ΕΡΤ 11/6/2013

Λειτουργεί η δικτύωση, αλληλοπληροφόρηση, δεν είμαστε απομονωμένοι, δυναμικότητα, δράση, οργή. 

Και παύσης σιωπής, κάτι σαν θλίψη, αποχαιρετισμοί σε μιαν άλλη εποχή, απολογισμοί. Μικρές δώσεις φόβου. Χιούμορ και κουβέντα, μουσική και πάλι αποφασιστικότητα. Ακούραστοι και κουρασμένοι όλοι, δεν πειράζει. Μαθήματα σκληρά και τρυφερότητα. 

Βαθιά τελικά ριζώνει η αίσθηση ότι κάτι μας εννώνει, που δεν σπάει ούτε με την απειλή μιας θλιβερής και βίαιης πραγματικότητας, αυτό το κάτι, που εκφράζεται μέσα από εικόνες και μουσική, όχι πολιτικό λόγο, αλλά κουβέντες στις παρέες, χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες και κοινωνικές σχέσεις με χάρη. 

Αυτό που είναι ουσιαστικό ριζώνει βαθιά. Πόσο βαθια?

Γιορτή κερασιού

 

Γιορτή κερασιού στον Πλάτανο Καινουρίας

Ορίμασαν τα κεράσια, πήραν φωτιά οι κουζίνες και φτιάχνονταν γλυκά και πίτες από κεράσια, χειροτεχνήματα και στεφάνια. Τρέχαν οι άνθρωποι να οργαν΄σουν μια γιορτή, να χαρούν την παραγωγή τους, το χωριό, το γλέντι, τον χορό, μαζί με τους καλεσμένους, φιλοξενούμενους, επισκέπτες και διαβάτες.

 

πρωταγωνιστές οι γυναίκες, με χάρη, οργανωτικότητα, και πολύ δουλειά...

 

 

χωρίς λόγια

Χωρίς λόγια σήμερα...

το'λεγαν ζωή

 

Οι ρίζες μου εξακολουθούν να είναι τα θεμέλια των ονείρων μου

 

 

Kάποτε · Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.·Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS · Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.· Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι τηςγειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζομε έναρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά... · Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε«Αυτός φταίει»...· Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.· Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.· ·Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.· Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα....Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν ΖΩΗ...

Tα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές.

  αναδημοσίευση από Λιακαδα ©

 

Tα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύ  άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς και να  ακριβολογώ τα μυστήρια όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα.  Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους τόνους , τις αποχρώσεις και τις ανεπαίσθητες  διαφορές  των πραγμάτων της ζωή εμας τις αντιλαμβάνονται ολο και  λιγότεροι.. . Τις νιώθουν μόνο  αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος  – έτσι καθώς δεν παύει να αναστρέφεται κάθε μέρα γεμάτος  θάμπος  για να μας ανταμείψει! Είναι τα όνειρα και οι ελπίδες που έχουμε εναπωθέσει ο ένας στο βλέμμα του άλλου , τις ώρε ςτης ατέρμονης σιωπής… και της αναμονής των ακουσμάτων μας.
Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας ατέλειωτης  ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό ή γαλαζο πράσινο σαν της Αρτίμου τα  διαυγή νερά , και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

Rate this:

 

 

 

 

 

 

Rate This

το καλοκαίρι

το καλοκαίρι μεταμορφώνομαι σε λεονταρίνα που πάει για κυνήγι, καβαλάω το μηχανάκι μου και αναζητώ το βασίλειό μου. Μ'αρέσει να με φυσάει ο αέρας και να χάνομαι στα τοπία, ανακαλύπτοντας μαγικές γωνίες, ποτάμια, σχήματα, φώς και χρώματα

Σεμπρεβίβα, παιδιά την μαζεύαμε μπουκέτα και την βάζαμε στο σπίτι, και διατηρόταν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι

 το ποτάμι, καλοκαιριάτικα χωρίς νερό, βγαίνει από ένα φαράγγι και ανοίγεται σε πλατιά κοίτη, μές την οποία υπάρχει μια ειδική ζωή

στις όχθες το θαμνάκι σαν μικρογραφία από δέντρο

Και το απογευματάκι μετά από δροσιστικό μπάνιο στη θάλασσα χαλαρώνω με καφεδάκι και ουζάκι...παρέα...μέχρι να κουλουριαστώ σαν τη γάτα...

Φευγαλέα βλέμματα προς τα έξω

 

Ταξιδεύοντας μια βροχερή ανοιξιάτικη μέρα με το Nationalrail από το Λονδίνο στο Μπρίστολ: Φευγαλέα βλέμματα έξω από το παράθυρο

όσο ανθίζουν νερατζιές

 

...όσο ανθίζουν νερατζιές, και το άρωμά τους μας μεταφέρει στις ανέμελες εποχές, όπου μετά από μια μέρα γεμάτη δουλειά περπατούσαμε στο δρόμο μεθυσμένοι αναμονή για απροσδιόριστες χαρές και περιπέτειες, βραδιές με την παρέα γεμάτες παρόν και αύριο, όσο το άρωμα τους δύναται να ξυπνήσει αναμνήσεις όχι μιας πιό έυκολης ζωής, αλλά μιας χαμένης στάσης απέναντί της....

Χρώματα στην πλατεία

από τρέλλα, από ανάγγη, από ενθουσιασμό, με την προσωπική δουλειά και πρωτοβουλία κάποιων που ονειρεύονται και πράττουν, προσπαθούν και μαθαίνουν, κόντρα στην μιζέρια των καιρών, καταφέρουν και μαζεύονται για το αγαπημένο τους χόμπυ: εντουράδες πριν την εκκίνηση της εντουρο-βόλτας στο ΣΥΚΑΜΙΝΟ ΩΡΩΠΟΥ

καλά περάσαμε...