Γεράνια, καινούργια μονοπάτια σε παλαιά λιμέρια

πίσω από τον Πατέρα τα Γεράνια...

Είναι πράγματι δύσκολες οι εποχές, και ενώ στα σχέδια κάναμε την υπέρβαση κόντρα στη κατάθλιψη των καιρών, στην πράξη λίγοι κατάφεραν να ξεφύγουν από τις πιέσεις και υποχρεώσεις των ημερών, και την δυσφορία που προκαλεί αυτή η αίσθηση μη ελευθερίας...Εκεί είναι τα βουνά και μας περιμένουν, αν και ακόμα και μέχρι εδώ απλώνει (εδώ και καιρό) ο αχόρταγος καταστροφέας της ζωής τα πλοκάμια του...
Βγήκαμε λοιπόν μια παρέα από τα παλαιά με τους νέους να πάρουμε τον αέρα μας...
Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας και χαιρετηθήκαμε με μια παρέα παρομοίων αναζητήσεων φτάσαμε με μία ανάσα μέχρι το σημείο που αλλάζει ο ορίζοντας από αττική σε κορινθιακά νερά, στο διάσελο του όρος Πατέρα. Η συνέχεια σε εικόνες:

     

στο βάθος ο αρχαίος Πύργος που συναντήσαμε αργότερα:

 Εδώ είναι ο καθένας ελεύθερος να δοκιμάζει, να ορμάει, να διστάζει, να εκφραστεί, τρεις κανόνες μόνο ισχύουν: σεβασμός στο περιβάλλον, ασφάλεια και κανένας μόνος του...

  

περιμένει το 640 τους υπόλοιπους που πήραν "λάθος" μονοπάτι...δηλαδή φύγαμε (όπως πάντα) με την υπόσχεση να ξανάρθουμε να εξερευνήσουμε όλα τα μονοπάτια που δέν ακολουθήσαμε...

μέσα στο βουνό εγκατελειμμένος χώρος κατασκήνωσης...πάει καιρός που ακουγόντουσαν φωνές παιδιών εδω..

δεν κρατιούνται τα νιάτα να δοκιμάσουν κάθε μονοπάτι....κάπου θα βγεί, στην ανάγκη πέρνουμε τα μηχανάκια στα χέρια

 

 

Το δάκρυ απ τα μάτια σου

Το δάκρυ απ τα μάτια σου, άσε με να χαϊδέψω,

να του ζητήσω να χαθεί, εγώ θα ζητιανέψω.

Στο δάκρυ απ’ τα μάτια σου, άσε να του μιλήσω,

γλυκά να πλησιάσω το και να το “νταγιαντίσω”.

Άσε το δάκρυ σου καυτό, επάνω μου να πέσει

και να χω λόγο στην ζωή και στην ζωή σου θέση…

reblogged από Λιακαδα ©

Μένιος Δίτσας

Δάσκαλος, συνεργάτης, πάντα πρόθυμος να στηρήξει και να βοηθήσει...καλό ταξίδι...

ΜΝΗΜΗ ΜΕΝΙΟΥ ΔΙΤΣΑ
Έφυγε σήμερα, χτυπημένος από την επάρατο νόσο, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μένιος Δίτσας. Γεννημένος στον Πειραιά το 1943, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης και κινηματογράφο και θέατρο στην Αθήνα. Σκηνοθέτησε και έγραψε σενάρια για τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ και πολιτιστικές σειρές για την κρατική τηλεόραση, για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1984 ίδρυσε την εταιρεία FASMA, μία από τις πλέον καθιερωμένες εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Σκηνοθέτησε τέσσερα θεατρικά έργα στη νέα πειραματική σκηνή ΚΕΑ και δίδαξε σκηνοθεσία σε σχολές κινηματογράφου.

Φιλμογραφία:
1979 Κάπως έτσι…
1986 Το παλιό εργοστάσιο
1987 Κουφονήσι, το νησί της πορφύρας
1990 Νυκτερινή έξοδος
1991 Η κοινωνία του αυτοκινήτου
1993 Cad (σπονδυλωτή ταινία 3ων σκηνοθετών)
2005 Εκτός σχεδίου
2005 Κίμωλος, μια των Κυκλάδων
2007 Ανακύκλωση και τσιγγάνοι
2010 Γυναίκα τσιγγάνα

(από Α. Μαριανός)

Δείτε τι έκανε ο ανθρωπος με χρώμα, δύο γραμμές και πολύ φαντασία

 

 

reblogged από  Λιακαδα ©

Συγκρίνω  τις εικόνες του κέντρου της Αθήνας σε γειτονιές όπως το Γκάζι και το Μοναστηράκι προς την πλευρά της Αγ.Θέκλης και σκέφτομαι θυμωμένη πως δεν   χρειάζεται να εξειδικευτεί κανείς στις τέχνες του δρόμου… σ’αυτές δηλαδή που δημιουργούν αστικές παρεμβάσεις..




Οι φωτογραφίες απο τα έξυπνα αυτά έργα είναι απο το  Saint Etienne της Γαλλίας και τις συναντά κανείς διάσπαρτες σε όλη την πόλη.
Το Saint Etienne είναι μια βιομηχανική πόλη με πολλά ανθρακωρυχεία. Τώρα αν και είναι σε στάδιο ανάπτυξης, εξακολουθεί να είναι αρκετά φτωχή. Κάνοντας περιηγήσεις με τα πόδια, βλέπεις σχήματα παντού, πάνω στα οποία θέλεις να δημιουργήσει κανείς και να δώσει μια άλλη πινελιά Ο OakoAk με τη φαντασία του και το ύφος του δεν έχει παρέμβει πάρα πολύ.. ή μάλλον, παρεμβαίνει με τέτοιο τρόπο ώστε ν’αναβαθμίζει τα σημεία, με μια “απρόσμενη” πινελιά.! Με την προσθήκη μόνο μερικών γραμμών και με λίγα χρώματα, ο OakoAk   έχει δώσει αυτό το στοιχείο της έκπληξης στους δρόμους της πόλης…
Οι δικοί μας καλλιτέχνες ;;

Πρώτα χιόνια

 

Ευτυχώς υπάρχει το βουνό δίπλα μας...και έτσι σκέφτηκαν και μερικοί άλλοι, οικογένειες που πήγαν με τα παιδιά τους, ζευγάρια κάθε ηλικίας που αλληλοφωτογραφίζονταν και ευχαριστήθηκαν μια ανάσα ανεμελιάς, κριουλιάριδες που μπήκαν στο εντευκτήριο για λίγη ζέστη, μια νεαρή κοπέλλα έκανε τζόγκιγγ με φουντοτές μπάλλες πάνω στα αυτιά, νεαροί γελάγανε και συνέχιζαν το κουτσομπολιό της καφετέριας προσπαθώντας να ισοροπήσουν στα λασπωμένα μονοπάτια....

 Λίγος ο κόσμος, λίγοι που είχαν την ευκαιρία να ξεσκάσουν για λίγο από την ασφυκτική πίεση της ζωής, λίγοι που εκμεταλλευτήκαν κάθε μέσο που διέθεταν (με τα πόδια, το παπί, την μηχανή, το αυτοκίνητο...λίγοι που βρήκαν το κουράγιο να το επιχειρήσουν και να ξαναζωντανέψουν στα κύτταρά τους τις όμορφες αναμνήσεις μιας πιό χαρούμενης πραγματικότητας....

 Αυτή η πραγματικότητα που μας κάνει να μην έχουμε όρεξη, να μας φταίει ο φίλος η συνεργάτης για ότι τραβάμε όλοι, να μην δώσουμε ευκαιρία για λίγες στιγμές χαράς, παιδικής μεν, αλλά όχι αφελές, αλλά αναγγαίας να εφοδιαστούμε με δύναμη....Καλό χειμώνα λοιπόν

 

Ανάσα ζωής

 

          Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι 
         εκεί που βάζουν μαχαίρι.

         Ελύτης.....

Αθήνα Ιανουάριος 2013

Καθημερινή μέρα στην Διονυσίου Αεροπαγήτου. Κάτω από την πέτρα της Ακρόπολης.Μανάδες με παιδιά, μπαμπάδες με παιδιά, νεαροί κάνουν βόλτα...ελάχιστοι τουρίστες...σαν να ήταν Κυριακή...μια κοπέλλα παίζει την μαριονέττα της σε κλασικά κομάτια πιάνου...εξαιρετική δουλειά...σε κάθε δεκαρικάκι, εικοσαράκι που πέφτει στο καπέλλο της απαντάει με ένα φωτεινό χαμόγελο...κοιτάει, μετά αφοσιώνεται στη τέχνη της...τα παιδιά επιβραδύνουν, κοντοστέκονται...στέλνουν το χαμόγελό τους στους γονείς...ζητάνε άδεια...μια ανάσα μαγείας...μια ανάσα ζωής...λίγο πιό πέρα σε μια απόμακρη κούνια ένας πατέρας κάνει κούνια τα δυο παιδιά του...ντρέπεται για την ανεργία του...το 2013 η ανεργία θα φτάσει το 28%