Φτάνω, πλύσιμα, μαμ, πλύσιμο μηχανής, λαδώματα, κάποιοι αλλάζουν αλυσιδογράναζα, άλλοι λάστιχα, γενικώς μπόλικες επισκευές. Δοκιμή αντοχής και για τα μηχανάκια.Υπνος.
3η μέρα ξυπνάω με βροχή, σκοτάδι, οι σκηνές μπάσανε νερό, κάποια πράγματα είναι μούσχεμα, χάλια,μαζέματα και ντύσιμο, αργώ, πρέπει να βάλω λάδια στο μηχανάκι, περνάει η ώρα, πάει το χέσιμο(σημαντικό δε πράμα, μην το υποτημήσουμε!!), ο καφές μια γουλιά και έφυγα.
Στα πρώτα 100μ μας πάει σένα εγκαταλειμμένο δρόμο-μονοπάτι με νεροφαγώματα να χαθείς ολόκληρος μέσα, ανηφορικό, μές' τα χόρτα - μούρλια!!!
Και έτσι πάει η υπόλοιπη μισή μέρα, εναλλάξ δασική δρόμοι (φλαταδούρα) με μονοπάτια, off-road και νεροφαγωμένους δρόμους, σε πανδαισία φθινοπορινών χρωμάτων, σφιχτό, πολύ ωραία. Μετά από μικρή πτώση το DRZ δεν πέρνει προς, το χαϊδεύω, το κλοτσάω, βρίζω, ποτέ χορίς μανιβέλα στο βουνό, ειδοποιώ τα τζιπ (που σταματάγανε να μάθουν αν είμαι καλά!!!) ότι έμεινα, κάθομαι. Φτού, και ήταν τόσοοοο όμορφα. Μέχρι που με φτάνουν τα τελευταία μηχανάκια και μου φέρνουν γούρι: απ το τίποτα δουλεύει ο διακόπτης. Σταματάω σένα τζιπ που έπαθε λάστιχο, τσικ τίποτα πάλι. Με το WD40 των παιδιών όμως δουλευει το σύστημα και συνεχίζω - έχασα 1ώρα. Η διέλευση της Οίτης στους όμορφους κίτρινους δρόμους και εξοπραγματικά τοπία, μόνο κυνηγοί παντου, μέχρι τα πιό τουριστικά μέρη προς Παύλιανη μεριά. Εκεί αφήνω τους άλλους, που εν τω μεταξυ είχα ξαναβρεί και φεύγω από άσφαλτο: Τα χέρια δεν κάνουν πιά αυτό που θέλω εγώ, και αυτό που κάνουν είναι κάπως επικίνδυνο. Συμπέρασμα της ημέρας: Η πιό εντουράδικη διαδρομή, καθυστέρηση για τεχνικό πρόβλημα από λάσπες/νερά, κούραση της τρίτης μέρας, 120χλμ, πάω από άσφαλτο στη Ελάτια, τέλος ειδικής, ανασυγκρότηση για την επιστροφή στο autofestival, απονομή, ας το περιγράψει άλλος. Κανωνικός αγωνιζόμενος...Εγώ πάντως το καταφχαριστήθηκα!!!!
Μπράβο σε όλους που τερμάτισαν & προσπάθησαν, θαυμάζω τους "γρήγορους", και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μπάμπη και την παρέα του για την βοήθεια και όσους με στηρίξανε (τελευταία στιγμή) πρακτικά και ηθικά, αλλά κυρίος για την αίσθηση σιγουριάς ότι "δεν είσαι μόνος" που μου προσφέρανε!!! Να'μαστε καλά και να χαρούμε τα βουνά και του χρόνου!!
Φωτό από κάθε φορά που" έμεινα":
Hellenic Rally Raid – εκπομπή (τρίτο μέρος)
