Το μπαράκι του Βασίλη

Βασίλη, καλό ταξίδι...

 

Θυμάμαι λίγο μετά τα φοιτητικά μου χρόνια...στο παλιό σου μπαράκι..κάθε Κυριακή να κάνω προβολές ταινιών μικρού μήκους...με μια φορητή μηχανή προβολής 16mm Eiki...θυμάμαι βραδιές με κουβέντες γύρο από τον κινηματογράφο...και μουσική...αλλά και συμβουλές ζωής...και μετά στο "νέο" μπαράκ...μουσική...και θέατρο...

Θυμάμαι γυρίσματα, δουλειά, ξενύχτια...

και μια στάση για καφέ όταν, αργότερα, είχα δουλειές να κάνω στα Εξάρχεια...σαν ένα σπίτι που πάντα είχε ανοιχτές πόρτες και μια φιλική κουβέντα...

και πολλά άλλα...

γνώρησα ανθρώπους, γίναμε παρέα, σκορπίσανε οι δρόμοι μας, ξανασυναντιώμασταν από δω και από κει...

στην χώρα αυτή κανείς δεν χάνεται τελικά...

και ο Βασίλης έδωσε ζωή σε όλα αυτά, με όραμα, πολύ δουλειά και...χιούμορ!! 

Τώρα ο άνθρωπος που μας έφερε μαζί, έφυγε...

προτίστως χάσαμε έναν φίλο

φωτό Νίκος Χελιδονήδης

                                                   
ταινίες όπου έπαιξε:

1922   1978
Happy day  1979
Ένας ερωδιός για τη Γερμανία 1987
Όνειρο αριστερής νύχτας 1987
Αθώος ή ένοχος; (1989) 1989
Ζωή χαρισάμενη 1993
Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι 1980
Λάβετε θέσεις 1973
Μετεωρίτες 2004
Μπιλόμπα 2009
Ξαφνικός έρωτας 1984
Οι ιππείς της Πύλου 2011
Σουβλίστε τους! Έτσι θα πάρουμε το κουραδόκαστρο 1981
Τα βαποράκια 1983
Υπόθεση Παγκρατίδη (αθώος ή ένοχος;) 1989
Ξαφνικός έρωτας 1984
Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων 1997
Ταξίδι στην Αυστραλία 1990
Τράνζιτο 1995
Ειμαρμένη 2012

"Καλοκαίρι του 2010 έκλεισε το περίφημο καλλιτεχνικό στέκι το «Μπαράκι του Βασίλη», καλοκαίρι του 2013, 20 Ιουλίου, πέθανε από ανακοπή καρδιάς ο… Βασίλης Τσιπίδης, ιδιοκτήτης και ψυχή του μαγαζιού. Ηθοποιός και άνθρωπος με ευαισθησίες που ήξερε να εντοπίζει το «καινούργιο», το «διαφορετικός» και το ελπιδοφόρο, ο Τσιπίδης έδωσε βήμα και «κίνητρα» σε μια ολάκερη γενιά καλλιτεχνών που άφησαν έντονα χνάρια στο λεγόμενο εναλλακτικό ρεύμα και όχι μόνο. Στη καρδιά της «ανεξάρτητης» Αθήνας, στη Ζωοδόχου Πηγής αρχικά και αργότερα στη Διδότου οι «Συνήθεις Ύποπτοι», τα «Παλαϊνά Σεφέρια», ο Ρος Ντέιλι, ο Σωκράτης Σινόπουλος, ο Γιάννης Νικολάου, ο Δημήτρης Ζαφειρέλης ο Γιάννης Χαρούλης, η Δανάη Παναγιωτοπούλου κι ένας στρατός «συνοδοιπόρων» εκφράστηκαν και εξέφρασαν τα «θέλω» εκείνων που έβλεπαν και συνεχίζουν να αντικρίζουν, αισθάνονταν και νιώθουν, το τραγούδι αλλιώς. Το «Μπαράκι του Βασίλη» λειτούργησε σαν «μαιευτήριο» και «κατοικία» καλλιτεχνών και διανοουμένων, οραματιστών και ασυμβίβαστων σε μια Ελλάδα που βούλιαζε στη λαίλαπα του lifestyle και της «γύμνιας» των σύγχρονων καιρών. Η έντονη προσωπικότητα και φλόγα του Τσιπίδη δέσποζαν στην ατμόσφαιρα αλλά και στο μεδούλι των προτάσεών του. Δεν ήμουν τακτικός αλλά είχα βρεθεί πολλές φορές στο «Μπαράκι» για να κοινωνήσω συναυλίες στις οποίες ο χώρος και η «αύρα» του ανθρώπου που το «έτρεχε», και βέβαια και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που τον στήριζαν αλλά και την ίδια ώρα στηρίζονταν σε αυτόν, αλληλοσυνδέονταν και αλληλοσυνέβαλλαν καταλυτικά στην τελική μυσταγωγία. Καμία σχέση με τα «προκάτ δρώμενα», ντόπια αλλά και ξενόφερτα, που θέλουν σώνει και καλά να μεταμφιεστούν σε γεγονότα… τόσο «χτες» όσο και «σήμερα." - Πηγή: www.ogdoo.gr


"Ένα από τα ιστορικότερα στέκια της Αθήνας, το γνωστό «Μπαράκι του Βασίλη», βάζει λουκέτο, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία. Ο ηθοποιός Βασίλης Τσιπίδης, ο άνθρωπος πίσω από το «Μπαράκι», εξήγησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι «Κακά τα ψέματα, άλλαξε η νύχτα, ο κόσμος δεν πολυκυκλοφορεί κι αν βγει δεν μπορεί να πάρει δεύτερο ποτό κι εμείς δεν βγάζουμε πια ούτε τα έξοδά μας».
Μάλιστα ο Βασίλης χαριτολογώντας ανέφερε ότι είναι «η ώρα να βγω στη σύνταξη. Έφτασα και σε μια ηλικία που δεν μπορώ πια να τρέχω από συναυλία σε συναυλία κι έτσι να βρίσκω νέους μουσικούς ή να με βρίσκουν». Το πρόγραμμα των εμφανίσεων φτάνει ως και το τέλος του Ιουνίου, και μετά θα έρθει το οριστικό τέλος για το στέκι. Ακόμα κι αν πωληθεί, όπως ευελπιστεί ο ιδιοκτήτης του, δεν θα είναι πια «του Βασίλη». Σίγουρα πρόκειται για ένα τέλος εποχής, λίγους μήνες μετά την αυλαία και για το θρυλικό «Jazz & Jazz» της Δεινοκράτους.
Το «Μπαράκι του Βασίλη» ξεκίνησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80 ως… μπαράκι στο ιστορικό κτίριο της οδού Ζωοδόχου Πηγής. Το μαγαζί διαμορφώθηκε από το κοινό του, αφού οι θαμώνες το «βάφτισαν» Μπαράκι του Βασίλη για να το ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Στη συνέχεια όμως το μπαράκι μετατράπηκε σε «πολυχώρο» με τη στήριξη των φίλων του και την αγάπη του Βασίλη, αφού οι νύχτες γέμιζαν με προβολές ταινιών, ζωντανές εμφανίσεις και θεατρικά happening.
Από το αυτοσχέδιο πάλκο πέρασαν όλοι οι μουσικοί που χαρακτήρισαν την άνθιση του παραδοσιακού ήχου στη δεκαετία του 90. Εδώ παρουσίασε ο Ross Daly όλες τις δουλειές του, έπαιξε και πειραματίστηκε με τους μαθητές του, αλλά και με εκλεκτούς φίλους του. Από το μπαράκι ξεκίνησαν μουσικοί και τραγουδιστές, με πιο τρανταχτό παράδειγμα τους Συνήθεις Ύποπτους και τον Χρήστο Θηβαίο.
Ο σεισμός του 1999 απέβη μοιραίος για το κτίριο της Ζωοδόχου Πηγής 98. Το μπαράκι βγήκε "κόκκινο" και μετά από περιπλάνηση και εντατική δουλειά που κράτησε ένα χρόνο άνοιξε ο καινούργιος χώρος στην οδό Διδότου 3 στο Κολωνάκι. Με εξαιρετικά μελετημένη ακουστική, ώστε να διατηρηθεί ο χαρακτήρας του παλιού μαγαζιού, αλλά και με σύγχρονη εγκατάσταση που επιτρέπει πλέον παρεκβάσεις και σε είδη όπως η jazz με μεγαλύτερη άνεση. Μέχρι το τέλος η φυσιογνωμία του μαγαζιού είναι σταθερή: «Ζωντανή μουσική χωρίς μικρόφωνα», μακριά από την αγοραία αισθητική σε μια προσπάθεια για ουσιαστική ψυχαγωγία και επικοινωνία."- Πηγή akous

Αμα βγείς...

Άμα βγείς, πάντα ανακαλύπτεις κάτι: με το καφεδάκι από το καφενείο του κυρ' Κώστα, με τα τραπεζάκια κάτω από μια καταπράσινη δροσερή μουριά και στο εσωτερικό φωτογραφίες που βλέπεις στα νεανικά "εναλλακτικά" καφέ (αυτά είναι δικά μου γούστα!! λέει, άσχολείσαι με την φωτογραφία?), σε πλαστική σακκούλα στο τιμόνη της μηχανής, ανεβαίνω στον Υμηττό. Μάζεψα κάππαρι στα βράχια...

Trainspotting στην Κόρινθο

 

Trainspotting στην Κόρινθο

Ο εγκατελειμένος σταθμος τραίνου ξαναζωντανεύει με μια παράσταση -δρ'ωμενο.

Τα βαγώνια τα οποία κατά καιρούς φιλοξενούσαν πρόσφυγες, μετανάστες, άστεγους, τώρα φιλοξενούν τραγούδια, αναμνήσεις, γίνονται υπομονετικά όργανα πάνω στα οπόία εκφράζονται χαμένα όνειρα και ελπίδες.

 

 

 Η εμφάνηση των γυφτάκιων είναι ανακάτεμα ζωής και τέχνης, ντοκιμαντέρ και αληθινή ζωή. Θεατές, συμμετέχοντες, προβοκάτορες, διεκδικώντας την θέση τους, τα χρήματα για επιβίωση, την αποδοχή μας.

 

 

"Είμαι και εγώ Ελληνας"

"Πές τα..."

 

Εκεί που μερικοί διεκδικούνε έναν χώρο έκφρασης, γίνεται και η αγορά. Από αρχαιοτάτων χρόνων, έτσι δεν είναι?

 

Ψάχνοντας αυτό που εννώνει...

Κάτι άλλαξε οριστικά

Όταν κάψανε την Δυτική Πελοπόννησο και ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει τόσο που ο ήλιος φαινόταν κατακόκκινος και η στάχτη που έβρεχε στην Σπάρτη, απ'όπου πέρναγα εκείνη την ημέρα με το μηχανάκι μου, μύριζε ήδη ανθρώπινο κρέας, εκείνες τις μέρες έννιωθα ότι κάτι αλλάζει οριστικά. Πέρα από την ανθρώπινη συγκίνηση, την θλίψη, την αλληλεγγύη με τους πληγέντες, την ανάλυση των γεγονότων, τα όποια λάθη που είχαν γίνει. Είχα μια αίσθηση ότι ποτέ δεν θα υπάρξει αρκετό πράσινο να ξαναφυτρώσει, ποτέ δεν θα υπάρξουν αρκετοί μαστόροι να επισκευάσουν τις ζημειές, ποτέ ο πνευματικός και αληθινός έρας που αναπνέουμε δεν θα είναι πιά ίδιος.
.

 

Όταν κάψανε την Πάρνηθα, κάψανε το σπίτι μου. Το δάσος όπου ο παππούς μου πήγε την γιαγιά μου "βόλτα στην εξοχή", το βουνό στο οποίο έμαθα να οδηγάω εντούρο-μηχανάκι, όπου γνώριζα ανθρώπους που το ήξεραν καλύτερα και από την τσέπη τους και με την σειρά τους μου την έδειξαν και μένα, το βουνό το οποίο έβλεπα μέχρι πριν λίγα χρόνια από το παράθυρο της κουζίνας μου το πρωϊ (μέχρι που έχτισαν πολυκατοικίες στην θέση των τελευταίων εναπομείναντων μονοκατοικιών), ένα από τα βουνά τα οποία ήταν υπέυθυνα από αρχαιοτάτων χρόνων για το "καλό κλίμα της Αττικής".  
.

  

Όταν έκλεισαν την Ολυμπιακή, έκλεισαν μια εταιρία "σήμα κατατεθέν" για την Ελλάδα.
Ήταν συνδεδεμένη με μεγάλα ονόματα και μεγάλα όνειρα.Τίποτα δεν εξυγειάνθηκε, πουθενά δεν επιδιορθώσαμε τα λάθη του παρελθόντος, ούτε τα αγαπήσαμε, πουθενά δεν είδα ανάπτυξη με βάση τις ρίζες μας, τις εμπειρίες και την ιστορία.

Ότι μου άφησε ο παππούς μου, είναι οι ιστορίες που άκουγα. Δεν υπάρχουν τα σπίτια, οι χόροι, οι εταιρίες, να τις παραλάβουμε και να τις δουλεύουμε καλύτερα, πιό σύγχρονα, με νέες ιδέες.
.

 
Πώς να φτιάχνεις μια καλύτερη, σύγχρονη τηλεόραη, αν δεν έχεις καν τηλεόραση? Που θα παίξουμε τα ντοκιμαντέρ, τι θα κάνουμε τα αρχεία της ΕΡΤ, υλικούς φορείς ενός μεγάλου μέρους του πολιτισμού και της μνήμης μας?
Των απλών αναμνήσεων μιας ζωής με την παρέα μας, τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας και είναι, στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο μονοπάτι, που σου'διναν ένα ποτήρι νερό και τους έδινες ένα χαμόγελο μετά από μια μέρα δουλειάς.

.

  

Με συγκίνησε η εικόνα χιλιάδων που ήρθαν για συμπαράσταση στην ΕΡΤ. Κουβεντιάζαμε με την παρέα μου, συναδέλφους, φίλους, γνωστους. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Αυτό που με τρόμαζε δεν ήταν ο αριθμός των δυόμιση χιλιάδων ανέργων. Αυτό που δεν χόραγε στο μυαλό μου ήταν η εικόνα που δεν είδα, κάποιων τεχνικών με ειδικές γνώσεις, περιφρουρισμένων από δυνάμεις ΜΑΤ, με την υπογραφή μιας υπουργικής απόφασης, ύπο την εντολή ξένων επιτηρητών, να ανεβαίνουν στον Υμηττό και να κατεβάζουν τον διακόπτη της δημόσιας τηλεόρασης. Black out.